Cmentarz "Koniec"

Weszłam na cmentarz i zaczęłam się przechadzać. Spokojna, dystyngowana, chłodna. Spoglądałam na mijane nagrobki z beznamiętnym wyrazem twarzy.

Szła tak prosto przed siebie, lecz Wampir zagościł na jednym z niepodpisanych nagrobków. Oparł się o niego i spojrzał na upadłą.

-Czas leczy rany. -Powiedział cicho, właściwie mógł to wczoraj zrobić.

- Owszem. Leczy. Lecz jest to bolesne leczenie. - mruknęłam cicho mijając obojętnie wampira. - Po co przyszedłeś? - spytałam sucho patrząc na kolejne nagrobki.

Ruszył w ślad za nią, obojętnie patrzył na nagrobki. Jakby z odrazą.

-Dotrzymać ci towarzystwa. Nie wątpię w to, że jesteś silniejsza, ale we dwoje zawsze raźniej.

>> Kora... jak to jest w końcu. Jestes królową, czy nie? <<
Pojawił sie. Widząc Korę, usmiechnal się wspominając moment poznania. Nie był on może najlepszy, no ale.. no ale mniejsza. Siadł gdzieś z boku, z daleka od nich. Od niej i od wampira. Niech sobie porozmawiają spokojnie. Nie będzie im przeszkadzał. Chociaz patrząc na Korę, to raczej nie ma ochoty na tą, czy nawet na inną rozmoe. Kolejny powód, by się nie wtrącać.

- Rób co chcesz. - mruknęłam cicho - To publiczny cmentarz i nie mogę Ci zabronić poruszania się po nim. - westchnęłam cicho - Podobno. Ale nie zawsze. Czasami potrzebna jest samotność. - dodałam ciszej i opuściłam wzrok na ścieżkę. Podniosłam wzrok na przybyłego i skinęłam głową na przywitanie.

/mnie się nie pytaj. ja nic nie wiem.

-Zawsze możesz atakować, przecież tak bardzo nas nie lubisz. -Powiedział.

Spojrzał na Shirome, strasznie go nie lubił, ale musiał go znosić.

>> no tak. jak zwykle. Nikt nic nie wie.
Przywitaniem należało odpowiedzieć na przywitanie, tak więc również skinąłem głową do nich.
-Witam Koro.
Nie lubić jak nie lubić. On mnie nie lubił, a ja miałem do neigo stosunek taki nutralny... Aczkolwiek... Kto mnie tam wie?

- Owszem. Ale nie mam powodów, by atakować Ciebie. - powiedziałam spokojnie - A nie atakuję bez wyraźnej przyczyny. - westchnęłam cicho - Lecz jeśli mi ich dostarczysz, nie omieszkam zaatakować. I uprzedzam. Nie jestem delikatna. - powiedziałam cicho. Uśmiechnęłam się nieznacznie do zwierzołaka.

/wkrótce się okaże /

-Nie sądzę, że jesteś. Tyle już przeżyłaś.

Zmienił się w nietoperka i odleciał.

-Co Cię tu sprowadza Kora?
spytałem nieoczekiwanie, samemu się zaskakując się zadanym przeze mnie pytaniem.

- Za wiele. - mruknęłam cicho - Spacer. A jego, nie wiem. - machnęłam ręką w powietrzu obojętnie - Musiałam odetchnąć trochę od pracowni. - dodałam po chwili i spojrzałam na Shirome - A Ciebie?

/I masz odpowiedź.../

>> właśnie widzę. <<
-Mnie? Nie wiem. Może spokój tego miejsca? Ostatnio trochę przeszedłem. A raczej pewna część mnie.
Odpowiedziałem spokojne, aczkolwiek z nutką smutku i zmartwienia w głosie.
-Ostatni raz, gdy się tu widzieliśmy, był za razem pierwszym naszym spotkaniem. I to po tym spotkaniu nie miałem koszuli.
Uśmiechnąłem się lekko, na samą myśl tego wspomnienia. jednak uśmiech był nikły i zawierał w sobei nie tylko radość, z tamtego wspomnienia ale i ból. Zarówno ze wspomnienia jak i z teraźniejszości.

- Spokój - powtórzyłam za Shirome a następnie spojrzałam na niego - Oj. Przepraszam. Musiałam zapomnieć o tej koszuli. Pewnie gdzieś leży u mnie w komnacie lub chatce. - zamyśliłam się starając się przypomnieć sobie gdzie mogłam położyć jego koszulę. Podeszłam do niego i usiadłam obok. Chwilę przyglądałam się mu uważniej
- Coś się stało?

-Powiedzmy, że jestem rozdarty. Jedna część mnei raduje sie z tego, nad czym ubolewa druga.
Odpowiedziałem tym samym głosem, pochylłem się, patrząc w ziemie. Dalej siedząc na ławce.

Spojrzałam na niego uważniej
- Wybacz ale niewiele rozumiem. - powiedziałam cicho - Jeśli chcesz, możesz mi się wyżalić. - dodałam.

-Jak ci pewnie wiadomo, zwierzołaki to demony, które przejęły kontrole nad ciałem magicznego zwierzęcia. No i moja ta bardziej... demoniczna część cieszy się z tego, nad czym ubolewa, moja zwierzęca część. A ubolewa, bo nad jeziorem było coś. Coś co zabijało nie zadajac ran. Zginęło kilkanaście zwierząt. W tym część mojej "zwierzęcej" rodziny.
mruknałem tylko, a pojedyńcza łza spadła mi z oka.
-No, ale nie zawracaj sobei tym głowy. ty także masz wiele zmartwień.
Nie podnosiłem wzroku. Uszka oklapnięte, a puszysty ogonek, owinął się wokół ciała.

Przysunęłam się do niego i objęłam zwierzołaka, przytulając go do siebie.
- Przykro mi. - pogłaskałam go po głowie - Na prawdę mi przykro. - westchnęłam cicho - Mam nadzieję, że jednak wszystko się ułoży. - starałam się jakoś uspokoić Shirome - Na pewno. - głaskałam po głowie.

- Ułożyć się ułoży.
Odparłem spokojnie, przytulając sie do neij nieświadomie.
- Bo musi.
Ale kto by pomyślał, że rolę się odwrócą...

Gładziłam go delikatnie po głowie.
- Tak.
Uśmiechnęłam się lekko. Uszy zwierzołaka były na prawdę miękkie.
- Więc teraz uśmiechnij się, jutro będzie lepiej.

Usmiechnalem sie tak jak prosiła. Ale nie był to raczej uśmiech o który jej chodziło. Uśmiech w którym zawarty jest także ból i smutek. Zdecydowanie nie to miało być. No ale cóż.
-Może i masz racje.
Wymruczałem cicho.
-Kto by pomyślał, że role się odwrócą.

Podrapałam go delikatnie za uszami. Tak. Poznaliśmy się w dość dziwnych okolicznościach. Uśmiechnęłam się delikatnie
- Czasami i tak się zdarza. No ale nie mówmy o tym co było. Przeszłości nie zmienisz. Więc zbytnio się nią nie przejmuj - poczułam się w pewnym momencie jakbym mówiła do siebie. Sama byłam przybita przez zdarzenia przeszłości. Westchnęłam cicho i kontynuowałam - Wyciąg wnioski z przeszłości i zostaw ją za sobą. Patrz z nadzieją w przyszłość. Będzie lepiej, zobaczysz. Trzeba mieć tylko nadzieję. - uśmiechnęłam się lekko.

-mhm. - mruknalem tylko. Kiedyś sam jej to mówił. - Moglibyśmy zmienić temat?
szepnąlem i już miałem zamruczeć z powodu pieszczot, ale sie powstrzymałem co dało tylko cichutki głosik, który niczego nei przypominał. ale za to zabrzmiał dosyć dziwnie.

- Oczywiście - uśmiechnęłam się pogodniej i puściłam Shirome, czochrając mu jeszcze grzywkę - Po za tym wszystkim co u Ciebie słychać?

Dmuchnął dsobie w grzywkę, którą poczochrała mu Kora. Potem ja próbował przez chwilę ułożyć.
-Masz niepoprawnych ludzi w królestwie. Okradli mnie z miecza. I to podczas treningu. Dowiedziałem sie, ze Nina ma siostre. Obowiązki Króla są nudne. Ostatnie to jest to najważnieżniejsze.
I patrz. grzywki nie dało sie poprawić. Zmieniłem sie w wilka, potrząsłem sie porządnie i wróciłem do poprzedniej postaci. Z wyjątkiem oczu, które byłe purpurowe. Ale grzywka była na miejscu.
-A co u ciebie?