Śnieżna Łąka

Wyszczerzył się wiedząc lepiej no i znikł

Westchnęła. Czy oni wszyscy nie są zbyt pewni siebie? Z drugiej strony, co ona Może na to poradzić, kiedyś się przekonają, że wciąż są mali i słabi, ale wtedy już jej nie będzie. Zamknęła oczy i znikła.

Pojawił sie. Nie było nikogo. I dobrze. Mógł siedzieć samemu i rozmyślać parę spraw. Usiadłem na kamieniu, który otrzepałęm ze sniegu. Mina była nienajweselsza.

Pojawiła się na gałęzi drzewa tuż nad nim. Oczywiście od razu zauważyła Sylpha, ale nie zamierzała mu przeszkadzać w zamyśleniach. Oparła się plecami o pień drzewa i przymknęła oczy.

A on siedział i rozmyślał. Nie dostrzegając czubka własnego nosa już chyba. Podciagnął jedynie kolana i skulił sie. Może z zimna, a może z... samotności?

Przez przypadek trąciła nogą gałęź, z której spadł niewielki gałęzi śniegu. Oczywiście wylądował on przed upadłym, ale Rin tego nie zauważyła, ponieważ dalej zagłębiała się w swoich myślach.

Natomiast on nawet nei zauważył, że został przykryty partią śniegu. I że w sumie zamarznie niedługo. Kichnął tylko cicho.

Usłyszała kichnięcie upadłego i spojrzała na niego. Coś ją ukuło w sercu. Dlaczego tak się zachowuje? No tak... w końcu mieli zachować dystans... Zamknęła oczy i mocno się wtuliła w ową gałąź, na której teraz leżała.

W końcu wstał i otrzepał się ze śniegu. Po czym ruszył przed siebie, pozostając jednak na tej śnieżnej łące

Zawahała się przez chwilę, gdy kątem oka dostrzegła, że chłopak się oddala.
- Poczekaj...- rmuknęła zwinnie zeskakując z drzewa. Stanęła za nim. Gdyby teraz Sylph się odwrócił, zauważyłby, że Rin spogląda prosto w jego oczy. Na razie jej zwrok wpatrywał się w jego włosy.

Odwrócił się. Jakoś tak automatycznie spojrzał za siebie. gdy ta poruszała sie ku niemu. Na jego twarzy wystąpił delikatny, aczkolwiek smutny uśmiech.
-Cześć Rin. Moja mała Rin. Długo tu jesteś?

- Trochę.
Zasmuciła się bardziej słysząc, jak do niej powiedział. Aczkolwiek poczuła, że sobi się jej cieplej na sercu.
- Co u ciebie?
Spytała, jak gdyby nigdy nic. Tylko oczy zdradzały jej uczucia. Twarz wydawała się być obojętna tak samo jak jej lekkie ruchy.

-Wszystko w porządku. Tylko żałuje paru rzeczy. A raczej ich braku.
Odpowiedziałem spokojnie, po czym złapałem jej ręke i pociagnąłem za sobą.
-Chodź, przejdziemy sie po polanie bo zamarzniemy. I nie musisz ukrywać uczuć.
Ostatnie zdanie dodałem pośpiesznie. jednak nie był to zbyt przemyślany ruch.

- Niczego nie ukrywam- mruknęła mechanicznie.
Spojrzała na ich splecione dłonie i lekko się przytuliła.

Objął ją w pasie i przytulił ją.
-Ukrywasz. Widać to po oczach i twarzy. Co cię trapi?

- Wszystko, co się dzieje... Czuję się... inaczej. Jakbym miała jakieś wątpliwości wywołane starymi wspomnieniami...
Ostatnie słowa powiedziała zbyt szybko, zanim zdążyła się ugryźć w język. Miała nadzieję, że Sylph nie weźmie ich pod uwagę. W końcu jak mogła cokolwiek pamiętać z dawnych lat, skoro miała tę utratę pamięci?

-W porządku Rin. Każdy ma wątpliwości. I nie będe Cię zmuszał do niczego. Pamiętaj o tym. Przejdziemy się gdzieś? Może tym razem do ciebie co?
na mojej twarzy delikatny uśmiech nie schodził z twarzy. Był tylko teraz nie smutny, a szczęśliwy bardziej.

-Rin. Ja już musze iść. Obowiązki wzywaja. Dozobaczenia.
Przytulił ją mocno do siebie, po czym chwilę poźniej wzniósł się w przestworza i odleciał.

Westchnęła cicho i zniknęła.

Pojawiłam się na łące. Ostatnio w krainie było coraz to mniej bezpiecznych miejsc. Chwilowo to należało do jednych z bezpieczniejszych, dlatego postanowiła z tego skorzystać i się tu pojawiła. Usiadłam na pniu jakiegoś starego przewalonego drzewa.

Po dłuższym czasie siedzenie i myślenia zniknęłam.

Daelin zauważając pod sobą niewielką śnieżną polanę, wylądował. Przegrał po raz drugi z tą samą osobą. Nie akceptował tego. Złość na samego siebie zwiększyła się, tworząc depresje. Dwunastoletni upadły nie akceptował tego. Nie akceptował przegranej. Był zły również na demona który go pokonał. Na Kjella. Wróg był zbyt potężny. Nie w jego kategorii mocy... Więc musiał zdobyć jej więcej. Chłopak rozciągnął się leniwie, oraz rozpoczął gimnastykę. Szybko uporał się z przysiadami. Zaczął robić pompki. Widać było że to ćwiczenie zajmie mu dużo czasu. Ręce szybko poczerwieniały go, od dotyku śniegu.