Brzeg Jeziora

Widząc jej reakcję, najpierw się zdziwiłem, a potem zrozumiałem, że pewnie nie spodziewała się zwierzołaka. Uśmiechnąłem się przepraszająco i zamruczałem cicho speszony równie mocno jak Rin.
-Mi też miło-mruknąłem, bo miło było. Na pewno.

Zamyślała się na chwilę i zaśmiała.
- Przepraszam, myślałam, że jesteś zwykłym kotem.
Uśmiechnęła się szeroko i podrapała go za uszkiem już niczym nie speszona.

-O. Czasami się zapominam.-przyznałem, bo w sumie mogłem od razu się przemienić. Nie mogłem nic poradzić na to, że lubiłem być w postaci kociaka. Zamruczałem cicho i uśmiechnąłem szeroko.

- Hmm.. kojarzę cię... Byłeś wczoraj w barze prawda? Chyba z Du i Yori...
Nie była tego pewna, ale na pewno zwierzołaków była trójka. Do takich elementów miała dobrą pamięć.

Przytaknąłem spuszczając wzrok.
-No taak. Byłem-przyznałem i zwilżyłem usta językiem. -Pamiętam Cię-dodałem po chwili, wpatrując się we wzorki na piasku.

Uśmiechnęła się i potargała mu włosy.
- Na mnie czas- dała mu całusa w policzek i zniknęła.

-Pa-szepnąłem w momencie, w którym elfka znikała. Przeobraziłem się znowu w kociaka i zwinąłem w kłębek, przymykając ślepka.

Szedł mamrocząc coś zdenerwowany i siadł przy brzegu... Śnieg wystarczył aby oddac zimno i zamrozić taflę wody.

Czarny kociak uniósł łebek, a zielone oczy spoczęły na zdenerwowanym zwierzołaku. Zamruczałem cicho, zastanawiając się co spowodowało u niego ten stan. Owinąłem się ogonkiem.

Jego uszka wychwyciły mruczenie. Odwrócił głowę i spojrzał na zwierzaka, niewiedząc że to jego znajomy. Na kleczkach podszedł do niego i położył się na brzuchu tuż przed kotem, rozpoczynając delikatne głaskanie go po łepku.
-Jak ja bym chcial być zwykłym zwierzeciem... Beztroskie życie...
Westchnal cicho, obrócił się na plecy i położył kota sobie na klatkę piersiową nieprzerywając głaskania.

Myślałem dokładnie tak samo jak Dulce. Mógłbym zostać jako taki kotek na zawsze. Położyłem się, mrucząc cicho i tykając zwierzołaka noskiem w szyję.

Przeszły go ciarki... Zawsze tak reagował na dotyk na szyi. Przytulił kociaka do siebie. Mocno ale żeby nie zrobić mu krzywdy. Przymknął oczka... Nie spał tej nocy, nie spał ostatniej... Za dużo myśli się kłębiło w glowie.

Przytuliłem pyszczek do jego szyi, nie przestając mruczeć. Nie wyciągałem pazurków, żeby go przypadkiem nie zranić. Było mi dobrze i nie miałem zamiaru się zmieniać.

Miauknął cicho. Otworzył oczka i wpatrywał się bez celu w chmury.
-Jak to jest żyć beztrosko?
Spytał kociaka jak by oczekiwal odpowiedzi.

Należałoby już wyprowadzić zwierzołaka z błędu. Wydostałem się z jego objęć i usiadłem obok, zaraz siedząc w swojej codziennej postaci. Zamruczałem smutno.
-Chciałbym to wiedzieć-powiedziałem cicho i objąłem nogi łapkami, przyciągając je do siebie.

Uśmiechnął się delikatnie. Usiadł i oparł główkę na jego ramieniu. Nic nie powiedział.

Objąłem chłopaczka i przymknąłem oczy, a w głowie znowu zabrzmiała melodia. Próbowałem do niej dopasować słowa.

Zaczęło mu się nudzić więc lekko popchnął zwierzołaka, tak aby ten połozył się na plecy i usiadł mu na biodrach okrakiem i położył się na nim. Moze byl trochę bezpośredni...

Pewnie był. Ja za to byłem skołowany. Od wczoraj. Wsunąłem łapki na plecy Dulce'a i zacząłem go lekko po nich głaskać. Po chwili zająłem się nuceniem owej melodii i wplataniem w nią słów.

Mruczał cicho tuląc się do niego. Przymknął oczka ziewając zmęczony.
-Mogę cię zaprosić do domu? Na dworze jest chłodno...
mruknął z twarzą w jego koszuli.

>A tam do domu, do kwiatu wiśni od razu<

Polubiłem Dulce'a i mimo swoich niepewności, pomyślałem, że nic się nie stanie, jak pozwolę mu się zaprosić.
-Dobrze. Możesz-powiedziałem cicho, tym samym przerywając śpiew.

Jak poprzedniow karczmie, znow snieg ich otoczyl i zniknęli.

(tu ^^)

Powoli przyszła nawet się nie rozglądając. Odrzucając suknię do tyłu usiadła na brzegu zanurzając nogi po same kolana w wodzie. Przymknęła lekko oczy czując zimno przepływające jej skórę. Założyła włosy za ucho i pochyliła delikatnie głowę, aby spojrzeć w swoje zniekształcone odbicie w tafli.

Wszedł - nie ukrywając swego przybycia.
-Witaj - odparł w stronę Kuroi, nieco zaskoczony jej widok. Jednakże, nie dał po sobie tego poznać. Po ułamku sekundy od wypowiedzenia powitania, znalazł się za Kuroi.
-Bu - orzekł ze spokojem i delikatnie pchnął ją w stronę wody. Czekając, aż bardziej nachyli się nad wodą, zarzucił jej ręce na szyję, krzyżując je. Przylgnął do niej, by nie mogła drgnąć.
-Moja mała, sucha siostrzyczka - odparł z tym swoim niby miłym uśmiechem, jedną rękę podnosząc. Zaczął gładzić wampirzycę, tak jak gładzi się małe kotki.