Cmentarz "Koniec"

Dziewczyna w długim, zimowym płaszczu pojawiła się na jednym z większych nagrobków. Miała zarzucony kaptur na głowę, więc nie było widać jej bladej twarzyczki i lekkiego uśmiechu. Dłonie schowała w rękawach, chyba tak z przyzwyczajenia. Uniosła głowę ku górze, spoglądając teraz na ciemne niebo, na którym zostały rozrzucone jasne gwiazdy.

Gdzieś z ciemności wyłoniła się niewyraźna sylwetka mężczyzny. Wyprostowany, o kocich ruchach, wyraźnie kierował się ku kobiecie.
-Witam, Panienko Liso - rozległ się spokojny głos. Szedł dalej, zatrzymując się przed ciałem Kuroi. Skłonił się jej. -Nie powinna, panienka, bezcześcić czyjegoś imienia. Tym bardziej, że ten ktoś nie żyje...-odparł z lekkim uśmiechem, sztucznym acz miłym. Miał doskonałą świadomość, że Bogini też nie żyła, jednak nie ujął tego w swojej wypowiedzi.

Podeszła jak cień i stanęła za chłopakiem
-Masz czystą duszę??
Zapytała

Odwrócił się i schylił głowę przybyłej. Zastanowił się przez chwilę nad jej pytaniem.
-Chyba nie znam swojej duszy, przepraszam - uśmiechnął się lekko, przepraszająco.

Przechylił głowę:
-A uczyniłeś coś złego ??

Skierowała swój wzrok ku Alradowi i Mori. Zsunęła z głowy kaptur, aby lepiej widzieć przybyszów i uderzyła mocno nogą w nagrobek, nienawidziła być ignorowana. Kiedyś już wybaczyła, ale dziś nie była w dobrym humorze.
-Nie żyje, nie będzie zwracał uwagi.
Rzuciła do mężczyzny i spojrzała na Morię, ale to nie było za miłe spojrzenie.

-Zależy co można nazwać złym uczynkiem - odparł spokojnie, z tym samym uśmiechem na ustach. Niby wymuszonym, niby uprzejmym. Skierował się ku ciału Kuroi. -Panienko Liso, zmarli są wśród nas - ponownie skłonił się, w geście szacunku. Musiał jakoś zatuszować nutkę wrednego podtekstu, który samoistnie powstał w jego wypowiedzi.

Przekręciła wzrok na wampirzycę i wystawiła w jej stronę nadgarstki, na których spoczywały nieoddzielnie dwie bransoletki. Nagle jedna zalśniła blaskiem by po chwili zmieszać się z czernią
- Nie ciebie szukam.. Witaj..
Powiedziała do niej,

Wyprostowała dłoń ku Alradowi, ale natychmiastowo ją opuściła – zrezygnowała. Cóż nie będzie dobijać swojego „Lokaja”. Założyła włosy za ucho i westchnęła głęboko.
-Dziś już nie wierzy się w władzę Bogów.
Spojrzała obojętnie na Morię.
-Ale Alrada nie mogę ci dać.
Zaśmiała się spoglądając teraz na elfa.

-Czuję się zaszczycony, Bogini o niepojętej władzy - uśmiech nie schodził mu z twarzy. Myśli? Były tak wyciszone, jakby ich nie było. Chłopak nie zwracał uwagi na złowieszcze cienie, wyglądające spod czułych objęć księżyca. Ktoś o bujnej wyobraźni mógłby dostrzec nieistniejących wrogów, ale nie Alrad. Nie przejmował się tym, czego nie było.

Zwróciła się do chłopaka
- Jeśli masz czystą duszę to będzie mi potrzebna kropla twojej krwi..
Spojrzała na dziewczynę
- Czy on robił coś co by krzywdziło innych??

-Wybacz, ale sądzę, że moja dusza nie jest wystarczająco czysta - spojrzał w kierunku dziewczyny. Ten sam uśmiech tkwił uparcie na jego twarzy. Wyraz twarzy wciąż był uprzejmie przepraszający.

-Ty nie masz duszy.
Powiedziała dziewczyna, jakby poważnie, ale nie do końca. Po chwili na jej kolanach pojawił się mały biały tygrysek – pamiątka z wyprawy. Blade i zimne dłonie wampirzycy objęły zwierzę i przytuliły do klatki piersiowej.

Skierowała nadgarstki w jego stronę.. Niestety tak jak mówił zabłysła tylko jedna, znaczyło to że ma on już coś na sumieniu..
- Trudno ..
Wzruszyła ramionami Ukłoniła się im i udała się na dalsze poszukiwania..

-Do zobaczenia - skinął za odchodzącą. Spojrzał na ciało Kuroi i białego "kotka". Podszedł i zaczął drapać zwierzaka za uchem.
-Kizia-mizia - wyszeptał, z delikatnym, trochę szczerszym, uśmiechem na ustach.

-„Kizia-mizia”?
Spojrzała na Alrada, nie całkiem wiedziała, o co mu chodzi, ale kociakowi podobało się drapanie za uchem.
-Lubisz koty?
Spytała zakładając niesforne kosmyki ciemnych włosów za ucho.

-Koty to takie wspaniałe stworzenia...-odpowiedział, nie przestając pieścić kociego ucha. Drapał zadowolony zwierzaka, powtarzając "kizia-mizia", trochę ciszej, wolniej. Ale z tym samym wyrazem zadowolenia.

Spojrzała zdziwiona jeszcze bardzie na mężczyznę i sama zaczęła głaskać kociaka „trupimi” rękoma. Wzięła głęboki oddech i palcem przejechała po kręgosłupie zwierzaka.

-A ty lubisz koty? - Spytał, nie odrywając wzroku od zwierzęcia. Drapał go za uchem.

-Jakby mnie lubiła to by Kici nie trzymała na rękach i nie tuliła do siebie.
Stwierdziła bez większego namysłu. Możliwe, że lubiła to zwierzę, dlatego, że było ciepłe. Takie „ludzkie” w porównaniu do niej, zimnej jak lód.

Odpowiedział jej uśmiechem i spojrzeniem. Przycupnął na nagrobku, nie przejmując się, że pod nim ktoś leży. Drapał kicie, ciesząc się z zadowolenia kotka.

Spojrzała na Alrada i pogłaskała po głowie teraz jego, a nie kociaka. Zmiana towarzysza zabaw. Uśmiechnęła się miło, ale nie do końca, więc gest wyglądał trochę sztucznie.

-Jestem podobny do kota - przytaknął tylko, patrząc na twarz Kuroi. Nie pamiętał już czasów kiedy była sobą, nie boginią, a sobą. Jego wesołą towarzyszką.

-Mój mały kotek.
Powiedziała uśmiechając się jak mała szczęśliwa dziewczyna, która dostała nową lalkę. Przeczesała Alradowi dłonią włosy w chwilowym zamyśleniu.

-Lokaj, nie kotek - poprawił ją automatycznie. Przez myśl przeszło mu chwilowe zamruczenie, ale stwierdził, że jest jedynie lokajem. Nadal drapał kotka, któremu najpewniej pieszczoty się podobały.