Bar "Lasmiro no Giruga"

- Igram z ogniem, może lubię igrać z ogniem. Skąd wiesz?
Zrobił niewinna minę, ale zachowywał się spokojnie. Nie dał się ponieść tak marnej prowokacji z jej strony. Musiał panować nad sobą, aby logicznie postępować.
- Czy jestem wart powiadasz? Mało się przekonałaś?
Pobłażliwy uśmiech i przysiadł się bliżej, całkiem przypadkowo odsłaniając szyję i ukazując miejsce ugryzienia. Odgarnął włosy
- Aj, ciepło tutaj strasznie
Bąknął i uśmiechnął się zgryźliwie. Przez ten wygibas rany dały o sobie znać i kilka kropel krwi nieposłusznie opuściło ranki, spływając chaotycznie po lini szyj. Wyprostował się i paluszkiem zgarnął krew, chociaż nie to planował. Ale zamiast zwyczajowo dać jej spróbować, oparł się wygodnie dłonią o podbródek i palca z krwią powoli oblizał językiem, a później otarł o wargi. Tak kilka razy, szkoda krwi.
- Mhm, nawet dobra. Choć ten metaliczny posmak.

-Nie wiem, ale w takim razie ostrzegam, że łatwo możesz dzięki temu zginąć.-upomniała go. Żal byłoby tracić tak pyszną jadłodajnię.
-Mało.-potwierdziła kiwnięciem głowy. Przewróciła oczami. Marna prowokacja odpowiedzią na marną prowokację, zaiste skuteczne. Szkoda, że nie robiło to na niej wrażenia.
-To się rozbierz. Panie.-odpowiedziała słodkim uśmiechem, godnym próchnicy na niejednej sztucznej szczęce. Ale to co zrobię chwilę potem sprawiło, że zastygła bez ruchu wlepiając w niego ciemniejące z każdą sekundą oczy.
-Po co chcesz iść do mnie? Nie boisz się?-nie spuszczała oczu z jego warg. Przypatrywała mu się tak nachalnie, że onieśmieliłaby niejednego bohatera.

Dokładnie oblizywał palce, a do tego niby w zwolnionym tempie, aby mogła widzieć jak każda kropla krwi zamiast na jej wargach ląduje z powrotem u niego. Gdy skończył przeciągnął się i przymrużył oczy, wpatrując się gdzieś w bok.
- Nie wiem po co, może będzie ciekawie? Nie wyglądasz na osobę, która lubi się nudzić, no i ciekawi mnie jak taka dama urządzony ma dom, jak wygodne meble posiada. Jak to jest być wysoko postawionym. Nie boję, najwyżej zemdleje jak za dużo odessiesz. W ogóle, wystarczy mi kilka sekund, aby odnowić krew. - wytłumaczył powolnie, westchnął ciszej i przymknął oczy. Czuł się bezpieczny jak najbardziej.

Zadrżały jej wargi. Zainteresowała się nagle blatem stołu dłubiąc w nim paznokciem.
-Więc chodź. Ale idziesz na własną odpowiedzialność.-zastrzegła podnosząc się z siedziska. Szybkim krokiem ruszyła do wyjścia. Po drodze się przewietrzy, a we własnym domu na pewno będzie się czuć pewniej. Nawet się nie odwróciła, jeśli Eto nie zdąży to będzie jego problem nie jej. Może nawet by tego chciała?

[zt]

Pff, chłopak niby cień znów za nią podążył, zebrał co swoje i opuścił lokal.

[zt]

A dziewczyna zacisnęła tylko drobne dłonie na sukience. Cóż to za para pogrywała sobie z krwią? Tak męczyć biedną wampirzycę. Dobrze wiedziała, że przybyła kobieta jest wampirem, też jakiegoś starego rodu. Staroć. Takie jej nie interesowały. Zwłaszcza iż nie czuła, by ta była wiele starsza od niej. Mimo wszystko zmusili ją, by wyszła zapolować. Szkarłatne oczy spoglądały teraz na blat stołu. Gdy wyszli, dziewczyna ześlizgnęła się z siedzenia i ukłoniła lekko barmanowi jak. Białowłosy zniknął na zapleczu, więc nie miała szansy pożegnać się z nim. Ciche skrzypnięcie drzwi zasygnalizowało, iż opuściła to miejsce.

zt

Poszedł na środek baru, tam wysypał wszyściuteńkie swoje monety (564 srebrników) i polazł

Spojrzała na swojego byłego ochroniarza i kiwnęła głową jakby wiedziała, o co chodzi. Zabrała kasę z lasy i schowała. Poszła na zaplecze, zabrała płaszcz i wyszła z baru.

Drzwi uchyliły się z cichym skrzypem, a zaraz za tym do baru wsunęła się postać ciemnowłosego mężczyzny o czerwonych, bijących obojętnością ślepiach. Będąc podróżnikiem można było przywyknąć do ciągłych, głównie pieszych wędrówek dlatego też przebycie odległości od klifu do baru nie było dla wampira czymś niezwykłym. Z tego też powodu nie czując zmęczenia zasiadł przy jednym ze stolików, znajdujących się w budynku i nim zdołał przywołać gestem kogoś z obsługi, koło jego fotela znalazła się urocza dziewczyna, która wyuczonym już tonem zaproponowała kilka trunków mogących w szybki sposób uszczuplić sakwę zabójcy.
Ten, zdając sobie sprawę iż nie jest chodzącą skarbnicą, zamówił zwyczajne piwo. A i na nic innego nie miał ochoty.

Po dość długim czasie siedzenia w miejscu i bezproduktywnego obijania się postanowił rozruszać swe kości. Wstał z miejsca, zostawiając na blacie jakieś srebrniki i w kilku krokach znalazł się przy drzwiach. Wyszedł, a niedomknięte drzwi zaskrzypiały cicho nim spotkały się z framugą.

Czarnowłosa dziewczyna powoli weszła do baru. Rozejrzała się beznamiętnie po pomieszczeniu dostrzegając kilka osób, którym się jakkolwiek nie zainteresowała. Bez pośpiechu przeszła na zaplecze, tam zostawiła swój ciemny płaszcz i wyciągnęła z dużej szafy cztery butelki spirytusu. Po dwie w jednej ręce.
Kiedy znalazła się już w głównej sali skinęła nieznacznie głową wszystkim na powitanie, żeby nie było, że tego nie zrobiła. Postawiła przezroczyste butelki na ladzie, wyciągnęła jeszcze szklankę i postawiła przy alkoholu. Usiadła na swoim drewniejmy krześle i nalała sobie do pełna spirytusu, aż po same brzegi szklanego naczynia. Wpatrywała się przez chwilę w bezbarwny trunek, był taki dziwny, jakby nie widoczny. Nie podniosła szklanki, bo wiedziała, iż wyleje unosząc go do ust. Westchnęła cicho kładąc głowę na zimnej ladzie, ale nie zwróciła uwagi na temperaturę mebla.

Drzwi od baru uchyliły się delikatnie, wpuszczając do pomieszczenia kilka promieni świetlnych. Po chwili w przejściu pojawiła się srebrnowłosa dziewczyna, o chłodnawym wzroku. Jednak jednocześnie jej oczy były przepełnione radosnymi iskrami.
Przeszła przez całe pomieszczenie, by dojść do lady i usiąść na wysokim krzesełku. Jednocześnie pomachała do Kuroi w geście przywitania i przygryzła dolną wargę. Miała do niej małą prośbę, ale coś się jej widziało, że bardziej była zajęta innymi klientami.
Oparła ręce na ladzie i patrzyła na różne kolorowe butelki z trunkami.

Kuroi nie kontaktowała przez jakąś chwilę zastanawiając się nad pewną sprawą. Ocknęła się dopiero, kiedy poczuła na skórze delikatnie płatki róży. Gwałtownie podniosła się i mocno wyprostowała. Spojrzała ponuro na nieznajomego i usłyszawszy jego słowa sięgnęła dłonią po szklankę ze spirytusem. Cały czas spoglądając w oczy klienta podniosła naczynie do ust nie uroniwszy żadnej kropli. Upiła łyk, uniosła wyżej podbródek i zauważyła jaśniejszy punkt przy drzwiach.
Ktoś wszedł do pomieszczenia. Po chwili ujrzała Alex, machała do niej. Podniosła się z krzesła odkładając na ladę szklankę z trunkiem.
-Pan wybaczy.- Powiedziała cicho i wymijając nieznajomego skierowała się do wampirzycy. Stanęła przy niej, pogładziła czule po głowie i spytała.
-Czemuż to przekraczasz próg mojego domu?

Uśmiechnęła się, gdy została pogłaskana.
- Mam do ciebie sprawę. Tak dokładniej to... małe zapytanie powiązane z pewną prośbą.
Uśmiechnęła się i podparła głowę na ręce. Zerknęła na dwóch nieznajomych siedzących gdzieś tam i z powrotem spojrzała na Kuroi.
- Potrzebujesz może dwóch dodatkowych rąk do pracy?- zapytała z nadzieją w głosie.

Żadnego dreszczu nie poczuła. Może i nieznajomy emitował dookoła siebie nieprzyjemne wibracje, ona jednak pozostawała na nie obojętna.
Nie szamotała się, bo i to nie miała sensu. Może ten ktoś czegoś od niej chciał? Wartobyłoby się tego dowiedzieć. Cóż, jego zachowanie nie było najgrzeczniejsze, jednak potrafiło zaintygować.
- Co to za brak kultury, że przerywa się rozmowie innym?- spytała przechylając lekko głowę.
Nie pamiętała, jak mogła pamiętać kogoś, kogo nie znała?
- Poza tym nieładnie miażdżyć rąk innym, to niecywilizowane- uśmiechnęła się pokrętnie nie odczuwając najmniejszego bólu w uwięzionej dłoni.

Zamrugała kilkakrotnie oczyma. Kim jest ten nic nie warty człowieczyna, że stwierdza, iż będzie mu służyć? Przez chwilę się jej wydawało, że ma deja vu. Nie potrafiła tego określić dokładniej. Nie wiedziała, dlaczego się czuje, jakby juz to raz przeżywała.
Przez chwilę stała w całkowitym bezruchu. Jego "zaloty" nie robiły na niej wrażenia. Wręcz przeciwnie. Utwierdziły ją w przekonaniu, że ma do czynienia z chamskim gburem.
Dopiero po chwili zamyślenia wróciła do jego słów. Od teraz będę twoim panem. Mhm... oczywiście...
Na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech. Wpatrywała się w niego, by po chwili wybuchnąć głośnym niepohamowanym śmiechem.
- Kim ty jesteś, żeby mnie zniewalać?- spytała z rozbawieniem.

Trochę ją ten uśmiech zaskoczył. Nie wyglądał na odpowiednika ludzkiego anioła, ale cóż, w tej chwili wydawał się być właśnie kimś takim.
Rzeczywiście dziwnie się poczuła, nie mogła złapać oddechu i zaczynała się dusić. Niezbyt przyjemne uczucie... aczkolwiek jako wampirzyca bez powietrza mogła przetrwać. Nim się zorientowała, jakby zapadła w kilkusekundowy letarg. To dlatego ze zdziwieniem spostrzegła, że jest w objęciach blondyna.
- Krwi...- wyszeptała.
Otóż, jego pokaz sprawił, że cała jej energia się ulotniła. Pokarm był jedynym sposobem, by ją zregenerować.
Kurczowo złapała się jego ramienia i wpatrywała się w jego twarz niemalże pustymi oczyma. Zwykle, kiedy odczuwała lekki głód ich barwa tylko ciemniała. Natomiast teraz, odczuwając gwałtowną żądzę krwi, rozbudziła wszystkie instynkty. Toteż z tego powodu teraz nawet nie było widać białego tła dookoła tęczówki. Tylko czerń.
Lekko przejechała językiem po górnej wardze dalej wpatrując się w szyję Sabina jak w smakowity kąsek. W każdej chwili gotowa, by się na niego rzucić.

Rzeczywiście, nie czuła od niego krwi. Jednak nie była w stanie trzeźwo myśleć. To dlatego wciąż wpatrywała się w jego szyję. Momentalne odwróciła wzrok z stronę kubka, gdy do jej nozdrzy dotarł ostry zapach krwi. Pytanie jednak zignorowała, po prostu próbowała pochwycić owy kubek we własne dłonie. Tak bardzo potrzebowała pożywienia...