Skraj lasu

Przytulał się przez ten krótki moment w dłoń matki z ufnością małego, naiwnego dziecka. Nawet mina pasowała do jego zachowania, co powodowało, że wyglądał zabawnie i komicznie. Poprawił sobie włosy, marszcząc czoło i ruszając za Korą jak cień.
- Nie działo się nic wyjątkowego, ani wartego uwagi. Ogólnie ostatnimi czasy panuje tu podejrzany spokój. Aż nadto. A jak Ci się matulu podoba nowy styl życia?
Uśmiechnął się ku niej, wesoło za nią dreptając jak na grzecznego synusia przystało. Normalnie faceci to duże dzieci. Przykład doskonały xd

Uśmiechałam się delikatnie widząc jego minę. tak bardzo tęskniłam za min, że musiałam tu wrócić choć na jedną chwilę. Zwolniłam kroku by zrównał się ze mną i co jakiś czas rzucając okiem na niego, uśmiechałam się delikatnie.
- Nadzwyczajny spokój powiadasz... Nietypowe, racja, nietypowe jak dla tej okolicy. - powiedziałam spokojnie i po chwili zastanowienia ciągnęłam - Nowy tryb życia? Masz na myśli opuszczenie tych terenów? - spytałam cicho.

- Uh, muszę znikać matko. Wybacz... obowiązki nawet teraz mnie nie oszczędzają w każdym razie. Jeszcze raz wybacz.
Ucałował ją w czoło z troską, przytulając ją na pożegnania i rozpłynął się

zt.

- Nie przepraszaj. Rozumiem. Dobrej nocy i bywaj, mój miły... - Westchnęłam cicho tuląc go do siebie na pożegnanie. Po jego zniknięciu chwilę jeszcze stałam i tęsknym wzrokiem rozglądałam się po okolicy. Westchnęłam cicho ponownie po czym nagle rozpłynęłam się w powietrzu rozbijając na kępkę kruchych piór, które uniesione wiatrem po chwili rozpłynęły się w mrokach nocy.

Pojawiła się na jednym z drzew. Żywej duszy nie ma. Czyżby kraina wymarła? Rozejżała się uważnie. Nikogo. Pustka. Więc zabrała się i poszła.