Brzeg jeziorka

Zabrał ręce do siebie, kiedy go uszczypneła. Juz miał się odezwać, że najchętniej wrzuciłby ją do wody, za to uszczypnięcie, ale usłyszał jak się porusza, jak wyciąga ołówek i kartki, oraz jak rysuje, więc ugryzł sie w język i nic nie powiedział. Nie było sensu sie kłócic.
-Co rysujesz?

Odwróciła głowę do Niego.
-Widzisz tamtego jelenia na skale?- zapytała cicho wskazując wodospad.
-To mój dzisiejszy obiekt badań, chyba że ty chcesz nim być?- zaśmiała się cicho wracając do rysunku. Linia po linii, cienie, faktura futra, poroża, tło delikatną kreską zaznaczone, by pokazać centrum kompozycji, sylwetka poważnego myśliciela.

Odwrócił sie i ujrzał jelenia, o którym mówiła.
-Bardzo ładny obiekt badań... - chciał coś jeszcze dopowiedzieć, jednak słysząc jej słowa, uśmiechnął się - Z miłą chęcią zostanę obiektem badań. Jakie badania będziesz wykonywać na mnie, pani doktor?
Mówiąc to, zaśmiał się cicho

Spojrzała na niego z szelmowskim uśmieszkiem.
-Proponuję podział na części pierwsze, akt.
Odwróciła się szybko, gdyż już robiła się czerwona ze śmiechu. Moria starała się powstrzymać śmiech, co wywołało u niej drganie całego ciała, łzy leciały jej z oczu, ręką zaś przytrzymywała usta by nie dobiegł z nich żaden dźwięk.

Nocturn zaś zachowal pełną powagę, mimo iż dusza, widząc, jak Moria krztusi się prawie ze śmiechu tańczyła z radości
-Akt powiadasz? Ale chyba nie tutaj, prawda? I Myślisz, ze dałabyś radę siebie dołączyć do tego obrazu? - Drugie pytanie było nie tylko trochę bardziej na poważnie, ale może i było jakieś lekko nieprzyzwoite, no bo jak to, że malarz ma malować siebie? I to nago? No ale z drugiej strony... czemu by nie, prawda?

Wytarła łzy, zakaszlała i spojrzała na Nokturna poważni.
-Cóż wprawny malarz, potrafi wiele. Nawet wkomponować siebie, lecz musimy pamiętać, iż natury się nie poprawia, bynajmniej nie powinno, a mnie tam nie ma. Zresztą nie przepadam za chadzaniem po lesie nago, jak to rusałki mają w zwyczaju. Wolę raczej wersję w odzieniu. - odpowiedziała płynnie, po czym chwilę się zamyśliła i dodała z uśmiechem.
-Ale co do Ciebie nie ma zastrzeżeń, tylko nie wiem jak zniesie ten widok, nasz biedny jeleń.

-Ależ moja droga, jelen sobie poradzi, bardziej sie martwię o Ciebie, czy widząc mnie nago dalej będziesz miała ochotę malować mój akt - uśmeichnął sie do niej delikatnie, aczkolwiek promiennie. I cóż poradzić? Zaszło się tak daleko więc tera trzeba grać dalej.

-Drogi modelu, zapewniam Cię, że nie krępują mnie tego typu sytuację. Jako, że artysta patrzy na wszystko z innej strony.-
Odpowiedziała, delikatnie gestykulując, zupełnie jakby już malowała coś w powietrzu.

-Z innej strony powiadasz? To brzmi całkiem interesująco. Ale chyba po zmroku nie będziesz malować, prawda? - mówiąc to, wskazał na słońce, któe już znikało nad horyzontem. - Z drugiej strony, możemy się nie spotkać wiecej jak teraz sie rozejdziemy...

Coś drgnęło w jej myślach.
-Proponuję rozpalić ognisko i zostać tu. Przy ogniu wychodzą dość nietypowe obrazy, które mają tą nutkę tajemniczości.
Odpowiedziała wstając.
-A teraz może zabierz mnie na brzeg?

-Ależ oczywiście... Pani doktor - mruknął, wytykając jej język, po czym wziął ja na rece i dał dużego kroka, by znaleźć sie na wodzie. I miał cichą nadzieję, że nie będzie się szarpac. Bo inaczej oboje mogą wpaść do wody.

Przestraszyła się trochę gdy ten ją wziął na ręce ale zachowała zimną krew.
-Wiesz, że jak wrzucisz mnie do tej wody to Ci nigdy nie wybaczę. Nie lubię być mokra, szczególnie w tak chłodne wieczory jak dziś.-
Objęła szyję Nokturna rękoma, tak by nie spaść w razie czego. Spokojnie dała się nieść oczekując szybkiego powrotu na twardy grunt.

Gnała przed siebie nie zważając na nic. Bardzo ceniła sobie możliwość zmiany w wilka, nigdy nie rozumiała matki, która mając do dyspozycji tylko ciało człowieka i nędznego królika chyba nie spełniała się w swoim żywiole. Gdy drogę zagrodziło jej jezioro, do którego z szumem spadała woda z wodospadu, Mikuko usiadła zrezygnowana przy brzegu wody. Biegła intensywnie przez długi czas przez co zmęczyła się, więc z wielką ochotą chlapnęła sobie zimnej wody z jeziora. Rozejrzała się, a gdy upewniła się, że nie ma nikogo dookoła, zmieniła się z powrotem w człowieka. Nachyliła się nad wodą by spojrzeć w swoje odbicie. Łza spłynęła po jej policzku. Czuła się koszmarnie zagubiona. Całe życie tułała się w ukryciu, a to przed ludźmi ukrywała swoje zdolności magiczne, a to teraz przed nieznajomymi. Nie potrafiła nikomu zaufać. Czuła, że brakuje jej rodzinnej opieki, matki, ojca, kogokolwiek kto mógłby teraz siedzieć z nią tu i przytulić w pocieszeniu. Na dodatek sytuacja polityczna na tych ziemiach przyprawiała ją o lęk. Umiała się postawić ludziom, odszczekać się towarzystwu które ją dręczyło, ale jak miała sobie poradzić z myślą, że być może będzie musiała walczyć o przetrwanie z całą armią złych stworzeń?
Przez chwile wróciła myślami do kobiety w karczmie, nawet nie spytała jej jak ma na imię... Ale wiedziała kim była... generałem w krainie Piekielnych stworzeń... Być może mogłaby poprosić ją o pomoc w razie zagrożenia? Prychnęła cicho pod nosem. Dlaczego niby miałaby jej pomóc? Przecież widocznie jej nie polubiła.
Westchnęła. Rozejrzała się wokół siebie. Przez swoje zagubienie nie zorientowała się nawet jak tu ładnie. Krajobraz był surowy, niemalże dziki, ale miał w sobie jakiś urok. Otrząsnęła się z zimna. Nawet nie zauważyła, że siedziała tu ze swoimi zmartwieniami prawie cały dzień. Wstała, ściągnęła ciaśniej poły płaszcza i postawiła kołnierz, by chronić kark przed zimnem i powoli udała się w kierunku z którego przybiega. Będzie musiała znaleźć jakieś schronienie, nim zamarznie na kość.
Odeszła stąd.

Przyszła tutaj prowadząc Tannira za rękę, lecz gdy byli jeszcze na tyle daleko, że mężczyzna nie mógł zobaczyć tego pięknego widoku poprosiła, żeby zamknął oczy. Poprowadziła go powoli uważając by nie potknął się o żaden kamień czy inne wystające z ziemi wybryki natury. Gdy dotarła z nim nad sam brzeg jeziora powiedziała:
- Spójrz, pięknie tutaj prawda? - stanęła na przeciwko niego i przytuliła się wkładając mu ręce pod koszulę. Powoli zapadał zmrok i robiło się chłodno, a jego plecy były przyjemnie ciepłe. Oparła głowę o jego tors.

Dał się prowadzić dziewczynie, nie wiedział, gdzie idą, ale było mu to bez różnicy. Po drodze jednak zaczął odczuwać nieuzasadniony niepokój. Nie miało to żadnego związku z nim, musiało chodzić o jego siostrę. Ignorował jednak to wrażenie, moze mu się tylko wydawało, bo rozstali się już dosyć dawno.
-Rzeczywiście...pięknie - rzucił jedno spojrzenie na okolicę. Miejsce naprawdę było bardzo ładne, jednak wymawiając ostatnio słowo nie patrzył na jezioro, patrzył na przytuloną do niego dziewczynę.

Chwilę tuliła się do niego. Jednak nie chciała być jak zakochany kundel. Postanowiła wnieść w tą znajomość nieco spontaniczności. Odsunęła się od niego na długość rąk, uśmiechnęła się, po czym odwróciła się.
- Nie patrz - powiedziała zaglądając przez ramię, po czym ściągnęła płaszcz, zsunęła spodnie i w samej koszulce i bieliźnie wskoczyła do wody. Była zimna. Chłód jednak sprawiał natychmiastowe orzeźwienie. O tak, krótka kąpiel w chłodnej wodzie pozwoli jej przywrócić nieco racjonalne myślenie. Przecież on doprowadzał ją do obłędu.
Wypłynęła nieco dalej.
- Na co czekasz? - spytała i machnęła ręką by zaprosić go do wody.

-a wlasnie zastanawiałem sie jak Cię tam wrzucić - rzucił ze śmiechem, idąc w stronę jeziora, po drodze zdejmując buty i koszulę. Brrrr, zimna, pomyślał wchodząc do wody. Bardzo szybko znalazł sie obok dziewczyny. Nadal miał grunt pod nogami, złapał ja za rękę i przyciągnął do siebie. Spojrzał na nią, złowrogo mruzac oczy. Wziął ją bezproblemu na ręce i zaczął zmierzać w stronę wodospadu.
-Co powiesz na prysznic? - zapytał tonem, jakby kusił ą do złego.

- Wyprzedziłam Cię - odpowiedziała śmiejąc się. Trochę nie było jej do śmiechu, woda na prawdę była chłodna.
Gdy Tannir wziął ją na ręce, mocno objęła go rękoma:
- Chyba żartujesz! Zamarznę na śmierć! - powiedziała lekko spanikowana i mimowolnie mocniej zacisnęła na nim ręce.
- Tam musi być lodowato! - dodała mając niemalże śmierć w oczach.

Zatrzymał się przed wodospadem. Odbijająca się o dno woda ochlapywala ich. Spojrzał na nią zatroskany.
-o nie, pewnie masz rację, ale... - jego wyraz twarzy zmienił sie w jednej sekundzie. - ale sama na początku naszej znajomosci powiedziałaś, ze topie serca z lodu. Rozgrzanie Cię, biorę na swoje barki - mruknął i nie dając jej czasu na reakcje, wszedł pod wodospad. Mówiąc, ze woda była bardzo zimna, sklamaloby sie. Woda była cholernie zimna. Upewniwszy sie jednak, ze głowa dziewczyna wystaje poza wodospad, a wiec sie nie topi w żaden sposób, pocałowal ja namiętnie w usta, by zacząć schodzić po szyi coraz nizej, nie zatrzymując sie, gdy doszedł do mokrej koszulki.

Nie chciała wierzyć w to, co robił. Gdy się zatrzymał nagle przepełniła ją nadzieja, jednak widząc zmianę tonu - ostatnie resztki nadziei wyparowały. Gdy tylko woda zaczęła spadać na nią nie potrafiła się powstrzymać by nie zacząć krzyczeć. Dopiero pocałunek Tannira zamknął jej usta.
Jednak gdy tylko zaczął całować ją po szyi, powróciła do lamentowania.
- Odsuńmy się chociaż - powiedziała szybko i powoli zaczęła kasłać, gdyż woda naleciała jej do buzi.

Początkowo nie chciał sie zgodzić na zmianę miejsca, zbytnio zajęty był jej szyją. Zauważył jednak za wodospadem gładką płytę, gdzie tez po chwili ostrożnie położył dziewczynę. Od pasa w dół znajdowała sie w wodzie, nachylenia na nią, oparł ręce o skale na wysokości jej ramion. Zaczął znowu całować ja po szyi, dmuchnąl delikatnie na jej mokre włosy, zeby je przesunąć. Normalnie tak lekkie dmuchniecie zostałoby przez mokre włosy zignorowane i uparcie by leżały tam, gdzie maja ochotę, ale w tej kwestii 'normalnie' go nie dotyczyło. Jedna rękę położył na jej biodrze i powoli zaczął przesuwać ja pod mokra koszulką, po talii dziewczyny.

Chłodna płyta za wodospadem wcale nie była lepsza niż zimna woda. Gdy Tannir dmuchnął w jej włosy, przeszły ją ciarki po całym ciele. Nie było to zwykłe chuchnięcie, co najmniej dziwne, ale nie chciała zawracać sobie głowy takimi pierdołami.
Gdy mężczyzna przesuwał rękę w górę, złapała go za nadgarstek:
- Nie tak łatwo, proszę pana - powiedziała zadziornie zaglądając mu w oczy. Objęła jego szyję rękoma, a nogi zaplotła mu wkoło pasa tak, aby przyciągnąć go do siebie jeszcze bliżej.
- Co pan sobie wyobraża... - powiedziała teatralnie uśmiechając się lekko.

Uśmiechając sie zawadiacko, odpowiedział Mikuko:
-Obiecałem, że Cię rozgrzeję. Wydaje mi się, że nadal jest pani zimno po wizycie w wodospadzie - odpowiedział, mając swoją twarz tylko kilka centymetrów od jej twarzy. -A moze sie mylę? - uniósł pytająco jedną brew i nie mogąc się powstrzymać, musnął delikatnie jej usta.

Przewróciła oczyma i powiedziała, jakby było to coś oczywistego
- Od samego patrzenia na pana jest mi gorąco - mrugnęła do niego okiem. Cmoknęła go w brodę.
Przesunęła ręce na jego tors i teraz ona jedną ręką gładziła go pod koszulką.
- Mmmm, proszę pana - mruknęła zagryzając wargi prowokacyjnie.