Skraj lasu

Jest to miejsce, w którym kończy się polana a zaczyna las. Między tymi dwoma odrębnymi rodzajami terenów rośnie trochę krzewów, oraz co jakiś czas szczytuje nad nimi małe drzewo. Dopiero w lesie jest cień dawany przez gęsto rosnące drzewa. Zapach kory oraz żywicy i tak dochodzi do tej okolicy z taką intensywnością jakbyście byli we wnętrzu puszczy.

Kuroi właśnie przechadzała się lasem, kiedy do jej uszu dotarły jakieś słowa. Poznała oba głosy. Jeden należał do Królowej Elys, ale właściciela tego drugiego tak naprawdę nie znała.
Powoli przemknęła przez obszar dzielący ją od pary osób, aż w końcu wystawiła swą twarz na skraj lasu. Rozejrzała się dookoła dostrzegając Elys i jakiegoś blond chłopaka – natychmiast sobie go skojarzyła. To on przybył na jej urodziny z tą całą obstawą.
Wysunęła się cała zza drzew i zrobiła w ich stronę kilka kroków dając im do zrozumienia, że jeżeli mając coś do ukrycia, natychmiast powinni przerwać rozmowę.
Wampirzyca uśmiechnęła się miło do obojga istot i dygnęła na powitanie.
-Witam państwa.- Powiedziała prostując się, ale nadal z sympatycznym wyrazem twarzy.

Kuroi stała niewzruszona dając mu do zrozumienia, że się go nie boi. Spoglądała na niego obojętnie, mało ją interesowało, o co mu chodzi.
-Przyjaciółeczka to za dużo powiedziane.- Mruknęła w odpowiedzi tak, aby tylko on mógł usłyszeć, chociaż nikogo więcej tu nie było. Przymrużyła nieznacznie oczy i z przyzwyczajenia założyła włosy za ucho, chyba nigdy się tego nie oduczy.
-Chciałby Pan coś jeszcze ode mnie?- Spytała. Przecież do niego nie przyszła, tylko do Elys, a jeżeli Królowa odeszła chyba, wampirzyca także powinna to zrobić, ale przed tym uprzejmie przeprosić Pana. Bo właściwie jak on się nazywa? Sama nie wiedziała. Nie pamiętała, aby kiedykolwiek się przedstawiał.
Położyła dłoń na biodrze wyczekując na odpowiedź pozwalającą jej stąd odejść.

-Nie nie, skądże. –Uśmiechnął się kpiarsko.
-Przynajmniej nie tym razem. –Włożył ręce do kieszeni i ruszył przed siebie mijając wampirzycę. N chwilę zatrzymał się i odwrócił w jej stronę.
-A właśnie mój brat przesyła ci pozdrowienia.
Zaśmiał się i odszedł.

Znika we mgle.

Przyszła i siadła na jednym z przewalonych pni była trochę znudzona i zmęczona po ostatnich lekcjach rzeźbiarstwa z dłutem i kamieniem w roli głównej. Westchnęła i zaczęła machać nogami z nudów..

Przybiegł i stanął za nią. Był tak stęskniony, że bez ani jednego słowa przytulił ją.
Przymknął oczka, delikatnie musnął zimnymi ustami szyję upadłej.
Dłonie skrzyżował na jej brzuszku i mruknął coś pod noskiem.

Gdy Tyrael ją przytulił wiedziała, że to on. Potrafiła już wyczuć jego aurę..
Lekko się wzdrygnęła
- Witaj panie mego serca..
Powiedziała z uśmiechem kładąc dłoń na jego policzku..

Jej ciepła dłoń na jego policzku rozgrzewała całe jego ciało. Brodę oparł o jej ramie i odrzekł ciepło.

-Królewno mojego życia. -Powiedział otworzywszy oczy.

Ręka powędrowała na jego włosy i delikatnie je poczochrała, skierowała głowę w stronę wampira tak że dotykała jego policzka nosem..
- Długo cię nie widziałam, przepraszam ale miałam ciężkie lekcje z mistrzami rzeźby..
Pocałowała go w policzek z przepraszającą miną..

Podniósł ją z pnia i wykonał obrót trzymając ją za dłonie.
Przyciągnął Morię blisko do siebie i skrzyżował rączki na lędźwiach dziewczyny.

-Nie musisz przepraszać. Twoja sztuka tego wymaga.

Złożył pocałunek na ustach dziewczyny ze słodkim uśmieszkiem.

Dwoma palcami ręki przejechała powoli po jego ustach
- Jak mi cię brakował..
Jej szkarłatne oczy błyszczały z troską i miłością..

Czerwone oczy wampira, również dały o sobie znać. Lecz było w nich coś niepokojącego.
Wyszczerzył swoje białe ząbki, a szczególnie siekacze. Spojrzenia zakochanych skrzyżowały się.
Potarł swoim noskiem o nosek dziewczyny i powiedział.

-Kocham cię. -Chociaż to były tylko słowa, serce biło mocniej.

Gdy wypowiedział te magiczne słowa jej krew zawrzała.. Zarumieniła się..
- Ale ja bardziej Cię Kocham..
Powiedziała melodyjnie, zbliżyła się bardziej i złożyła pocałunek na jego ustach..

Chciał za wszelką cenę przedłużyć pocałunek. Poczuć chociaż dłużej, że jest bliżej.
Choć już wgłębi wiedział, że zaraz będzie musiała odejść.
Przytulił ją mocniej nie chcąc ponownie czekać na spotkanie z nią.
Taki związek umacnia ich podwójnie. Lecz on chce za wszelką cenę wiedzieć, czy jest bezpieczna. Nie będąc blisko niej cały czas się martwi. Dlatego czerpie jak najwięcej z krótkich chwil.

Jej ręce opadły na ramiona wampira. Serce biło jej jak szalone.
- Jesteś jedyną osobą która daje mi tyle szczęścia..
Wtuliła się w jego szyję oddychając przez usta by uspokoić organizm..

Pogłaskał ja po głowie. Przymknął oczęta, mogła poczuć delikatne wibracje krążące wokoło nich. Chciał powiedzieć coś, ale trwał w takiej chwili. Milczenie jest złotem a mowa srebrem, ale on tak bardzo chciał jej przekazać tyle słów.

-Mógłbym powiedzieć to samo najdroższa.

Spojrzała na zegarek
- No i koniec magi, czas na powrót do rzeczywistości.. Muszę już iść na zajęcia.
Posmutniała lecz pocałowała go namiętnie i odeszła..

Odwzajemnił jej namiętny pocałunek. Zarzucił kaptur na głowę i odszedł w szarą rzeczywistość.

Elys przyszła w te okolice z niemałą nadzieją znalezienia spokojnego kąta, w którym będzie mogła sobie odpocząć. Na nieszczęście, zawsze, gdy myśli o ciszy i spokoju ktoś postanawia ją nawiedzić. Nie miała tego nikomu za złe, w sumie ostatnio polubiła takie przypadkowe spotkania i witała je raczej z uśmiechem na ustach. W końcu ktoś pofatygował się chociażby po to by z nią porozmawiać, to wystarczający powód do uśmiechu.
Podeszła do jakiegoś średniego drzewa, chociaż i tak większego od niej i oparła się plecami o jego pień. Na jej twarz padały promienie zachodzącego słońca, jej twarz się wydawała bardziej różowa. Westchnęła cicho.

Od strony słońca przyleciał on. Nie było go z początku widać przez promienie ale kiedy wylądował jego skrzydła komponowały się z zachodem. Spojrzał na Elys i lekko zdziwiony podszedł do niej.
Nie spodziewałem się nikogo, a tu proszę Elys we własnej osobie.
Powiedział z małym uśmiechem i przyjaznym tonem w głowie.

Otworzyła powoli oczy, jakoś jej się nie spieszyło nawet w tych najprostszych czynnościach zachowywała się jakby oszczędzała energię. Z drugiej strony mogła być jedynie zmęczona. Uśmiechnęła się delikatnie, co miało oznaczać przywitanie jak i wyznanie niemałej radości z możliwości spotkania. Odczepiła swoje plecy od kory drzewa. Dygnęła jak na królową przystało. Jakoś tak ją wzięło na ten gest.
-Cóż porabiasz w tych okolicach?- Zagadnęła, chociaż wcale nie chciała się mieszać w jego sprawy. W końcu każdy ma własne życie, nikt nie potrzebuje natarczywych osób mieszających się w nie swoje sprawy. –Sądziłeś, że nikogo tutaj nie spotkasz, czyżbyś i ty pragnął odpocząć?

Podszedł wolno do dziewczyny schował swoje skrzydła pod skórą. Staną przy niej i spojrzał trochę dziwnym wzrokiem.
Ta wasza szlachecka wymowa… Umiecie mówić normalnie?
Zapytał z wielkim uśmiechem na ustach. Widać było, że żartuje sobie.
Można tak powiedzieć, cisza spokój…
Popatrzył na drzewo i liście na nim. Wydawał się spokojny i prawdomówny.