Brzeg wodospadu

Woda wygląda na czystą, ale czy aby na pewno i wodospad nie został skażony? Dla spragnionego-lepiej uważaj, co pijesz.
Koło pozostałości po starym wodospadzie rośnie nieco więcej roślinności niż w innych zakątkach Kariny. Lecz jednocześnie kręci się tu też dość dużo różnych dziwnych stworzeń, więc każdy przybyły powinien się mieć na baczności, gdyż niebezpieczeństwa czyhają na niego ze wszystkich stron.

Siadła na brzegu wodospadu, a raczej tego co z niego zostało. Czuła się samotna w tak dziwnym miejscu ale potrzebowała trochę świeżego powietrza a nie tego które tworzyło miasto. Często myślała nad tym kim była zanim poznała swoją ciotkę. Znów te myśli do niej napłynęły, rzucając kamykami starała się zrozumieć co stało się wcześniej. Czy rodzina ją porzuciła na pastwę losu?? Czy może została zabrana siłą ? Wiele było tego typu myśli, a Moria siedziała i analizowała każdy szczegół z tego co pozostało w jej pamięci...

Stanął na szycie wodospadu. Z tego miejsca jest doskonały widok na okoliczne miasta. Na splugawioną ziemię oraz na piękne istoty u dołu. Siedziała tam Moria, a może raczej drzemała. Tyrael uśmiechnął się i przykucnął by móc przyjrzeć się jej z oddali. Na jego ustach za widniał uśmiech. Zeskoczył w dół delikatnie lądując na ziemie by nie zrobić hałasu i tak szybko jej nie zbudzić. Zbliżył się do niej, lewitując nie za wysoko nad ziemią.
Przykucnął przy niej opadając na ziemie i przeczesał ręką jej miękkie włosy.

-Wstawaj śpiochu. -Szepnął.

Zerwała się na równe nogi wyjmując z za pasa nóż kuchenny który czasem brała ze sobą. Odwróciła się do człowieka który zakłócał jej spokój. Wyprostowała rękę kierując ostrze w stronę jego szyji. Oczy z fioletowych zmieniły jej kolor na ostry szkarłat.
- Kim jesteś? Czego chcesz?
Zapytała poważnie z nutką lekkiego zdenerwowania.

Chłopak cóż, uśmiechnął się szeroko. Nie spodziewał się takiej reakcji. Od czego trzeba zacząć. Ostrze w jej rękach nie pasowało do reszty.

-Jestem Tyrael. -Wyciągnął rękę przed siebie w ramach zawarcia przyjaźni.

Spojrzała na niego nieufnie. Ostrze zaświeciło gdy chowała je za pasek.
-Jestem Moria Abrushen i nie życzę sobie więcej takich pobudek.
Powiedziała chłodno jak przystało na dziewczynę wychowaną w rodzinie z tradycjami.

-A więc wybacz za moje zachowanie Morio.

Ukłonił się lekko. Czuł, że pamięta takie imię. Była dobrze wychowana. To trzeba przyznać.

-Odważna jesteś śpiąc tutaj. A tyle się dookoła dzieje.

Poprawiła włosy i coś co można było nazwać tuniką na wzór sukni.
- Lubię to miejsce jest tu spokojniej niż w innych miejscach. Nie boję się tu przebywać jestem zaradną kobietą i wiem kiedy mogę mieć kłopoty.
Przetarła chustką bransoletki i spojrzała na Tyraela
- A ty co robisz w takim miejscu sam? Szukasz kłopotów??

-Kłopotów ? One same mnie znajdują. Szukam tutaj pięknych księżniczek, które mogę uratować.

Rękę włożył do kieszeni i usiadł na zniszczonej, skalnej ławce. Spojrzał w jej oczy, swoimi krwisto czerwonymi ślepiami. Na twarzy było widać spokój. Czemuż miałby się obawiać kogoś. I tak nikt go tutaj nie zna.

Siadła naprzeciw niego.
- Dziwni ludzie w tym kraju..
Stwierdziła krótko. Złapała za kawałek drewna który leżał obok opony na której siedziała. Wyciągnęła z torebki ołówek i zaczęła szkicować kwiatek. Nie wiedzieć czemu zawsze miała taką potrzebę by rysować to co widzi jak by miało zaraz zniknąć jej sprzed oczu.

-Jaki kraj, tacy ludzie. Nie zmienisz tego. Szkicowanie to twoje drugie życie zgadza się ?

Zapytał. Przypomniało mu się co nieco z przeszłości. Może to akurat ta, której szukał.

Szybkim ruchem nadgarstka dodała kilka linii.
- No cóż można to tak nazwać.
Zamyśliła się chwilę
- Kiedyś może tak ale nie teraz świat jest zbyt blady i fałszywy by sztuka rysowania mogła nadać jemu barw tęczy. Można oglądać wszystko wokół ale to znika dlatego chcę zatrzymać takie chwile wlewając je w co się da, papier, drewno, kamień..

-Obrazy, szkice jak i wspomnienia zostają.

Po tych słowach powstał z ławki i ukłonił się.

-Wybacz, muszę odejść. Miłego dnia.

Odszedł.

Gestem ręki pożegnała swego rozmówcę.

Odłożyła na bok drewienko z rysunkiem i schowała ołówek do torby. Siedziała tak wpatrzona w miasto tonące w mroku nocy. Ułożyła się wygodnie i przymknęła oczy.

Przyszedł nad brzeg rozejrzał się i zauważył jakąś postać. Podszedł spokojnie i uśmiechnięty stanął tuż nad nią
-Witaj-rzucił krótko

Zerwała się na równe nogi. Czyżby znowu zasnęła?? Spojrzała na nieznajomego nieprzytomnymi oczami.
- Witam ... yy kto ty??
Zapytała.

-Jestem Sasuun-uśmiechnął się do niej-można się ee..dosiąść?-zapytał odgarniając włosy z czoła.

Usiadła na oponie na której dotychczas spała i wskazała ręką by usiadł.
- Jestem Moria Abrushen
Odpowiedziała z lekkim uśmiechem.

Usiadł obok niej i rozejrzał się
-No to ten...miło mi-rzucił z uśmiechem i po chwili dodał-Ładny widok..

Spojrzała na niego rozbawiona
- Widać jesteś bardzo rozmowny..
Stwierdziła krótko. Widać było, że chłopak jest zdenerwowany, nawet ją to trochę śmieszyło ale starała się być w miarę poważna.

-Taaa..-rzucił i zagapił się na nią
-Co cie tak bawi?-zapytał wkońcu nie wytrzymując-Ubrudziłem się gdzieś czy coś?

Nie wytrzymała, po jego słowach wybuchła śmiechem.
- Przepraszam, ale zachowujesz się tak jak byś miał pierwszy raz doczynienia z dziewczyną.

-Nie no wiesz co? Jestem poprostu kulturalny-powiedział udając oburzenie i pokazał jej język.
-Poprostu czekam aż rzucisz jakiś temat-dodał po chwili ciszy.

Zmierzyła go wzrokiem
- Ciekawe... więc mów kim jesteś i co robisz w życiu??
Mówiąc to założyła nogę na nogę, a ręką podparła podbródek.

-No więc...jestem takim jakby-zaczął i urwał-Nie no to może ty coś o sobie powiedz-dodał po chwili najwyraźniej nie chcąc mówić czym sie zajmuje.