Skraj Lasu

-Kim jesteś?
Jego wygląd, zapach i zachowanie nie pasowały do żadnej z ras które znałam. Cóż... przez czas mojej nieobecności musiało przybyć tu wiele nowych istot. Oparłam się plecami o pień drzewa przyglądając się poczynaniom nieznajomego.

Spojrzał podejrzliwie na Carmen.
- Daikoku, miło mi. - powiedział i usiadł podpierając się pod pień jednego z tutejszych drzew. Wyjął z kieszeni swój napój i napił się troche Odetchnął i wyciągnął się wygodnie.

Kiwnęła głową.
-Tak odpoczynku. A raczej chwili na przymknięcie oczu. –Rzekła przyglądając się przybyłej dziewczynie. Z pewnością jej nie znała. Od razu rozpoznała w niej elfkę, spiczaste uszy, długie włosy i ten kształt twarzy. Wręcz na pewno była to elfka.
-Jak sam wiesz, znalezienie w tych okolicach porządnego odpoczynku graniczy z cudem. Zadowolę się chwilą ciszy, którą tutaj spędziłam. –Siedzenie na drzewie i patrzenie na wszystkich z góry nie bardzo przypadło jej do gustu. Zeskoczyła zwinnie z gałęzi i usiadła koło Shiboo, tak by było im łatwiej rozmawiać.
-Czy twój humor jest lepszy niż dotychczas?

Mimo iż Dai już wcześniej pochwalił się znajomością mojego imienia, o wiele lepiej się czułam przedstawiając się.
-Carmen, mi również miło cię poznać.
Z kieszeni wyciągnęłam lizaka. Włożyłam go do ust i zmrużyłam lekko oczy zadowolona.

- Och... - poruszył się na widok lizaka. Wstał i wybiegł bez pożegnania. Musi biec do domu po lizaka.

Gdy Elys zeskoczyła z gałęzi i usiadła obok Shi, ten zwrócił się w jej stronę.
- Tak, tutaj nieczęsto uda się odpocząć w samotności. - odparł. - Mój humor? Hm. Tak, dziękuję. Samotne chwilę spędzone w mej grocie mogą zdziałać cuda. Właściwie tylko tam udaje mi się odzyskać spokój ducha. - odpowiedział, lekko zdziwiony tym pytaniem, gdyż nie spodziewał się, że Elys poruszy tę kwestię.

-Oh
Tylko tyle miałam do powiedzenia widząc wybiegającego Daikoku. Zaciekawione spojrzenie utkwiłam więc w parze siedzącej na ziemi. Poruszyłam lekko lizakiem przesuwając nim po swoim języku, tak by dokładniej poczuć jego słodki smak.

-To dobrze. –Odpowiedziała, lecz sprawiała wrażenie bardzo zamyślonej. Po chwili wstała jakby ktoś ją zawołał.
-Wybaczysz mi, jeśli sobie pójdę? Musze coś jeszcze załatwić, a jest to sprawa niecierpiąca zwłoki. Powiedziała z delikatnym uśmiechem, który tym razem był widoczny spod wielkiego kaptura. Dziewczyna machnęła dłonią na pożegnanie i szybkim krokiem odeszła z tego miejsca.

- A mam wybór? - odparł, lecz ona zdawała się nie zwracać na to uwagi. - Żegnaj więc. - rzucił jeszcze tylko w stronę odchodzącej Elys. - Jeszcze się spotkamy. - powiedział do siebie.

Lecz po chwili jego uwagę zwróciła pewna elfka siedząca niedaleko. Spojrzał w jej stronę, przyglądając się chwilę. Wstał i podszedł do niej.
- My się nie znamy, prawda? - mówił do siedzącej przed nim kobiety, która miał lizaka w ustach. - Zwą mnie Shiboo.

Wyjęłam lizaka z ust i uśmiechnęłam się. Czyżby kultura powróciła na te tereny? Niewiarygodne!
-Witaj, ja jestem Carmen
O ile się nie myliłam był to demon. Pierwszy demon jakiego spotkałam od bardzo długiego czasu, przyjrzałam się mu więc dyskretnie nieco bliżej.

Usiadł na ziemi, lecz nie za blisko Carmen, gdyż dopiero co się poznali. Zauważył, że przyglądała mu się. - Cóż Cię tutaj sprowadza, Carmen? - zapytał, po czym znów oparł brodę na dłoni, kierując wzrok ku rozmówczyni.

Osunęłam się po pniu drzewa siadając. Podciągnęłam kolana owijając wokół nich ramiona, jakby je przytulając.
-Ciekawość. Postanowiłam wrócić na te tereny po długiej tułaczce. A Ty co robisz w tej krainie?
Odwzajemniłam jego spojrzenie

- Przybyłem tu nie mając się gdzie podziać. - opowiedział. - Pozwól, że zapytam, skąd pochodzisz? - powiedział, chcąc zacząć jakoś rozmowę.

Rozmowa? To do mnie niepodobne. Najwyraźniej długi czas spędzony w samotności dał mi się we znaki...może stałam się dzięki temu bardziej towarzyska? Może...
-Moja pamięć niestety nie sięga tak daleko. Mieszkałam kiedyś w jednej z elfich wiosek, jedyne co wiem, to fakt, że nie miałam rodziców. Zgineli gdy byłam mała.
Urywki wspomnień mignęły przed oczami. Wzdrygnęłam się odganiając je, nie chciałam pamiętać.

Selene znów przybyła do lasu, tym razem nie w celu zażycia świeżego powietrza. Dziś jej apteka dostała dość duże zlecenie, wymagające zużycia całego zapasu liści zebranych tu wczoraj. Już zamknęła, w razie czego Vilain i tak jakoś sobie poradzi, teraz znowu uzupełniała swoje alchemiczne zapasy. Kiedy dotarła do dość odległego od Melred lasu, dostrzegła kilku znajomych. Uśmiechnęła się, troszkę ucieszona ich obecnością.
- Witajcie, Elys, Shiboo i... Ty, nieznajoma. - Nie znała tej elfki, więc od razu się przedstawiła: - Jestem Selene.

- Nie lubisz wspominać, prawda? - zapytał Carmen, który sprawiała takie wrażenie. - Znam doskonale to uczucie. - dodał.

Usłyszał znajomy głos. Odwrócił wzrok i ujrzał Selene. - Witaj znowu, Selene. - przywitał miłym tonem Selene.

-Owszem, nie lubię
Zgodziłam się z nim. Nie trzeba było być spostrzegawczym by widzieć moją niechęć do zwierzeń, jednak pomimo tego i tak niewiele osób to zauważało. Uniosłam głowę by lepiej widzieć przybyłą tu osobę.
-Witaj, Carmen

Przez chwilę eithne obserwowała rozmawaiającą dwójkę i znowu utwierdziła się w przekonaniu, że ma pecha do zamkniętych w sobie milczków. Nie chcąc im przerywać (w końcu rozmawiali, to niekulturalne przecież), postanowiła się zająć swoim zadaniem. Nie bacząc na strój, ani towarzystwo, wspięła się na drzewo i, usiadłszy okrakiem na gałęzi, zaczęła wybierać z bogatej korony drzewa co zdrowsze i ładniejsze liście.

Przyglądał się przez moment poczynaniom Selene. - Selene chyba jest zajęta. - powiedział dostatecznie głośno, by ta mogła go usłyszeć. Spojrzał znów w kierunku Carmen. - Próba odesłania w niepamięć całej przeszłości nie zawsze się ma sens. Cóż, sam dopiero niedawno to zrozumiałem. - powiedział.

Zadarłam głowę do góry by widzieć co wyprawia nowo poznana kobieta
-Proszę, delikatnie
Wiedziałam, że Selene miała jakiś cel w zrywaniu tych liści, jednak nie lubiłam patrzeć jak zadaje się roślinom niepotrzebny ból. Mój wzrok wrócił na dół gdy ponownie swoją uwagę skupiłam na siedzącym niedaleko towarzyszu
-Staram się skupić na tym co jest teraz... i budować przyszłość, tak by była lepsza od tego co było kiedyś. Niekoniecznie muszę zapomnieć, jednak gdy o tym nie myślę jest znacznie lepiej. A Ty Shiboo skąd pochodzisz?

Chciała dać im nacieszyć się spokojną rozmową, Shiboo jednak nadal zwracał na nią uwagę. Uśmiechnęła się z delikatnym niedowierzaniem. Uśmiech zarezerwowany był niestety dla rosnącego stosiku liści w jej dłoni, nikt z obecnych na ziemi nie miał go dojrzeć. Jeśli chciał, by się przyłączyła, proszę bardzo. W końcu ile można zbierać liście w samotności, zwłaszcza, kiedy zwykle jest się bez przerwy otaczanym zajmującym towarzystwem? Bez wahania jakby położyła się na gałęzi, by spojrzeć na czubek głowy mężczyzny siedziącego na ziemi tuż pod nią.
- Prawda, nie przyszłam tu w celach towarzyskich, a kiedy usłyzałam, że już rozmawiacie, nie chciałam przerywać. Jeśli jednak chcesz, mogę się przyłączyć. - Posłała Shiboo zadziorny uśmieszek, po czym zlazła zwinnie z gałęzi. Trochę zdziwiły ją słowa Carmen, więc tylko uśmiechnęła się do niej uspokajająco. Teraz zaczęła się przysłuchiwać. Także była ciekawa pochodzenia tajemniczego Shiboo, którego nigdy nie chciał jej zdradzić.

- To czy się przyłączysz zależy od Ciebie, Selene. - powiedział, obserwując jak ona schodzi z drzewa, po czym ponownie skierował wzrok na Carmen.
- Skąd pochodzę? Hm. Moja ojczyzna, Starożytne Cesarstwo Japonii, zniknęło z mapy świata wiele stuleci temu. Obecnie, po nim nic się nie zachowało. - powiedział, widząc również zainteresowanie ze strony Selene.

Kuroi wyłoniła się z wnętrze lasy ciągnąć za sobą trzymany w dłoni płaszcz. Na jej twarz widniał lekki uśmiech, była z czegoś ogromnie szczęśliwa. Przeciągła się szybko i spojrzała na wszystkich tu obecnych. Jakoś nikogo nie poznawała. Czyżby nigdy ich nie widziała na własne niebieskie oczka? Przeczesała placami włosy i skinęła głową na powitanie. Zarzuciła sobie płaszcz na ramiona i położyła dłonie na biodrach.

Selene słuchała uważnie, siadając na trawie. Stosik liści kładąc obok siebie, podciągnęła do siebie kolana i objęła je ramionami, przez które przewieszony swobodnie był czarny szalik. Dopiero teraz eithne przypomniała sobie, że należy on do Shiboo. Posłała mu uśmiech mający wyrażać "Tak, nadal go mam", a później, jak gdyby nigdy nic owinęła się nim szczelniej.
- Tęsknisz za swoim krajem? - Zapytała. Sama dobrze znała uczucie utraty ojczyzny, choć była za młoda, kiedy do tej straty doszło, by dobrze je zrozumieć.

Ze słów demona wynikało, że żył bardzo długo. Dłużej niż ja... co było dziwne, choć były momenty gdy nie miałam kontaktu ze światem zewnętrznym, więc wiele mogło mi umknąć. Mhm, tak, nic nie jest pewne. Oparłam brodę na kolanach wpatrując się w Selene i Shiboo przełączając się z trybu rozmowy na obserwację, przynajmniej chwilowo

/z/w do sklepu ^.^