Największa komnata Króla Saia ;*

Pojawiła się na parapecie. O, władcy się kłócą. Ciekawe. Napewno ciekawsze od sufitu w jej komnacie.

No to sobie siedział obwiązany łańcuchem... Co tam miał coś mówić, mina tlyko zrzedła i nic więcej.

Chciałam wyrwać mu lańcuch, ale w ostatniej chwili zmieniłam zdanie. Przywaliłam Saiowi z plaskacza. Nie miało znaczenia, że byłam słabsza, gdyż nie mógł przewidzieć tego ciosu (tym razem nie ma, że zatrzymałeś ;p). - Obudź się. Jest niewolnikiem WRATHA! Nie twoim. I takie zachowanie nie przystoi - Skrzywiłam się - Naprawdę myślisz, że nie miałam zamiaru ci przerwać? - Uśmiechnęłam się kpiąco i zniknęłam

Liczyła na większe widowisko, ale cóż. Zawiodła się nieco, ale przeżyje. Zeskoczyła z parapetu i własnoręcznie zdjęła z Du łańcuchy. Skoro Aku nie było to już nie działają. Nic nie mówiąc wróciła na parapet.

-Dzięki...
Nie sądził że kiedykolwiek skieruje te słowa do upadłej... Ale cóż, stało się. Przeciągnął się leniwie nie wiedząc za bardzo co począć.

A i ona nie spodziewała się od niego usłyszeć takich słów. Cóż, życie jest pełne niespodzianek i niczego nie da się przewidzieć.
- Przez Shakę się rozmiękczyłam - mruknęła cicho i popatrzyła na demona. - Sai, żyj. To tylko trzask w policzek. Nie mów, że nigdy takiego nie otrzymałeś. - powiedziała i gdyby stała obok niego to zapewne pomachałaby mu ręką przed oczami. No, ale że jej się już ruszać nie chciało to tego nie zrobiła.

-Tak to się dzieje... Z kim się zadajesz, takim sie stajesz.
Pomasował sie po karku.

Chwycił się za policzek, normalnie się rozpłacze a ten złośliwy uśmiech na twarzy to na pewno dla zakrycia łez... Na pewno...
-Uch - Mruknął pogardliwie, to chyba najgorsza rana jaką odniósł kiedykolwiek! Normalnie gorzej być nie było!
-Du nie bierz tego do siebie, mam gdzieś co ona mówi - Mruknął cicho

Popatrzyła na Du. Może i miał rację, ale napewno Shaka nie był jedynym powodem zmiany, która dokonała się w tej upadłej. Maczało w tym palce kilka ważnych dla niej osób, których imienia tu nie wymienię.
- Pewno tak. - mruknęła. - Chociaż.. U ciebie to nie działa - uśmiechnęła się do niego lekko. Sai znowu ją zignorował. Cóż, może sobie czymś na to zasłużyła.

- Miej też gdzieś moje zdanie. - Pojawił się z wesołym uśmiechem. - Yo, powróciłem. - Pomachał dłonią z przygłupia miną. - Nie zapominaj drogi Sai'u, żeś król, a takie długotrwałe zabawy z kocim pomiotem są niegodne. - Zerknął z pogardą na Du. O tak, pamięć to on ma dobrą i mu tego nie podaruje. - A to co? - Przeniósł wzrok na Ninę.

Prychnął. Zrestzą kij... Co tam go zdanie osoby na której mu niezależy będzie go obchodziło.
-No więc ja nie przeszkadzam. Męczcie i dręczcie się wesoło.
Pocałował opuski palców i pomachał do nich wychodząc. Trzask dzrwiami.

- Nie podaruję ci tej zasłony - rzuciła do Reno i zeskoczyła z parapetu. Przechodząc koło niego uszczypnęła go w pupę i znikła. xd

Skoro Dulce sobie poszło, pobyt demona był zbędny. Także opuścił to pomieszczenie, udając się na patrolowanie doliny.

Zniknął sobie od tak. Bum nie było go i hej, już nie ma

Pojawił się w łóżku, miał na sobie tylko czarne spodnie od pidzamki.
-Dobranoc - Mruknął cicho zamykając oczka i udając że śpi

Przesunął się inaczej, bo mógł swobodnie manewrować. Przecież to jego klej i może robić co chce. Wciąż jednak trzymał się tyłu. Objął demona, wtulając twarz w jego szyję.
- Dobranoc. - Szepnął. Dzisiaj to on będzie czuwał nad snem swego króla.

Obudził się wtulony w Reno, klej jakoś mu specjalnie nie przeszkadzał.. W ogóle nie widział sensu istnienia tych 'słodkości' skoro Reno mógł się kleić do Saia nawet bez tego.
Spojrzał na śpiącego/lub nie Króla uśmiechając się lekko, sztucznie oczywiście
-Chcę się iść umyć

- Ja też chcę dużo rzeczy, a nie mogę. - Otworzył leniwie jedno oko. Oczywistym było, że go nigdzie nie puści. - Albo idź, jak już tak bardzo chcesz. - Odkleił się i usiadł, podpierając lewą dłonią od tyłu, a prawą trąc zaspane oczy. Zmieniał zdanie co sekundę. Sam nie wiedział czego chciał.

Więc wstał z łóżka, mozolnym krokiem, gdy zbliżył się do drzwi zatrzymał na chwilę by puścić Reno te łobuzerskie spojrzenie i uciekł pod prysznic

Wzruszył ramionami i zniknął. Przez jego własną głupotę zamieszka tu teraz prywatna zabawka króla. Trudno, przeżyje.

Wyszedł czysty i świeżutki, nie zastał już Reno co za szkoda... Włosy wciąż miał mokre ale jemu to jakoś zbytnio nie przeszkadzało. Zastanawiał się tylko z kim będzie dzisiaj spał...

-wszedł wolnym krokiem patrząc na ogromną komnatę, ukłonił się nisko, lekko nieśmiale gdy ujrzał króla. Przybył by namalować obraz jego królewskiej postury. Miała to być jego pierwsza praca, był w głębi ducha bardzo podenerwowany lecz nie pokazywał tego po sobie

-szedł prosto podchodząc na dystans odpowiedni do króla i ukłonił się nisko

Witaj Panie... przybyłem by Twą światłość na obrazie uwiecznić ku chwale Twego imienia i wieczności Twojej istoty...

-powiedział melodyjnym głosem pełnym szacunku, postawił stojak i wyjął paletę oraz pędzel, poprosił uprzemie by ten ustawił się w pozie a następnie stał tak chwile

-stał i widział wiele wizji lecz jedną uchwycił bezbłędnie, miał nadzieje że odda ona wdzięczny wizerunek jego myśli.

-pędzel poszdł w ruch, podłużne pociągnięcia a czasem punktowe zatrzymania, co chwila jego spjrzenie drżało pomiędzy wizją a ciałem, maował dość długo, rachuba czasu zdawała się zanikac coraz bardziej z każdą sekundą.

-na chwile przestał spoglądając na swe dzieło, dokonał jeszcze kilku naniesień barw w odstępach czasu. Gdy farba wyschła w górnym prawym rogu krwistym napisem oznajmił imię tego którego malował. Uśmiechnał się sam do siebie lecz po chwili zawahał się

-spojrzał na Władce

Panie... zakończyłem pracę. Nadzieje mam szczerą iż Ci się spodoba.

-powiedział z uśmiechem ukazując obraz, zamarzł w lekkim ukłonie oczekując na jego słowa

https://2img.net/r/ihimizer/img9/9006/saiukosama.jpg

>wybacz...<

-Podoba mi się - Rzekł lustrując każdy detal obrazu. Po chwili przy upadłym pojawiła się sakiewka z 350 talarami w środku
-Nie pamiętam ile było dokładnie w umowie więc masz tyle - Mruknął nie odrywając wzroku z obrazu

-spojrzał na Króla z uśmiechem, rad był iż jego obraz spodobał się mu, gdy ten wręczył mu monety, ukłonił się nisko

Dziękuje Panie, Twa hojność jest nieoceniona. Jeśli kiedykolwiek Umysł Twój zapragnie wiersza lub obrazu jestem do absolutnej dyspozycji...

-szepnął nadal oczekując odprawy lub słów władcy

-Dobrze, możesz już iść artysto. Masz talent - To ostatnie powiedział ciszej. Obraz uniósł się i powiesił sam na ścianie, na przeciwko wejścia tak aby każdy mógł go oglądać.