Las Cienia

-Dziękuje ci, przynjmiej mam osobe która chce pomóc mi w kontynuacji tego marzenia. A ty masz, jakieś marzenia?
Spoglądywał na Roksane, to na ledwo widoczne niebo które było ledwo widoczne przez zasłaniające je drzewa. Promienie słońca przyjemnie grzały twarz Nidora, czuł się świetnie. W końcu spotkał osobe którą bardzo polubił, lecz od czasu do czasu przychodziła mu myśl czy może z tego wyjść coś więcej...

-Nie ma za co co dziękować
Powiedziałam z szczerym uśmiechem na ustach.
-Nie wiem czy to źle, czy dobrze ale ja marzeń nie mam.
Odpowiedziałam wkładając dłoń w jego włosy i delikatnie mierzwiąc jego dokładną fryzurę. Moje włosy zaś "pałętały" się po ziemi roztrzepane na każde strony. Leżąc i patrząc na Nidora czułam spokój i cisze otaczająca nas oraz szczęście, które pojawiło sie znikąd.

Nidor, lekko się uśmiechnął po czym spojrzał na Roksane.
-Cóż ja uważam, że lepiej jest mieć jakieś marzenia dzięki temu osoby potrafią żyć dalej dążąc do jakiegoś celu, który sobie postanowili. Nawet jeżeli to marzenie jest najmniej realne, warto je mieć...
Nidor chciał, aby czas zatrzymał się i mógł tak pozostać z Roksaną na wieczność. Spokój, cisza oraz sama upadła spowodowały to iż mógł tu zostać na wieki.

-Być może kiedyś znajdę swe marzenia.
Powiedziałam krótko i zamknęłam oczy wsłuchując sie w bicie własnego serca oraz szum drzewa otaczający mnie i Upadłego. Starałam sie zapamiętać te chwile, które tak bardzo mnie uszczęśliwiały.

Nidor nie odezwał się, tylko z uśmiechem spoglądywał to na Roksane oraz to co znajdowało się przed nim. Spokój oraz cisza bardzo mu przypadły do gustu. Mimo iż las wyglądał strasznie dla zwykłych ludzi, mu bardzo się tu podobało. I postanowił w duchu, że będzie często odwiedzał to miesjce. Po chwili mimowolnie opadły mu powieki, zaczął słuchać szumu drzew...

Otworzyłam na chwilkę oczy by spojrzeć na chłopaka.
Zauważyłam jego łagodną twarz. Patrzyłam na na chwilkę po czym znów zamknęłam oczy nasłuchując sie odgłosy otaczającego mnie świata.
-Jesteś zmęczony może?
Zapytałam a mój głos poniósł sie po zacisznym miejscu.

Nidor, lekko się uśmiechnął po czym jeszcze chwile słuchał szumu drzew.
-Nie...tylko spokój i cisza jakie tu panują są przepiękne. Nikogo tu nie ma, można się tu wyciszyć, przemyśleć różne sprawy. I jest to idealne miejsce dla zakochanych, nie sądzisz?
Po czym pogładził ją bardzo delikatnie po policzku, i uśmiechnął się. Wszystko powiedział pół-głosem, aby nie zagłuszyć szumu drzew.

-Racja. Jest tutaj pięknie. Lecz nie wiadomo czy każdy tak sądzi
Mając zamknięte oczy wspominałam miejsca w których dawniej byłam. W wyobraźni przewijały mi sie przeróżne obrazy.
-Są miejsca piękniejsze od tego w którym jesteśmy, lecz piękno jakie czujemy nie jest spowodowane jedynie naturą otaczając ą nas, a chwilą
Powiedziałam po krótkim zastanowieniu.

-Chwilą, co mam przez to rozumieć?...Bardzo możliwe, ale wątpie że da się znaleźć drugie tak samo spokojne i ciche miejsce.
Nagle, kiedy Nidor zamknął oczy coś mu się zaczęło przypominać z tego miejsca. Lecz wspomnienie te nie było w całości, było porozrywane i mógł przypomnieć sobie same obrazy. Lecz nic mu nie przychodziło do głowy, o czym było to wspomnienie...

-Nie raz słowa, nasze czyny sprawiają że miejsca w których sie obecnie znajdujemy wydają się nam piękniejsze niż są. I powiem Ci ze znam jeszcze nie jedno miejsce, w którym panuje i cisza i spokój.
Powiedziałam z uśmiechem. Mówiłam tak jak on, pół-szeptem

Nidor skrzyżował ręce na klatce piersiowej, i przez chwile nic nie mówił. Uśmiechnął się po czym spojrzał przed siebie.
-Na pewno są takie miejsca, mam nadzieje że kiedyś oprowadzisz mnie po nich....
Jego wzrok powędrował ku niebu, oglądał ledwo widoczne hmury, które gdzieś zmierzały w niewiadomą. Przypomniał sobie, życie tam w niebie lecz szybko otrzosnął się i powrócił do rzeczywistości. W tamtym świecie było więcej bolesnych chwil niż szczęśliwych, więc wolał tam nie wracać.

-Kiedy tylko będziesz chciał
Powiedziałam z uśmiechem odgarniając mi delikatnym ruchem dłoni włosy z czoła
-O czym tak rozmyślasz??

Nidor, jeszcze przez pewien okres czasu wspominał swoje dawne poczynania, lecz po chwili spojrzał na Roksane i uśmiechnął się.
-O dawnym życiu, i o mojej przyszłości, kim byłem jaki jestem teraz. Tak ogólnie rozmyślałem nad swoim życiem...
Spojrzał na swóje pióro które trzymał w ręce i zaczał je obracać.

-Mam nadzieję że było one dobre
Uśmiechnęłam się do Upadłego. Po chwili podniosłam sie do siadu. Przeciągnęłam się leniwie wyciągając swe ręce w górę. Spojrzałam znów na Nidora uśmiechając się szeroko
-Ale się rozleniwiliśmy XD

Nidor, po chwili również się przeciągnął, i uśmiechnął się w jej strone.
-Troszeczke...tylko troszeczke...A cóż wspomnienia się dobre jak i złe. Chociaż dawniej więcej było tych złych.
Rozglądnąłem się po miejscu w którym się znajdowałem, lecz po chwili mój wzrok powrócił na Roksane.

Zaśmiałam sie cicho słyszą jego "troszeczkę". Powróciłam do pozycji leżenia. Ułożyłam sie tak by wiedzieć Upadłego
-Takie minimum co nie??
Zapytałam pokazując dłonią o co mi chodzi. Uśmiechałam się szczerze patrząc na niego.

Nidor uśmiechnął się w jej strone, po czym również pokazał minimum na swojej dłodni.
-Dokładnie, takie małe, niewielkie, skromne minimum.
Po tych słowach zaśmiał się, i spojrzał przed siebie.
-Takie minimum...

Zaśmiałam sie ponownie
-Zabawny jesteś
Stwierdziłam uśmiechając się. Po chwili ziewnęłam przeciągle zakrywając usta dłonią. Przymknęłam oczy i tak leżałam.

Nidor, jeszcze raz się przeciągnął. Po czym z uśmiechem na twarzy spojrzał na Roksane.
-Dobrze, kolejna dobra cecha się znalazła trzeba zapamiętać i wykorzystać do niecnych czynów...
Przez dobra pare minut nie mógł powsrzymać się od śmiechu. Lecz po chwili spojrzał na Roksane.
-Aj taki mały, niewinny żarcik...^^

Zaśmiałam sie wciąż mając zamknięte oczy
-A te niecne czyny to jakie są??
Zapytałam nie otwierając oczu. Nie już po prostu, byłam nieco zmęczona jednak wciaz się uśmiechałam.

Nidor, przez chwile był zamyślony, wpatrywał się przed siebie. Jego wzrok powędrował na Roksane, która była już nieco zmęczona. Podniósł ją, i usadowił ją na swoich udach i przytulił ją do siebie.
-No moje dziecko drogie, u mnie będzie o wielie wygodniej i zdrowiej. Wilka nie złapiesz ani innych, złych chorób, ciepło ci będzie nie zmarzniesz.
Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, i cicho się zaśmiał.
-A o jakich niecnych planach mówiłem, a niewiem, niewiem może żeby tak uwieść piękną dame...

Otworzyłam na chwilkę oczy by spojrzeć na miejsce w które chłopak mnie przeniósł. Uśmiechnęłam sie szerzej i przytuliłam sie do chłopaka zamykając oczy
-Ale ci może być nie wygodnie.
Powiedziałam cichym głosem
-A w tych planach niestety Ci nie pomogę, gdyż ja mam swoje.

Nidor, tylko zparzeczył przecząco głowom. Po czym zbliżył swoją twarz do ucha roksany.
-Ależ skądże, ja wytrzymały jestem i nic nie jest mi straszme...Oooo a jakie masz plany, może opowiesz mi o nich co? Chociaż mój plan w połowie i tak nie wypali, no ale co z tego kto się tym będzię przejmował.
Po czym cihutko się zaśmiał, i spojrzał na Roksane.

-Tak, tak, wytrzymały. Tylko ja już zejdę z Ciebie to uda boleć będą ciebie a nie mnie
Wytknęłam język chłopakowi lekko unosząc głowę. Znów patrzyłam na niego
-Moje plany są podobne, tylko ja wolę dżentelmenów od dam
Zażartowałam ponownie wciąż patrząc na jego twarz.

Nidor, przez chwile był zamyślony, nic nie mówił tylko wpatrywał się w Roksane.
-No w sumie racje, a w jakiej mierze masz już wykonany plan. Bo ja tak szczerze mówiąc już połowa wykonana...Aj tam moje uda jakoś wytrzymają w końcu jestem chłop jak dąb...prawie...
Uśmiechając się, spoglądałem w oczy Roksany.