Brzeg Jeziora

Westchnęłam cicho. Ponownie znalazłam się pomiędzy osobami, które miały sobie coś ważnego wyjaśnić. Zdecydowanie byłam w tym momencie zbędną przeszkodą, uniemożliwiającą swobodną rozmowę. Wstałam, Hades równocześnie ze mną podniósł się, położyłam dłoń na jego łbie i uśmiechnęłam się lekko. W drugiej ręce trzymałam swoją laskę.
- Bywajcie. - westchnęłam cicho, skinęłam głową i oddaliłam się z Hadesem.

- Ach, rozumiem. - przymknęła oczy - Szkoda, że nie pamiętasz. Musiało być wyjątkowo - wykrzywiła usta w ironicznym uśmiechu mówiąc z naciskiem ostatnie słowo. Za nic nie zamierzała pokazać tego, co naprawdę czuła.

- Nie moja wina! Nie miałem nad tym kontroli, no ale kto ma mnie zamiar słuchać - burknął pod nosem, miał białą kartkę z tych zdarzeń, gdy nie miał kontroli nad sobą.
- A w ogóle nie zrobiłbym takiego czegoś przy trzeźwym umyśle, mam powody - mruknął cicho. Czuł się gorzej niż głupio, z jednej strony upadła, która naprawdę darzył czymś wyjątkowym. A z drugiej upadła, która najwyraźniej najprościej przeleciał Oo" Był w kropce, ale nie szukał wybaczenia, ani tu, ani tu. Był winny i tyle dla nich.

- Nie rozumiem czegoś. Wy jesteście razem? - spojrzała na chłopaka morderczym spojrzeniem - Nie uważam, że to coś znaczyło, ale mógłbyś mnie poinformować.

- Och, tak, przecież to moja wina - syknęła i wyciągnęła się na trawie. Zadrżała z zimna. - Gratuluję znajomości partnera - rzuciła drwiąco do upadłej i zacisnęła powieki.

Pstryknął, a był ubrany w czyste, czarne rzeczy. Zapach upadłej, która najwidoczniej wszystko pamiętała znikł. Nie miał ochoty wsłuchiwać tego, nie chciał wiedzieć co się działo tej nocy.
- Moja wina... a kogo innego... - mruknął, mimo wszystko to on był tą osobą. Przeniósł się i siadł niepewnie obok Niny
- Wybacz, ja naprawdę... nie zrobiłbym tego. Nie jestem taki jak myślisz, chodź twoje myślenie jest zapewne odpowiednie do tego co usłyszałaś - mruknął cicho
- Nigdy bym Ci tego nie zrobił, nooo. Nie proszę o wybaczenie, bo wiem, że nie jestem godzien. Przykrył ją swoim płaszczem, ale sam nawet nie zbliżył się do niej. Nie miał zamiaru jej denerwować, okrył się jedynie skrzydłami, złorzecząc na siebie.

- Och, nie musisz się przede mną tłumaczyć. Przecież jestem tylko twoją poddaną. Możesz zrobić ze mną, co chcesz, prawda? - powiedziała. Gdyby nie było tak zimno, jego płaszcz zapewne wylądowałby gdzieś daleko. Nie uznawała tłumaczenia typu "nie byłem sobą", albo "nie pamiętam, co się wydarzyło". Mówił, że nigdy by jej tego nie zrobił. To śmieszne mówić tak zaraz po tym, gdy się to zrobiło. Spojrzała w niebo.

- Miło wiedzieć - uśmiechnęła się złośliwie - Och było cudownie, ale to tylko jedna noc, prawda? Nic nie znaczy - zaśmiała się.

Spojrzała na upadłą.
- Och tak, puszczajmy się na prawo i lewo, bo to nic nie znaczy. - prychnęła - Żal mi ciebie - pokręciła głową i okryła się szczelniej płaszczem. Spojrzała na upadłego. W tym spojrzeniu było tyle bólu. Szybko odwróciła głowę. Nie chciała, żeby to zauważył.

Obudził się z zamyślenia i widząc zaistniałą sytuację, uśmiechnął się wyraźnie zadowolony. Och jak on kochał takie konflikty a szczególnie gdy nie tyczyły one jego, choć te drugie też poniekąd lubił

- Przepraszam, że musiałaś znosić towarzystwo rozpuszczonego szczyla - skrzywił się, jej słowa raniły. Cierpiał w środku, mimo że tego nie okazywał. Przymknął oczy, wiedział że to jego wina i czuł się podle. Raczej usprawiedliwienia nie mógł znaleść na ten czyn.

- Jakoś mnie nie obchodzi twoje zdanie - spojrzała na dziewczynę - Jeśli długo cię ktoś nie zaspokajał to zadowolisz się nawet ochłapami - spojrzała na chłopaka z obrzydzeniem. Nie obchodziło ją to czy kogoś miał. Ale powinien powiedzieć. Bo traktowanie kogoś jak zabawkę nie było miłe. Nie ważne, że sama traktowała w ten sposób swojego męża.

Podszedł bliżej towarzystwa - No, no ktoś tu nabroił - Pokiwał palcem na Ramzesa, jak zwykle odnajdując się w swym żywiole

Wiedziała, że go raniła, ale on zrobił to pierwszy. Zranił i bardzo bolało.
- Wstrętny bachorek - powiedziała. Była na niego wściekła, ale mimo wszystko... Zauważyła demona. Tylko jego jej do szczęścia było potrzeba - Cześć Sai. Jak ci idzie zmiana? - uniosła lekko brew. Oczywiście nie sądziła, że w ogóle zaczął coś robić w tym kierunku. Słów upadłej postanowiła nie komenrować. Nie widziała takiej potrzeby.

- Daj mi spokój, nie jestem w nastroju - mruknął.
- Gorzej niż wstrętny - nie miał zamiaru zaprzeczać, coś w tym jednak było. Spojrzał na nią, nawet z boku mógł zauważ na jej twarzy ukrytą złość, westchnął pod nosem.
- Wybacz, zrobiłbym wszystko, żebyś przeze mnie nie cierpiała. Nawet się usunę na bok, choć to chyba będzie najlepsze wyjście - Machnął obojętnie ręką do Sai'a

- Masz rację. Gorszy. - powiedziała. Powoli się już uspokajała. Do drugiej części jego wypowiedzi się nie odniosła. Nie chciała potem żałować swoich słów.

Nie widział w sensu, aby ciągnąć ten temat. Tylko denerwował ją tym, chcąc zmienić temat zapytał
- Cieplej? - zerknął jak opatuliła się płaszczem.
- Taa, najlepiej nie komentować mojego zachowania, szkoda słów... - podsumował, zerknął w niebo, przyglądając się gwiazdom w zamyśleniu.

- Ta - odpowiedziała. Ganiła się w myślach za to, na co miała teraz ochotę. Ubrała się i wtuliła w jego płaszcz.

- To dobrze - patrzył się dalej w górę, mógł się przynajmniej uspokoić po tym wszystkim
- Powinnaś się ubierać cieplej lub zacząć nosić swój własny płaszcz. Wtedy byś nie marzła - uśmiechnął się nikle.

Wstała i szła w jego stronę. W ostatniej chwili się rozmyśliła i odwróciła do niego plecami.
- Mogę ci oddać twój płaszcz jeśli chcesz. - powiedziała siląc się na obojętny ton i zacisnęła pięści.

Wywrócił oczami i wstał, podchodząc do niej. Splótł ręce niepewnie na poziomie jej tali i przywarł do pleców dziewczyny.
- Uh, nie mów tak. Lepiej żebyś ty go nosiła, nie chcę, abyś marzła... Takiemu głupkowi jak mi nic raczej od zimna nie będzie - mruknął cicho

Drgnęła. Cóż mogła poradzić, że jej ciało tak reagowało na jego dotyk.
- A wiesz ilu rzeczy ja nie chcę? - mruknęła.

Spoważniał
- Nie znać i nie być obmacywana przez faceta, który tam podle się zachował. Wiele by jeszcze wyliczać - mruknął
- Przeze mnie cierpisz... - odparł cicho

- Nie chcę, aby ta wymiana zdań się powtórzyła - powiedziała i położyła swoje dłonie na jego splecionych rękach. - Dobrze, że zdajesz sobie z tego sprawę.

- Postaram się już Cię nie ranić, przepraszam - pocałował ją w szyję i westchnął
- To oczywiste, więc jakbym mógł niezdawać sobie z tego sprawy, musiałbym być głupcem