Wyprawa Eshainy i Zeishi do Lasu

Tak więc wyprawa się rozpoczęła. Spokojnym krokiem szedł. Wyglądając na dosyć nieobecnego. Nawet coś nucił cicho dla umilenia sobie czasu, piosenkę o tytule "Aux Champs Elysees" która ostatnimi czasy wpadła mu w pamięć. Mimo to, był przygotowany na wszelkiego rodzaju atak. Pod długim rękawem czarnego futra, dłoń delikatnie ściskała łańcuch zakończony ostrzem, gotów ewentualnie rzucić w przeciwnika unieruchamiając go. W drugiej ręce trzymał kosę, taką prowizoryczną broń, która bardziej służyła jako podpora, ale także mogla się przydać, jako narzędzie do szybkiej i bezbolesnej śmierci, czy też inaczej ujmując ulżenia komuś w cierpieniu. Oczywiście, starał się uważać na wszelkiego rodzaju stworzenia które mogły przemknąć między nogami, aby czasem nie nadepnąć jakiegoś.

Szła za Du w odstępie jakiś dwóch metrów. Lepiej było uważać w lesie, tym bardziej, że przebywa tutaj zbyt dużo wilków. Kurczowo zaciskała dłoń na rękojeści swojej katany. Miała ze sobą także łuk, ale przy spotkaniu pierwszego stopnia z drapieżnikami, ostre ostrze wydawało się być bezpieczniejszą opcją.
Uśmiechnęła się pod nosem. Zwierzołak musiał mieć kilka futer, zważając na to, że elfka właśnie miała jedno na sobie. Dzięki wspaniałomyślności kotołaka jej ciało, które szybko traciło ciepło, tak bardzo nie marzło.
Nagle nadepnęła na konar drzewa, który złamał się pod jej ciężarem. Syknęła cicho, bo odgłos miażdżonego drewna rozniósł się echem po lesie.

Pojawiłem się z łapkami w kieszeniach. Nadal było mi zimno. Zielone oczy badały uważnie otoczenie. Byłem troszkę rozkojarzony, ale ze wszystkich sił próbowałem się skupić. Odetchnąłem głęboko i poruszyłem zimnym noskiem. Słysząc trzask spojrzałem w tamtym kierunku nieco zaskoczony, ale i wystraszony. Zacisnąłem piąstki, bo jak n razie innej broni, oprócz naturalnej nie miałem. Widząc, że to Rin, nieco się rozluźniłem.

Panienka Blair dla własnej wygody i bezpieczeństwa zmieniła się w kruka i teraz leciała nad głowami swoich kompanów. Czasem musiała ominąć jakąś gałąź, ale to przecież nie stanowiło wcale takiego wielkiego problemu. Widoczność miała dobrą, bo i na drzewach żadnych liści nie było, tak więc rozglądała się, starając się nie tracić czujności. Dopóki dostrzegała tylko wiewiórki i inne ptaki wszystko było dobrze.

Szłam przez las ok. 1,5m za Dannym. Nade mną leciała Blair. Z góry mogła zobaczyć coś szybciej od pozostałych uczestników. Miałam nadzieje, że w razie niebezpieczeństwa ostrzeże nas w miarę szybko. Idąc nasłuchiwałam podejrzanych dźwięków. Starałam się również zapamiętać charakterystyczne punkty lasu, na wypadek, gdybyśmy się zgubili.

Powoli przemieszała się za Isis. Nieco dalej niż pozostali, bo ze trzy metry. Byli przecież w lesie, a ona nie chciała dostać w twarz z naciągniętej gałęzi. Uważała także pod nogi, choć i tak kładła je tam, gdzie chciała. Była zwierzołakiem, więc jej ruchy wydawać się mogły bardzo zgrabne mimo tak dziwnemu chodowi. Jedne kroki były małe, drugie trochę większe. Przed sobą Mik widziała kilkoro osób z królestwa i Blair nad ich głowami.
Idąc tak korzystała z dostępu do świeżego, zdrowego powietrza i ciągle się zastanawiała, czym będzie w razie czego walczyć. Miała amulet i trochę własnego doświadczenia, lecz nigdy nie toczyła walki z wilkami. Pocieszał ją fakt, że pozbywać się będą tych starych i chorych, pozostawało jednak jedno ale, które było bardziej niepokojącą myślą. A co, jeśli napadną ich zdrowe, te które mają zostać?
Zobaczy się, tak czy owak zdecydowała się iść i będzie musiała jakoś sobie poradzić. Nie będzie źle. Nie może myślała. Nie będzie źle, w końcu nie szła sama.
Nagle usłyszała przed sobą trzask. Wychyliła się trochę w bok, a widząc że sprawcą hałasu jest uczestnik wyprawy wróciła na swoje miejsce i mruknęła coś pod nosem. Szła dalej nie zatrzymując się i odchylając ewentualne gałęzie by lżej jej było przejść.

Kichnęła kilka razy czując, jak odrażający odór podrażnia jej nozdrza. Zakryła nos rękawem starając się oddychać poprzez usta. Nie było to zbyt zdrowe, ale bardziej praktyczne w tej sytuacji.
Kiedy dotarli do owego ciała zwierzęcia przez chwilę myślała, że reszta towarzystwa będzie mogła zobaczyć, co dzisiaj jadła na sniadanie. W ostatniej chwili opanowała zdradzieckie odruchy swojego organizmu. Odwróciła wzrok od martwej sarny, tym samym zauważając ślady wilków. Podeszła do nich i kucnęła obok. Palcami dotknęła ziemi, na której wcześniej wilki stawiały swoje łapy.
- Były kilka godzin temu... tak mi się wydaje- mruknęła pod nosem nie zwracając uwagi na to, czy ktoś ją dosłyszał.

Odór był straszny. Podeszłam do Rin, ponieważ chyba znalazła jakiś trop. Dzięki temu, że byłam blisko niej, mogłam usłyszeć jej słowa. Pochyliłam się.
- Tak chyba masz rację, te ślady wyglądają na świeże. Tylko ciekawe, w która stronę poszły - powiedziałam rozglądając się dookoła i widząc, że trop prowadzi w różne strony.

Droga przez las stawała się coraz bardziej uciążliwsza. Mimo to Mikuko dawała sobie jakoś radę.
Idąc poczuła jakiś smród, który z każdym krokiem w przód, nasilał się. Nie było po co pytać, inni na pewno też go czuli. Nagle Mik zatrzymała się, widziała jak Isis i Rin nad czymś się zastanawiają przyklękując. Mik zauważyła zwierzę. Mimo takiego rozlewu krwi i tylko cząstkach ciała Mik szybko się domyśliła, że najprawdopodobniej była to jakaś sarna. No cóż. Nie poszczęściło się jej, jeśli można było tak nazwać los martwej już zwierzyny. Mik westchnęła.
Gdy podeszła trochę bliżej dopiero teraz zauważyła nad czym rozprawiały dziewczyny. Podeszła do nich i rzuciła okiem na ślady.
-Ilu było sprawców? Czy to aby na pewno był wilki/ -Spytała cicho sama do końca nie wiedząc kogo.

Czarny ptak, któremu odór nie przeszkadzał wcale tak bardzo, wylądował delikatnie na ramieniu Mikuko i zaczął się intensywnie rozglądać. Ślady to mieszały się, to znów rozchodziły, ale większość kierowała się jednak w głąb lasu. Nie dostrzegła jednak śladów, które świadczyłyby o dużej ilości osobników chorych, słabych czy starych, widać było za to, że wataha poruszała się bardzo szybko, zapewne wiedzione głodem...
Spojrzała teraz na robaki, te kąpały się w jeszcze nie zakrzepniętej krwi. Może, więc była to świeższa padlina niż podejrzewała Rin. Wypadało więc się pośpieszyć.
Swoimi spostrzeżeniami podzieliła się z towarzystwem. Ot, może akurat powiedziała coś ciekawego...

Skoro płeć piękna zebrała się wokół śladów, do przedstawiciel płci piękniejszej - Dulce - postanowił lekko się rozejrzeć, a nóż skoro ta grupa jest tak liczna, to coś na nich wyskoczy? Lepiej aby chociaż jedna osoba na to zwróciła uwagę. Oczywiście w razie niebezpieczeństwa dwoma stworzeniami zaraz na każde z nich zarzucił by łańcuchy, przy większej ilości zaparł by się nogami, przecież kosa nadal w dłoni. Nie zważając zbytnio na pogaduchy Pań sam rozglądał się czujnie i wsłuchiwał w las, jakiś wyk, szczekanie... I tak nie miał raczej do czynienia w życiu z wilkami, i raczej nie chciał. Poprawił torbę podróżną i spojrzał jeszcze raz na padlinę. Chwila zamyślenia... Czy schować ewentualnie kości, z możliwym zapachem krwi i mięsa jeszcze? Póki co, trzymał się bardziej na uboczu.

Szedłem ostrożnie przez gęstwinę, tak stawiając kroki by się nie potknąć. Smród ...coraz silniejszy smród zdawał się wciskać do nozdrzy, co zapewne nikomu się nie podobało. Zakryłem usta podchodząc bliżej, a widząc to co zostało ze zwierzęcia, można było w moich oczach dojrzeć żal. Odwróciłem głowę i przez chwilę obserwowałem panie. Zaraz rozejrzałem się dookoła uważnie jakbym sprawdzał czy w pobliżu nikogo nie ma.

Yh... Fakt, gęstwina. A przede wszystkim oby się nie pogubić. Króliki zbiły go z tropu. Był delikatnie mówiąc zaskoczony. Przerażone, uciekające małe urocze stworzenia. Serce zmiękło, ale to nie temat owego męczenia się z chaszczami. Po tym zajściu, był przygotowany na ewentualne starcie z czymkolwiek, przed czymś przecież króliki musiały uciekać.
-Czy myślicie że zaraz coś może na nas wpaść, na przykład owe coś przed czym króliki uciekały?
Zapytał grupy. Bądź, co bądź, ale był lekko zniesmaczony, kto wie czy nie rzucają się z motyką na słońce.

Przez chwilę przyglądałem się królikom raczej badawczo. Kolejne cierpiące zwierzęta. Potarłem czoło w zatroskaniu , ale nie trwało to długo. Po słowach du skierowałem wzrok na stronę, z której wystraszona zwierzyna przybyła. Starałem się być bardzo czujny.
-Wyglądały jakby uciekały dość długo, więc to przed czym uciekały nie musi być wcale tak blisko-mruknałem cicho. raczej głośno myślałem, co mi się czasami zdarzało.

Dopóki stali mogła zmienić się w kobiecą postać... Te króliki faktycznie niepokoiły. Wystraszone, biegną na ślepo, prosto w ramiona śmierci.
- Myślisz, że byłyby tak głupie i uciekały przed czymś co jest daleko ? - zwróciła się do Danny'ego. W sumie zwierzęta faktycznie były niezwykle przerażone, ale czy to powód do morderczej ucieczki przed niczym...
Blair zachowywała czujność. Innej metody nie było w tym lesie. Drapieżnik mógł pojawić się wszędzie, więc się rozejrzała...
- Pytanie jest raczej, czy rozsądnie tak tu stać? Może powinniśmy jakoś ich zaskoczyć, a nie na nich czekać, bo to chyba właśnie robimy... - mała propozycja przeciętnej lekarki, która nie miała wielkiego pojęcia o walce z wilkami

Is spojrzała na wszystkich po kolei zaraz po tym jak przerażone króliki zniknęły z jej pola widzenia.
- Moim zdaniem te wilki mogą być blisko. Wątpię, żeby poruszały się po lesie w ślimaczym tempie, tym bardziej, że te króliki były bardzo wystraszone, a nie wiemy jak długo tak biegły, a raczej kicały.

Stała gdzieś na uboczu gdy stadko królików przetoczyło się obok. No cóż, nie co dzień widuje się tak śmiertelnie przestraszone zwierzęta. Były więc dwie możliwe opcje: albo przestraszyły się wilków, albo i nie. Jednak coś, co przestraszyło króliki musiało być chyba jakieś zmutowanie wielkie, albo musiało być tego dużo. Tak czy siak, jeśli króliki uciekały, czy my też powinniśmy?
-Blair ma chyba racje. Może by się tak gdzieś schować? -mruknęła patrząc uważnie w kierunku z którego uciekały zwierzaczki. Pytanie które zadała, powinno być raczej stwierdzeniem.
Usunęła się bardziej na bok i zrobiła krok do przodu. Jeśli były to wilki, na pewno posuwają się do przodu z szybkością. Jeśli wpadną tu, na pewno nas zauważą. Istniała jednak mała nadzieja, że ktoś pozostanie niezauważony i w odpowiednim momencie zaatakuje, jeśli będzie potrzeba.
Stojąc tak rozejrzała odruchowo za jakimś badylem.

Cisza... Nic nowego. Jednak warczenie, a dokładniej takie specyficzne, czyli inne, doprowadziło do dreszczy. Poczuł się za młody na śmierć. A widząc bestie wyłaniające się zza drzew zbladł. Odwaga i rozsądek wzięły dupę w troki i uciekły jako jedyne mądre. Sam zaczął się zastanawiać czy tak nie zrobić. Zbladł jeszcze bardziej. Widząc zwierze gotowe do skoku jedyne co mu przyszło do głowy, to to że nie warto ich atakować. Jak by mieli niby jakiekolwiek szanse z tyloma, gdyby było więcej silniejszych osób, można by zaryzykować. Lecz nie w takim składzie. raz się żyje. Jako zwierze inne zwierze zrozumie. Tak więc przemienił się w kota. Teraz już całkiem przerażająca różnica wielkości. Przełknął ślinę i po kociemu rzekł:
-Nie chcemy walczyć...
Dodając w myślach "mam nadzieje". W razie jakiegokolwiek skoku na niego natychmiast przerażony by zwiał na drzewo. Aby tam opracować ewentualny plan lub cokolwiek. Z drugiej strony. Zabijając przewodnika stada, samemu by się nim stało... Przynajmniej z tego co pamiętał.

Widząc przybyłe stworzenia najpierw przez myśl przeszło mi, że jednak się myliłem, a potem zwiesiłem dłonie wzdłuż ciała, a moje oczy prześlizgiwały się z jednego stwora na drugie i tak po kolej, kończąc na jak mniemałem Alfie...?
Westchnąłem przez nos, próbując opanować strach, który nieprzyjemnie ścisnął mój żołądek. Zerknąłem kątem oka na Du, gdy ten zmienił się w kota. Zwilżyłem wargi językiem i poruszyłem się prawie niezauważalnie, zastanawiając jakie mamy szanse. Jeżeli w ogóle je mamy.

- Mówiłam coś o zaskoczeniu... - mruknęła pod nosem, to oni mieli ich zaskoczyć, a nie na odwrót. Teraz nie za bardzo wiedziała co powinni zrobić. Dulce nie chciał walczyć, reszta też pewnie nie była do tego skłonna, zważając na to że te wilki były nieco zbyt duże.
- Jakbym była psem to kot by mnie rozdrażnił - powiedziała patrząc na Dusiołka w tej niezbyt ciekawej postaci tchórzliwego kota. Nie zapowiadało się ciekawie i raczej nie pójdzie tak łatwo jak sądzi Du. Więc powinni przygotować się na najgorsze T_T

Widząc wyłaniające się wilki, które były kilkakrotnie większe od tych normalnych zbladłam. Nie wiedziałam co mam robić, czułam się wśród nich taka krucha. Zebrałam w sobie odwagę i odezwałam się do nich w zwierzęcym języku
- On ma rację, nie chcemy walczyć.
Na wszelki wypadek przyjęłam pozycję obronną, jednak wilk z łatwością mógłby mnie pokonać. Teraz pozostało czekać na to co się stanie.