Las Cienia

- Jakoś niemrawo. - westchnęłam wyczuwając przemieszczenie się demona - Władcy gdzieś się zgubili, niewiele nas... Niedawno co prawda dołączył do nas nowy... ale to i tak niewiele daje. Reszta wampirów gdzieś się także zgubiła... A ja się włóczę po całym terenie, bardziej z nudów już, niż dla poznania terenu... Nic ciekawego... - westchnęłam ciężko - Dziwię się, że mimo tego wszystkiego jestem wolna... Nawet Sai i Arc nie chcieli mnie porywać... trochę mnie to dziwi... - poprawiłam włosy jedna ręką, w drugiej ścisnęłam zawieszkę łańcuszka.

- Nadal go masz. - Uśmiechnął sie mimo wszystko i zaciągnął się, przemyślając jedną sprawę - Saiuko nie chciał Cię porwać, sprawdzał mnie. A Arc... jej nie jestem pewny, raczej też nie planowała niczego takiego. - Powiedział, po chwili, gdy wypuścił dym i westchnął cicho.

Uśmiechnęłam się pogodnie. Ponownie zaczęłam obracać zawieszkę w palcach.
- Dziwne... spodziewałam się zupełnie czegoś innego... Najwyraźniej jeszcze mało wiem o tej krainie i jej mieszkańcach... Cóż. jeszcze wszystko przede mną. - uśmiechnęłam się lekko. Jakimś dziwnym sposobem, obecność demona trochę poprawiła mi humor. Może to przez pamięć naszych wcześniejszych rozważań egzystencjalnych? Sama nie wiedziałam. uśmiechając sie nadal odpowiedziałam, domyślając się, że chodzi o łańcuszek - Tak. Mam go nadal. Polubiłam go... Ładny, a przy okazji czymś zajmuję ręce... - zaśmiałam się cicho

- Naprawdę ładny. - Przyznał i westchnął ponownie, zakładając ręce za głowę, położył się na trawie - Czasem wydaje mi się, że tylko z Tobą mogę porozmawiać tak szczerze. Lekko dziwne uczucie, ale... - Znów przyszło mu na szczerość. Wyczuł coś, ale zignorował to, krzywiąc się jedynie nieznacznie.

- Miło mi to słyszeć. - uśmiechnęłam się ciepło - od czego ma się przyjaciół - powiedziałam spokojnie. Tak, to słowo odpowiednio określało stosunki pomiędzy mną i demonem. - A uczuciem się nie przejmuj. Czasami te sprawy są dziwne i niezrozumiałe... Ale to może dobrze... Wtedy nie było by tak ciekawie... - zaśmiałam się cicho.

- Ta, tylko że czasem trudno rozróżnić jedno od drugiego i ogólnie spojrzeć na to jak na uczucie. - Wyjął papierosa z ust, by móc mówić normalnie i przygasił go na trawie - A Ty, miałaś kiedyś jakieś uczucie do kogoś? Jako wampirzyca? - Spytał, patrząc na Gracje uwaznie.

- Trudno, ale trzeba próbować. - zaśmiałam się cicho - Czy ja wiem - westchnęłam cicho - Teraz mogę powiedzieć, że przyjaźń, lecz wcześniej... Nie. Trzymałam się raczej zasady 'uwieść, wypić, porzucić'. Skutkowała w większości przypadków. - zaśmiałam się cicho - Wyzbyłam się uczuć... Dobry sposób by nie mieć wyrzutów sumienia na początku... A później stało się to częścią mnie. Moją naturą. - zaśmiałam się cicho - A Ty? - spytałam zainteresowana.

- Hmh... raz, przez ponad 200 lat. Zabiły ją upadłe anioły, a mnie zostawiły jako ochłap życia. Bezduszny i w sumie taki jaki byłem do niedawna i w dużej części do teraz. - Odpowiedział szczerze, teraz wydawało mu się to głupie, żywić jakieś uczucia typu miłość do kogokolwiek - Ale mimo to cieszę się z tego, przejrzałem na oczy i nauczyłem się tego, że demon nigdy nie będzie mógł pokochać.

- Współczuję. To musiało być straszne... - powiedziałam jedynie, nie wiedząc jak go pocieszyć. - Co prawda, już jako wampirzyca nie czułam niczego takiego, ale nadal nie odrzucam nadziei... Co prawda, sama powiedziałam, że nadzieja matką głupich, jednak ja wolę być największą idiotką świata, niż nie zaznać nigdy tego uczucia. - zaśmiałam się cicho - Choć mam świadomość, że wampirowi to może się nigdy nie udać... Podobnie z demonami... Nie powinieneś jednak mówić 'nigdy'. - uśmiechnęłam się pogodnie do Urcana.

- Nie musisz mnie pocieszać, wiem że to niemożliwe. No i tak jak z Tobą, tylko jest trochę inaczej... Ty chcesz mieć to uczucie, zaznać go kiedyś, ja nie czuję takiej potrzeby. - Ziewnął, zasłaniając usta i przeczesał swoje włosy - Dlatego, masz szanse kiedyś poznać kogoś takiego. O predyspozycjach już nie wspominając.

Zaśmiałam się cicho
- Powiedzmy, że to część powinności przyjaciela. Pocieszać. - uśmiechnęłam się wesoło - Chcę, nie chcę... Sama do końca nie wiem. Z jednej strony chciałabym, mam nadzieję nadal, z drugiej strony jednak nie chcę, bo jest to niebezpieczne. - westchnęłam cicho i roześmiałam się - Dziękuję za komplement...

- Nie ma sprawy, mówię co widzę, a jesteś bardzo piękna. - Demon nie miał problemów mówić takich rzeczy, traktował takie sprawy rzeczowo, bez większych uczuć - Alle wybacz, mam sprawę do załatwienia. Chyba jednak powinienem zrobić to teraz. - Wstał i poszedł do niej, dajac przyjacielskiego cmoka w polik - No, dzięki i bywaj. - Zniknął.

- Nie ma sprawy. - uśmiechnęłam się delikatnie - Rozumiem... Bywaj... - zostałam siedząc pod drzewem. Zagłębiłam się w własnych myślach, nie tracąc czujności. Nie wiedząc kiedy usnęłam, osunąwszy się na ziemię. Rankiem, wraz ze wschodem słońca, obudziłam się. Przeciągnęłam się i wstałam. Czując na sobie poranna rosę uśmiechnęłam się lekko. Wzięłam swoją laskę do ręki i oddaliłam się powoli.

Pojawił się w głębi lasu, idąc sobie nim z papierosem w ustach. Energię miał dalej ukrytą aby nikt go nie znalazł. Tutaj za dużo szkód nie narobi.

Wszystko zaczęło się. Powoli, tak jak zawsze. Bóle całego ciała które oszałamiały jego ciało i nie pozwalały kontrolować energii, która zaczęła unosić się wokół niego. Odchylił głowę do tyłu, ruszając głową na boki z bólu karku. Dziwnie teraz wyglądał, twarz jego już była trochę wydłużona, lecz na razie nic więcej, stał w miejscu i ruszał głową i rękoma.

Upadł na kolana z bólu całego ciała, wypuszczając papierosa z ust. Ból przerażający panował nad jego całkiem a promienie księżyca przedzierając się przez konary drzew oświetlały go. Upadł cały na ziemię, zaczynając jak opętany wić się po ziemi, tym samym rozrywając swoją koszulkę która przeszkadzała mu. na początku ręce stały się grube, parę razy grubsze, potem nogi i całe ciało. Thom teraz był o wiele większych rozmiarów, całe jego ciało wyglądało bardziej okazałe, dopóki nie zaczęło pokazywać się ciemne owłosienie na jego całym ciele.Skóra spadała z niego płatami, co było kolejnym bólem, lecz Thom już powoli nie był soba.

Thom stał się w pełni wilkołakiem. Wygląd przerażająco,w olbrzymi, ociekający z śliny. Zaczął biegnąc przed siebie wyzwalając potężną energie. Niszczył drzewa uderzjać w nie łapami.

Biegnął przed siebie czując mięso, każde uderzenie o ziemię powodowało dranie ziemi.

przyszedł i usiadł niedaleko lasu... Można by powiedzieć, że na jego skraju...
Zastanawiał się czy Du poszedł za nim...

Zaraz wręcz wpadł na niego, nie zdążając wychamować... Dokładniej na jego plecy, potknłą się i wywinął orła w powietrzu... Już się cieszył że nic mu się nie stanie bo trawa... Ale t przejechał po trawie waląc głową w drzewo.
-Może i książe, ale pecha mam nadal...
Uklękł i zaczął rozmasywać sobie głowę.

- Ponoć szczęscie zalezy od tego czy w nie wierzysz ze je masz, czy tez nie...
oparl sie wygodnie o pien drzewa...

-Możliwe...
Mruknął, po czym podczłapał na czworaka do niego i uklęknął przed nim uśmiechając się sympatycznie.
-Ale i tak kiedyś umrzemy. Dlatego, mimo szczęścia, czy braku szczęścia, trzeba przeżyć życie najlepiej jak to jest możliwe.
Rozstawił ramiona jak by zaraz chciał go przytulić.

Wziął skulił nogi, tak, by ten jeśli chciał go przytulić mógł, bezproblemowo nad nim przeskoczyc i zlapac go, by nie uderzyl w drzewo...
- Umrzeć... To słowo, a raczej czynność... Jest przeze mnie tak bardzo pożądana...
patrzal uwaznie zmruzonymi oczami na Du...

Spojrzał na niego. Ciche westchnienie... Po czym trzask go z liścia w policzek, niemal z premedytacją.
-To może chcesz się zamienić?

Był to raczej lekki liść , gdyz nawet nie poruszyłem głową po oberwaniu
- Zamienić? Niby czemu? Zyje mi sie dobrze... Nie cierpie pałacy... Chyba, że jest coś o czym nie wiem...
Spojrzałem mu prosto w oczy...