Las Cienia

Sztylet odciął parę włosów demonowi, za szybko to on nie leciał.. No i gdy tylko Shinn wypowiedział te słowa, ostrze spowiła ciemnoczerwona energia która wystrzeliła w bliżej nie określonym kształcie na wszystkie strony. Upadły poleciał jakieś 20 m w dal z dosyć dużą prędkością.
Sai zaczął się śmiać, nie mógł się powstrzymać od podpowiedzenia mu co zrobić i chyba przewidział jakie będą tego efekty.

+16 pd -7 pż

- Wredna małpa - syknął podnosząc się z ziemi. Pewnie zrobił to specjalnie. Podleciał i stanął przed Sai'em. - Czy tak właśnie wygląda trening? - spytał podirytowany. Obił sobie swój cudny tyłeczek, a do tego Sai się z niego najzwyczajniej w świecie nabijał. Prychnął cicho patrząc na ojca spod byka.

Poczochrał Go po tej anielskiej główce.
-Z takim słabeuszem jak Ty to ciężko cokolwiek zrobić - Wytknął Mu język, Zangetsu zniknął co oznaczało koniec
-Na dzisiaj kończymy bo jeszcze będziesz miał siniaki - Nad chylił się nad Nim i pocałował krótko. To chyba nic złego całować swego syna? x>

- Już i tak mam - mruknął masując się po obolałym tyłeczku. - No właśnie. Twój syn jest słabeuszem. Zrób coś z tym - opowiedział rozpaczliwie i polizał go po policzku. Oj, tego się chyba Sai nie spodziewał. Cóż poradzić, że Reno tak mu syna wypaczył xd

Nie przewidział ale nie może powiedzieć że jest wielce oburzony
-Zrobimy zrobimy, pójdź do Urcana i powiedz Mu że ma Ci zrobić broń na mój rozkaz. Arc Go zna więc możesz się Jej o Niego zapytać.. A najlepiej jak pójdziesz do Jej komnaty w nocy, pewnie tam razem będą. - Wyszczerzył się wyobrażając sobie ten piękny obrazek

- Nie wiem, czy będę miał czas na poszukiwania jakiegoś Urcana - powiedział nadal rozmasowując sobie tyłek. A może tatuś zrobiłby to za niego? xD - Ale i tak ci nie wybaczę popsucia mojej katany - wygiął usta w podkówkę. Przecież mozna ją było udoskonalić, czy coś. A tak biedny upadły jest całkowicie bezbronny.

-Ale za to dostaniesz coś na miarę Tensy - Prychnął. Niewdzięcznik jeden.. Znikł

- A do tej pory będę się krył po krzakach - mruknął i również znikł.

Pojawił się i usiadł pod drzewem. Chwilę później zasnął...

Pojawił się przed nim i kopnął w ławkę aby obudzić śpiącego
-Wierzysz w Boga Śmierci?

-Po części.
Odpowiedziałem. spokojnie.
-Musi istnieć, bo istnieje śmierć.

W ten zwierzołak poczuł jakby wyrwano z niego coś najważniejszego na świecie, tak jakby wyrwano jego samego, ból był okropny ale nie trwał długo...
Teraz dusza zwierzołaka była w rękach Saia, mógł zrobić z nim co chciał, zabić, zrobić niewolnika.. Cokolwiek... Znikł

>Postać Hiroshi oficjalnie dedła xd<

Pojawił się oparty o jedno z drzew

Wyszedł zza drzew, stając obok Saia, jednak wzrok miał skierowany gdzieś w dal przed sobą.
-Witaj Ojcze, czekasz na kogoś?

-Raczej nie - Mruknął badając wzrokiem przybysza jakby to widział Go pierwszy raz
-Musisz spotkać się z Korą z Waszego królestwa, zapytaj ciocię Arc na pewno Ci powie gdzie ją znaleźć.. Tymczasem.. - W powietrzu rozległ się na prawdę cichy dźwięk, ledwo słyszalny.
Po chwili słońce zasłoniło coś olbrzymiego, a obok nich wylądował Hikaru, olbrzymi czarny smok który przy lądowaniu obalił parę drzew jakby to były wykałaczki
-To jest Hikaru mój smok, Twój kompan. Zapoznaj się z Nim a jak Cię polubi to będzie na każde Twe wezwanie - Smok zniżył swój urodziwy łeb w stronę upadłego i dmuchnął w Niego wytrącając chłopaka z równowagi

Wytrącił mnie z równowagi dosyć skutecznie. Cofnąłm sie kilka kroków, zachowując równowagę. Jednym zwykłym dmuchnięciem. Może być ciekawie. Me myśli krązyły wokół tego smoka. Westchnąłem w myślach stwierdzajac, że nie ma co nad tym rozmyślać. Rozmyślania trwały dosyć krótko. Jakieś dwie, może trzy sekundy.
-Ładny smoczek... Tatku.
Stałem tak jeszcze chwilę przyglądając się temu smokowi z zaciekawienie. Jego umaszczeniu, liczbie pazurów, a także budowie ciała.
-Dzień dobry.
powiedziałem troche niepewnie, ale bez oznka jakiegoś strachu. Bądź co bądź, smoka widział tylko raz. Kiedy wracał do domu. I niezbyt przyjemnie pamiętał to spotkanie. Ale postaowiłem nie ulegać tamtemu wrażeniu. Chociaż jeśli miał charakter podobny do Tatusia, to strach się bać.

Smok i Sai wyszczerzyli się dokładnie w tym samym czasie co mogło oznaczać że są na prawdę zgrani
-Uważa bo On nie gryzie, rozszarpuje, pali, razi, tnie i dopiero potem połyka - Mówił poważnie, ostrzegająco wręcz. Smok jedynie przyglądał się upadłemu, Hikaru był bardzo inteligentny, potrafił komunikować się telepatycznie i myśleć na innym poziomie niż wszyscy. Był naprawdę zadbany i piękny wręcz.
*-Yo młody* - Rozległo się w głowie Shina, widać Hikaru również miał poczucie humoru i nie był poważny. Zupełnie jak jego pan

yo młody?. Porównując to z uśmiechem mogło oznaczać jedno. Że są zgrani i podobni. Smok miał po 3 pazury na łapach i tyle samo na skrzydłach. czarny kolor łusek. Był wspaniały. To na pewno. Podszedłem bliżej. Na słowa Saia, drgnąłem nieznacznie. Chyba lepiej by było gdyby ich nie mowił. No ale cóż. Wyciągnąłem ręke, chcąc dotknąć łusek i pogładzić go po jego pysku.
-Niesamowity smok Tatku.
Wiecej nie byłem na razie z siebie wykrztusić. Nie wiedziałem też za bardzo co powiedzieć.

Smok dał się pogłaskać, ba nawet się o to prosił. Co jak co ale pieszczoty to on kochał
-Niesamowity bo mój, smok Boga Śmierci - Gdy tylko wymawiał ten tytuł, kąciki ust same brnęły w górę tworząc złośliwy lecz dumny uśmieszek, drwiący ze wszystkiego

(dzień dobry, yo młody i TATKU to za wiele *umarła* ;<)

>mamusia umarła ze śmiechu? Czy jak?<
- Taaa... Pewnie masz racje.
Była to odpowiedź do Saiuko, a na temat tytułu wolał sie nie wypowiadać na razie.
-Mogę na Ciebie wejść?
Pytanie było skierowane oczywiście do smoka, a ręka cały czas gładziła jego.. polik?

Smok pochylił się ułatwiając Mu wspinaczkę i dając tym samym odpowiedź
-Pobaw się z nim a ja spadam.. - Po tych słowach zwyczajnie znikł

>Pisz za Hikaru<

(*umarła po raz drugi* tak xD możesz na niego wejść xd na obu xd)

Ta. Pobawi sie nim chyba. Jeśli było to skierowane do smoka. Wlazłem dość szybko na jego grzbiet, a ten bezceromonialnie się wzbił w powietrze. Automatycznie przylgnąłem do jego ciała swoim własnym, kiedy ten odlatywał bardzo powoli. Co jakiś czas robiąc kółko, czy też jakiś inny manewr, przy których on przyśpieszał, a mój żołądek czasami podchodził do gardła.

Przywiało mnie tu. Ciemny las, samotna sylwetka wśród drzew ze szklanką lemoniady w dłoni. Zdjęłam buty i trzymając je w jednej ręce spacerowałam na boska czując mech pod stopami. Co pare kroków pozwalałam sobie na łyk lemoniady. Gdy zmarzłam już wystarczająco odleciałam, zakładając wcześniej buty.