Największa komnata Króla Saia ;*

Mimowolnie się uśmiechnęła widząc jaki dziecko ma zaciesz na twarzy.
- Nawet nie wiesz, jak mnie to cieszy. Jeszcze kilka takich ckliwych tekstów a zwymiotowałabym ci prosto na twarz - stwierdziła, a krew z szyji płynęła i płynęła. Dziewczyna zdawała się tego niezauważać.

(Arcu <3 ;**)

>Tak samo jak miałaś go zabijać? xd <

Płynęła, a po ostatnim posiłku upadła powinna niedługo zemdleć
-Nie zdążyłabyś, pewnie umarłbym z miłości - Udał że mdleje z ręką na czole lecz przed upadkiem na ziemię znikł, ach te królewskie sprawy

(nie wiem xD ale zdradzę go i wtedy niech zdycha xd)

A upadła na złość nie zemdlała. Jej organizm był przyzwyczajony do sporej utraty krwi właśnie dzięki upadłemu. Znikła śmiejąc się w głos.


(ze mną! ze mną go zdradź! xD)

Pojawił się w swej komnacie i zaczął medytację, długo mu zajęło wyciszenie się i wejście w stan medytacji lecz jednak udało mu się, po jakiejś godzinie mordu

Gdy już się uspokoił, znikł

Wrócił do komnaty i znów starał się medytować

Po godzinie z czymś, przestał medytować i znikł

[ Dzieciaku, od takiego migania jest opcja edytuj xD <upomina admina> xD]

>Ale ja tak muszę! Żeby było że medytowałem.. *chore wymagania Eliz..*<

[ ale znikać możesz w tym samym poście. A o tych medytacjach, to się rozpisuj bardziej, bo tak to lipa xD]

Pojawił się i położył demona na łóżku, sam usiadł obok czuwając przy Nim

Demon ocknął się i rozejrzał po komnacie, czując dziwną i zarazem przerażającą pustkę.
- Saiuko? - Spytał niepewnie, zakrywając się kołdrą. Nienawidził być Arcymagiem, w dodatku demonem. Znów musiał wiedzieć o tych nieprzyjemnych rzeczach. A 'coś' co było w nim postarało się by widział tylko te niedobre
- Czuję się taki... czy czasem nie stałem się jakimś chorym i ckliwym elfem? - Spytał, bo tak się czuł. Jakby wszystko co było "demonie" wstało, poszło sobie i zostawiło tylko ochłapy życia. Czując, że nie ma ochoty na rozmowę z nikim innym, postawił wokoło komnaty najpotężniejszą barierę. Ni magia, ni demoniczna siłą, czy nawet moc Boga. Nic nie mogło przez nią przejść, a zniszczenie jej trwałoby godziny.

-Wypadek w laboratorium - Odpowiedział wybudzając się z zamyślenia
-Gdybyś był elfem to nie leżałbyś na królewskim łożu, no może byś leżał lecz Twe części ciała byłby rozprowadzone po całej pościeli - Wyczuł barierę, nie trzeba było niszczyć całej, wystarczyło małe pęknięcie. Sai był do tego zdolny. Znikł na chwilę. I nim ten się obudził, Sai wrócł

- Pokazał sie już? - Spytał cicho, przekręcając na jeden bok. Złapał rękę króla i przytulił ją, razem z paroma małymi poduszkami
- No i jeszcze, podobał Ci się Szakal? - Czerwone oczka hybrydy popatrzyły na króla. Teraz Arcymag wydawał się być małym, bezbronnym dzieckiem.

-Kto? - Nie wiedział o kogo chodziło, sam też nie wiedział kto jest obok niego, przecież to nie Urcan... Rozciął demonowi policzek za zbliżanie się lecz pozwolił mu się przytulić do ręki. Chciał zobaczyć jego reakcję na ból

- No "On". Zabiłeś go, gdy ja zabiłem ciało Arc. Wtedy w górach. - Odparł, a na ból policzka z początku nie zareagował. Tak, jak gdyby dopiero uczył się być sobą. Powoli przypominał kim jest. dlatego też dopiero po chwili zamruczał cicho, a spływającą krew zlizał
- I wiem, nie jestem nim. Urcan stracił, ja straciłem część siebie. Dzięki Tobie zresztą. - Wtulił się mocniej w rękę Saiuko, zamykając oczy
- I dziwnie nic nie bije mi w klatce piersiowej. Nie czuję, by miało po co bić. - Te słowa były bardziej przenośnią. Serce tykało prawidłowo, lecz jak maszyna. Tylko by potrzymać egzystencje.

Nie bardzo wiedział co robić, widać jakoś rozdzielił jego osobowości
-Wiesz gdzie jest ten drugi? - Wyswobodził rękę którą zaczął Go delikatnie głaskać po tych jasnych włosach

- Na razie się formuje, zabrał tylko piach, więc stworzenie ciała potrwa od momentu rozdzielenia koło 48h. Chyba, że uhh... nie wiem ile, zapomniałem jak to obliczyć. - Odsunął się nieznacznie od Saiuko i zakrył twarz poduchą
- Dziwne uczucie, masz zimną dłoń. - Stwierdził nieco niepewnie.

-Tak jest chłodna.. Wiesz kim jestem? - Ściągnął poduchę z Jego twarzy, jak się z kimś rozmawia, powinno się na tego kogoś patrzeć..

Kiwnął tylko głową na "tak", zerkając tęsknym wzrokiem na poduchę
- Saiuko, Demon. No i jesteś uhh... jesteś... jesteś królem? - Spytał jednak po chwili dość niepewnie. W głowie miał mętlik, jak gdyby ktoś łopatą wywalił z głowy sporą część wiedzy. Została mu magia i mgliste wspomnienia.

Przysunął się do Niego i delikatnie pocałował. Nie trzymał go więc w każdej chwili mógł się odsunąć lub uciec. Sai chciał tylko zobaczyć reakcję demona

Ten otworzył szerzej oczy i odsunął sie momentalnie
- Nikt, nikt nie może mnie całować. - Warknął, a Szakal był już przystawiony do szyi Saiuko
- Znaczy się... nie pamietęm czy. Arcuide? Znam to imię i... Ciebie też, pozwalałem. - Był jak dziecko we mgle. Nie wiedział co gdzie i jak. A najdziwniejsze, że jego amulety, jak niegdyś ten Saiuko, były rozdzielone na pół.

Ten demon nie był już tym samym, w tej chwili był nikim.. Król rozmyślał co by tu zrobić z tą pustą powłoką, może jeszcze dojdzie do siebie? Jak nie to trudno, zginie

- Nie zabijesz mnie, będzie dobrze. Miałem to czterysta lat temu. Teraz gorzej, ale pamiętam. - Podsunął się i zbliżył ustami do warg demona. Cofnął się jednak nieznacznie i dopiero po chwili pocałował go w kącik ust
- I sam nie wiem, jesteś mi obcy. Upadła też... ciężko odzyskać pamięć, nie? - Spytał, lecz nie zwrócił sie do niego po imieniu. Informacje przychodziły i odchodziły. W jednym momencie pamiętał wszystko o Arc, w drugim była ledwo zarysem. A najgorsze, że chciało mu się dowiedzieć wszystkiego teraz.