Śnieżna Łąka

Pojawiła się na łące. Klimat który tu panował zmusił Mik do wcześniejszego przyodziania płaszcza. Płaszcz, który miała na sobie był czarny. Był on również bardzo ciepły i długi aż do kostek. Jego kaptur spokojnie spoczywał na głowie Mik.
Królowa spostrzegłszy kilkoro zwierzołaków zmierzyła ich wzrokiem próbując rozróżnić kogo ona tez tam widzi. Jedną z kilku osób tu obecnych był jej adoptowany syn. Na jego widok uśmiechnęła się nieco.

Zziębnięty wtulał się w Shirome dla unormowania temperatury ciała.

Trochę ją to zdenerwowało. Jak jej syn, książę królestwa mógł tak marznąć.
-Dulce!- wrzasnęła.
-Podejdź do mnie chłopcze- dodała z poważna miną.

Usmiechnął się do niej sympatycznie, owinięty peleryną znajomego podszeł do niej, trochę nieopewnie...
-Tak?
Ale uśmiech nie znikał z twarzy.

-Zabrałeś mu pelerynę?- spytała patrząc na Shirome.
-Przecież wyczarowałeś sobie komnatę i szafę i odzienia- mruknęła i wyczarowała dla Dulce ciemnofioletowy płaszcz z złotymi guzikami. Długi płaszcz którym od razu okryła Dulce był również długi do kostek i równie ciepły jak jej własny płaszcz.

-Sam mi go dał...
Spuścił wzrok pesząc się, a zarazem rumieniąc. Przewiesił pelerynę przez ramię i podszedł z nią do Shirome po czym okrył go nią uśmiechając się sympatycznie.

-Nie uważasz jednak że Twojemu znajomemu mogło być zimno?- mruknęła zawiedziona.
-To było miłe z jego strony ale przecież daleko do zamku nie masz- mruknęła i przewróciła oczyma. Podeszła do Shirome i włożyła do kieszeni jego płaszcza sakiewkę z talarami [30t]
-To był na prawdę miły gest- mruknęła przy tym.

-Ale sam mówił że jest prawie nie wrażliwy na zimno...
Mina zbitego stworzonka... Westchnął cicho.
-Przepraszam.
na jego twarz wdarł się smutek, uszka opadłu a ogon bezuczuciowo dyndał bez ruchu.

Widząc szczery smutek Dulce podeszła i przytuliła go wzdychając.
-Nie martw się tylko opowiedz mi kogo tu jeszcze znasz- powiedziała ciepłym głosem.

obudziłem się...
- Musiałem przysnąc...
powiedziałem do siebie, patrząc na Dulce..
-Ładny płaszcz... Skąd masz? I czemu wyglądasz jakby... ktos na ciebei nawrzeszczał hę?
zwrócił się do Mikuko
- yy... tak... my się chyba nie znamy... Shirome.

Został przytulony przez Mikuko.
-Kogo znam... Dużo osób.
Nie chciało mu się wymieniać. Spojrzał na Shirome i uśmiechnął się sympatycznie.
-Ona mi dała...
Przytulił się do niej.
-Znaczy dokładniej mama.
Na jego twarz po raz enty wdarły się rumieńce.

-Mikuko- powiedziała i skinęła głową ku niemu.
-Królowa Mikuko- poprawiła się. Słysząc jakże piękne słowo mama przytuliła go bardziej. Lubiła mieć dzieci. Tyle już ich przygarnęła ale Dulce był przygarniętym synkiem z prawdziwego zdarzenia.

- Jak ja go nienawidzę. - mruknął, brnąc w miękkim śniegu. Faktycznie, nie przepadał za swoim przełożonym, i chyba miał powody. W końcu, wśród dziesiątek żołnierzy patrol w górach przypadł jemu. A z resztą, skąd pomysł, że niebezpieczeństwo dla zwierzołaków czai się właśnie tu? Gdyby chociaż dostał jakiś porządny płaszcz... Okrywając się mocniej cienką szmatką, która miała chronić przed zimną, starał się znaleźć jakieś plusy tej sytuacji.

Zamknął oczka czując że jest tulony. Opał głowę o jej bok. Bo chwili słysząc czyjeś kroki, uszka lekko drgnęły i spojrzał w stronę gdzie jeszcze nikogo nie było.

Super... tylko teego mi brakowało... ech... w co ja sie wpakowalem?
moje mysli byly dość pokręcone, wiec za ich rozsłupowywanie postanowiłem się wziąść kiedy indziej...
- A więc miło mi poznać... Waszą Królewską Mość...
mówiąc te słowa schyliłem lekko głowę
Zwróciłem się do szarlotki...
- Ktoś mi tu chyba czegoś nie powiedział nie?
pstryknąłem go lekko w nos...
- No ale coz... ja niestety... ale musze stąd znikać... Nie potrafię usiedzieć w jednym miejscu... Dowidzenia...
również się schylił nieznacznie, po czym pognał niewiadomo gdzie, ani jak, tak że już po chwili nie było go nawet widać...

-Ale...
Westchnął, nie zdążył się nawet pożegnać a go polubił. Usiadł sobie na ziemi babrając jakimś kijem w śniegu.

Stałą ciągle tuląc syna. Nagle ku jej oczom ukazał się następny zwierzołak. Widziała go. Był trochę chudy i zziębnięty. Nie pchało jej ochoczo w stronę rozdawania płaszczy.
-A może nie potrzebuje pomocy? pomyślała. W każdym razie to był ten chłopak z którym chciała porozmawiać. Być może nadarzy się teraz ku temu okazja?
Skinęła głową na pożegnanie Shirome. Jakoś co za dużo to niezdrowo. A skoro chciał to dobrze, że poszedł.

- Wasza wysokość! - trochę głupio mu było, że nie zauważył królowej od razu, więc skłonił się niżej, niż powinien. Bądź co bądź, teraz była dla niego tylko władczynią, a przynajmniej tak się wydawało. Wytrzymał w tej pozycji regulaminowe kilka sekund i dopiero wtedy uśmiechnął się do Dulce'a.
- Cześć.

-Witaj- odpowiedziała i skinęła mu się niżej niż to zwykle czyniła.
-Musimy pomówić- odparła patrząc uważnie na Yoriego.

-Dobry...
Uśmeichnął się sympatycznie... SPojzrał na zmarznięte stworzenie... Zaraz podbiegł i wziął go pod płaszcz przytulając do siebie czule.
-Weź się nabawisz jakiegoś chorubstwa...

- Porozmawiać? - powtórzył zaskoczony. Fakt, zdarzyło mu się już trochę narozrabiać w koszarach, ale chyba nie na tyle, by angażować w sprawę królową.
- Nie, chyba nie trzeba. - bąknął, wpatrując się w kotołaka. To było dziwne, nikt od dłuższego czasu nie okazywał mu tyle ciepła.

-Wiesz, ja tam jestem chory, i nie życzę tego nikomu innemu.
Potarmosił go delikatnie za nos.
-Uśmiechnij się, życie jest zbyt krótkie, trzeba je przeżyć najlepiej jak się da.
Obdażył go ciepłym uśmeichem.

- Tak pewnie masz rację. - skinął głową na ostatnie słowa Du, delikatnie się uśmiechając. Zaraz jednak jego twarz się zmieniła - okazywała mieszaninę zdziwienia i smutku.
- Jak to chory?

Się wmieszał... Musi być bardziej świadomy tego co mówi, bo jak tak dalej pójdzie to wszyscy poznają jego tajemnicę...
-A nie ważne...
Pomachał dziewczęco dłonią rumieniąc się...
-Uśmiechaj się albo sio spod płaszcza...
Zaśmiał się sympatycznie.

- Ważne. - niestrudzony kontynuował temat. Wiedział, że są choroby niegroźne, takimi nie należy się zbytnio przejmować. Wystarczy dzień czy dwa spędzony w łóżku. Są jednak też poważniejsze choroby i jeśli Dulce cierpi na jedną z nich, to trzeba mu pomóc.
- Możesz mi powiedzieć. Nie pisnę ani słowa, przyrzekam...