Skraj Lasu

- Tak gdy byłem jeszcze bardzo młody, rodzice byli snobami zawsze mieli pieniądze i nie myśleli o innych tylko o prestiżu. Pokazania kto jest naprawdę wielki...

- Dorastałeś bez nich? - lekki uśmiech zniknął całkowicie z twarzy dziewczyny. - Ja coś o tym wiem...

Mając dość tej rozmowy, postanowił pójść w inne miejsce. Wstał i zmiótł liście z kaptura.
- A może by tak.. - pomyślał.
Wychodząc z lasu, ujrzał dziwnego ptaka ze stosunkowo dużym dziobem, którego spłoszył, chcąc zrobić małą niespodziankę rozmówcą. Jednak pisk ptaszyska był tak przeraźliwy, że można było go usłyszeć w mieście.
- No to życzę miłej rozmowy. - powiedział sarkastycznie i zniknął w ciemnościach..

- Częściowo, rodzice wychowywali mnie jak bym był ich pieskiem wystawowym.
- Zawsze się mną chwalili, nie dlatego że mnie kochali tylko by siebie realizować...Samotność była by lepsza... - Powiedział zły na wspomnienia.

O, mały magik okazał się wygadany! Selene z większym zainteresowaniem zapatrywała się teraz na jego osobę, chcociaż duma w jego głosie nadal wzbudzała w eithne obrzydzenie, z niewiadomych, jednakowoż, przyczyn. Przecież sama na mniej więcej co drugim kliencie wyżywała się, wyładowując nerwy, kiedy jej pachołka zabrakło pod ręką.
Mniejsza z tym, Selene ucieszył fakt, że pomimo straszliwe długiego imienia, rudowłosy czarodziej ma temperament całkiem, całkiem. I nawet kpić potrafił, alleluja! Tracąc zainteresowanie resztą towarzystwa, zaczęła ostrzyć sobie język do odpowiedzi.
- Nie chowam do ciebie urazy, panie, natomiast odnoszę wrażenie, iż zmiana poglądów co do osobniczek płci przeciwnej wyjdzie panu tylko i wyłącznie na dobre. Tylko poszerzy twój jakże bogaty wachlarz dobrych manier. Polecam znaleźć nauczyciela, który pomógłby panu zgłebić sekrety natury tutejszych kobiet. - Ostatnie zdanie palnęła odruchowo, bez wcześniejszego zamiaru. Nadal stała w swobodnej pozie, nie przejmując się odpowiedzią magika, na którą z wrodzonej wredoty pomieszanej z dociekliwością, wbrew sobie wyczekiwała.

- Ja tej samotności miałam wręcz dosyć. Moi rodzice zginęli w wybuchu... No, ojciec chwilę przed nim, na pozór ukończyłam 16 wiosen ale jestem starsza. Świat się tak zmienił, mojego miasta nie było, nie było Tarlisji. A mniejsza o to...

- Przykro mi... chyba nigdy nie zrozumiemy się w pełni... - Powiedział współczując dziewczynie. - Przepraszam... pilne sprawy wzywają, jeszcze raz przepraszam muszę iść. Do zobaczenia - Zniknął.

Usiadła. Rozejrzała się dookoła. Wstała i szła przed siebie. Nie miała ochoty z nikim rozmawiać, świat wydawał jej się okrutny za to, co stało się dawno temu.
- A jednak trzeba żyć dalej... - szeptała sobie w drodze.
Zniknęła za drzewami.

Trudno było coś poradzić coś na jego ton głosu, może z czasem zmieni podejście jeżeli się przekona, że świat poza jego 'światem' jest całkiem inni niż słyszał w nauczaniach starszych i bardziej mogłoby się wydawać doświadczonych nauczycieli, którzy byli odpowiedzialni za nauczanie młodszych potomków jego rasy.
Odpowiedź dziewczyny była dla niego nie zrozumiała. W tym świecie mieli nauczyciela od kobiet? Na twarzy niby-młodziaka wpadł grymas niezadowolenia i przygryzł wargi. Trochu myślał nad tą sentencją, ale nie podejmował większych prób jej zrozumienia. Natomiast postanowił odpowiedzieć nieznajomej.
- Nie rozumiem droga pani w czym miałoby mi pomóc zmienienie nastawiania do płci przeciwnej, która odpowiedzialna jest za wiele występków mężczyzn. Takich jak nieprzyzwoite myśli, pożądanie cielesności oraz w skrajnych przypadkach gwałty. Spowodowane już raczej męskim ograniczeniem do wyrażania swoich myśli i czynów.
Zapadła chwila ciszy, dalej molestował ostatnie zdanie jej wypowiedzi.
- Nauczyciela, ty jesteś takim nauczycielem? Nie rozumiem w ogóle co taki nauczyciel mógłby zrobić z moim nastawieniem.
Zmienił ton głos na bardziej arogancki, ale ze względu na to, że raczej on sam powinien zając się swoim nastawieniem, a nie ktoś innych. Chociaż każda pomoc ułatwiłaby mu życie. Oczywiście bezpośrednie by się do tego nie przyznał. Charakter mu tego zabraniał.

Spojrzała na Selenę i Etolepsed’a. Jej zdaniem chłopak zachowywał się jak szczeniak. Nie jest istotne jak w jego kraju traktowano kobiety, jest teraz w całkiem innym miejscu gdzie za takie zachowanie może mu się oberwać. Był wciąż dzieckiem, które nie zna świata i myśli, że wszystko kręci wokół niego. Oby nowe doznania uświadczyły go w czymś całkiem przeciwnym.
Zdziwiło ją to, że ktoś taki ma zamiar zostać magiem. Nawet, jeśli ma talent magiczny czy dobrym pomysłem jest szkolenie takiego dzieciaka poważnej magii? Nie znała na to pytanie odpowiedzi.
Jej twarz przybrała charakter maski. Nie chciała, aby ktokolwiek mógł z jej wyrazu twarzy wyczytać myśli.
Ignorując głupie zachowanie chłopaka w stosunku do wszystkich kobiet spojrzała w bok. Żałowała, że zaproponowała mu zaprowadzenie do gildii, lepszym pomysłem byłoby go tutaj zostawić. Niestety na to już było za późno. A gdyby tak sama przyczyniła się do pokazania chłopakowi siły kobiet? To mogłoby być zabawne. Chętnie zobaczyła płaszczącego się chłopaka.
Każdy nowy mag, który przybywa do gildii powinien mieć swojego nauczyciela, aby ten wszystkiego go nauczył. W gildii nie prowadzi się zwykłych lekcji dla wszystkich uczniów, gdyż zgromadzenie ich o jednej porze byłoby dość trudne, a nauczanie takiej magicznej bandy nieco niewygodne. Zdarzają się czasami nowicjusze o zbyt agresywnym charakterze, którzy otrzymują specjalnych nauczycieli. Gdyby się dokładnie zastanowić miała trochę kontaktów w gildii i dzięki nim mogłaby zniszczyć życie młodziakowi.
Przygryzła dolną wargę. Te myśli były bardzo kuszące. Ale kim ona jest by niszczyć życie nieznajomemu? Ach no tak, jest sobą a to wystarczający powód.
Przez jej twarz przemknął szatański uśmiech, lecz duży kaptur idealnie go ukrył w swym cieniu.
Wystarczy pociągnąć za odpowiednie sznurki.
Zerknęła w stronę rozmawiających. Chyba nie powinna im teraz przeszkadzać. Bądź, co bądź na swój sposób dobrze się dogadują.
-Wybaczcie, ale ja powoli skieruję się do swego domu. –Rzekła dość cicho, aby jej słowa zmieszały się z ich rozmową.
Jeśli chłopak będzie chciał iść do gildii zawsze może pójść z nią.
Bez jakiegokolwiek dodatkowego pożegnania ruszyła w odpowiednią stronę wolnym krokiem.

Pozory były mylne, bo nie był szczeniakiem. Mógł jedynie posiadać wygląd takowego 'szczeniaka'. Powodem zaś chęci do przystąpienia do gildii magów było to iż już nim był i trudno byłoby mu się oduczyć dotychczasowych zwyczajów i pozbycia magii w życiu. Był z nią związany aż do ubłaganej śmierci.
W każdym razie prychnął cicho, Elys siedziała stanowczo zbyt cicho i zauważył przez cień kaptura ledwo widoczny uśmiech, który nie zapowiadał nic ciekawego. Tym bardziej, że rozmawiała jeszcze przed chwilą z nim. Skinął lekko głową do rozmówczyni, krzywo się uśmiechając przez to babsko, które poszło przodem. Miał zamiar trochę potruć jej życie, póki nie trafi do końca swej podróży. Zrobił kilka większych kroków i szedł za nią spokojnym krokiem, kierując się oczywiście tam gdzie ona, ale podążając za jej cieniem i osoba. Nucił sobie coś cicho w tylko jemu znanym języku, aby umilić sobie czas całej wyprawy drobnej.

[zt]

Młody czarodziej nie dał eithne czasu na odpowiedź. Jakby się nad tym zastanowić, to nawet lepiej. Mogłaby się wpakować w znajomość, co do której miała mieszane uczucia. A zresztą, do diabła z tym młodzikiem (Selene w zasadzie nie miała prawa tak go nazywać, wyglądała bowiem na jego równolatkę), już nigdy w życiu nie będzie go mieć przed oczami, co było jej w sumie na rękę. Nareszcie dano jej szansę na skorzystanie z kilku chwil samotności, magik bowiem odszedł za zakapturzoną Elys. Westchnęła, wymazując przykre spotkanie z pamięci i jednocześnie odchodząc do miasta, gdzie mieszkała od prawie dwudziestu lat. Vilain pewnie znowu narobił bałaganu w aptece, pomyślała, wytrząsając z włosów liście.

Shi znów tu zawitał. Nie wie co podkusiło go by znów odwiedzić to miejsce, lecz nie zawracając sobie tym głowy, wszedł na placyk. Stojąc tak przez chwilę rozglądał się po okolicy. Wydawało się, że jest sam. W końcu jednak usiadł, patrząc jedynie przed siebie..

Cóż, znużony już lasem, postanowił odejść. Wstał, otrzepał płaszcz i zniknął gdzieś pośród drzew..

Kroki eithne swoim równym lekkim rytmem zakłóciły ciszę lasu, pozornie pogrążonego we śnie. Postanowiła uzupełnić zapasy liści drzew dość pospolitych w tym rejonie. W związku z tym miała nadzieję, że uda jej się znaleźć ich wystarczająco dużo na skraju lasu. Nie bała się co prawda, ale była już noc, do diabła, każdy potrzebuje snu. A jednak dopiero teraz Selene mogła liczyć na dłuższą chwilę samotności, jaka była potrzebna do cierpliwych zbiorów. Bez wahania wlazła na pierwsze lepsze drzewo, dość wysokie i mocne, by ją utrzymać, "położyła się" na gałęzi i rozpoczęła poszukiwanie.
Nazbierawszy całkiem sporo zdrowych, dobrych liści, zeskoczyła zgrabnie i ruszyła w stronę następnego miejsca - w góry, by poszukać tym razem suchych, zmarnowanych już korzeni.

Przechadzała się lasem szukając odpowiedniego miejsca do odpoczynku. W końcu jedno z drzew w jakiś sposób się jej spodobało. Zadowolona wskoczyła na wygodną gałąź opierając się plecami o pień. Przymknęła oczy nie tracąc tym samym czujności. Nie znamy dnia i godziny, w który będzie pisana nam walka.
Trudno powiedzieć, czym się tak ostatnio zmęczyła. Chociaż może to obowiązki maga? Nie, przecież nie ma zbyt wiele tych obowiązków, to nie to. Tak czy siak była zmęczona i przymrużenie powiek nawet na chwilę było jak błogosławienie.

Przywędrował do lasu, gdyż nie miał już gdzie się podziać. Nareszcie mógł odetchnąć. Szedł tak kawałek, kiedy w oddali ujrzał jakąś postać na drzewie. Mimo iż poruszał się w innym kierunku postanowił do niej podejść. Po chwili ujrzał iż była to Elys, mag z gildii. Poznał ją już jakiś czas temu. Gdy dotarł pod drzewo, powiedział;
- Witaj Elys. Spotykamy się po raz kolejny.

Ujrzał również nieznaną mu postać, siedzącą pod drzewem, lecz nie przejął się zbytnio tym osobnikiem, gdyż nie wydawał się zainteresowany obecnością mą i Elys.

Szedł spokojnie lasem, szukając jakiś słodkich owoców leśnych, gdy nagle, coś go uderzyło w głowe.
- Co do... - zlękł się patrząc w góre i oczekując najgorszego... tego parszywego włamywacza. Jednak zamiast niego ujrzał dziewczyne siedzącą na gałązce. No tak uderzył się głową w jej noge. Nie odezwał się ale speszony poszedł za inne drzewo gdzie skulił się w sobie i mruczał do siebie. Ach... medytacja, w celu wyszukania słodyczy.

Powietrze powoli zaczęło gęstnieć i mętnieć kształtując coś na kształt ludzkiej sylwetki. Po chwili pojawiłam się tu ja. Rozglądnęłam się lekko zdezorientowana. Kraina niby ta sama, jednak inne miejsce inni ludzie... właśnie! A za kim to ja tu stoję? Hm... Zasłoniłam oczy Daikoku.

Gdy był głęboko zamyślony, poczuł czyjeś ręce na swoich oczodołach.
- Och, my... - powiedział do siebie i obrócił głowę o 180 stopni by zobaczyć kto to.
- Hym... - zamruczał ciągnąc Carmen za nos.

Powitała Shiboo kiwnięciem głowy, po czym zerknęła pod siebie widząc drugiego mężczyznę.
-Przepraszam za moją nogę-rzekła gdyż przed chwilą miał z nią nieprzyjemne spotkanie.
Powróciła wzrokiem do Shiboo.
-Cóż się sprowadza w te okolice? –Zagadnęła siadając wygodniej, tak by go dobrze widziała z gałęzi. Jej płaszcz zakrywał ciało jednocześnie zwisając poza gałąź. Wcześniej nawet nie pomyślała, że ktoś będzie mógł mieć nieprzyjemne spotkanie z jej nogą, sądziła, iż rozglądanie się i pilnowanie w lesie jest na porządku dziennym, a jednak nie. Było jej trochę głupio, gdyż wcale nie chciała być na tyle niegrzeczna by kogoś uderzyć, nawet, jeśli się nie poruszyła.

- Hym, nie obrażam, się za tą noge. - mruknął w kierunku Elys. - To moja wina nie patrzyłem przed siebie, tylko na ziemie, w poszukiwaniu owoców leśnych. - mówił i mówił coraz ciszej. Wsadził sobie do ust cukierka i zamilkł.

Zmarszczyłam nosek i przekrzywiłam lekko głowę na bok mierząc wzrokiem osobnika przed sobą.
-Witaj
Rzekłam po chwili uśmiechając się lekko. Spojrzałam w bok dostrzegając obecność innych osób.

Spojrzał na Elys, mimo iż dziwnie czuł się patrząc na nią z dołu odpowidział:
- Przywędrowałem tu, nie mając się gdzie podziać. - po czym usiadł na ziemi, gdyż stanie nie było jego ulubioną czynnością. - A Ty? Jak mniemam zapragnęłaś chwili odpoczynku, czyż nie? - oparł brodę na dłoni i patrzył na Elys, czekając na odpowiedź.

- Witaj Carmen. - odpowiedział, puszczając jej nos. Spojrzał przed siebie i dostrzegł... tak! Dostrzegł krzew z owocami... wilcze jagody! Rzucił się na niego i zaczął pochłaniać jagody wraz z listkami.