Mała Plaża

Nie wiesz, jakim sposobem znalazłaś się na plaży. Podświadomie wyczuwasz jakby jakieś wewnętrzne pragnienie przyciągnęło cię to tego miejsca. W powietrzu unosi się słony zapach wody. Wciągasz świeże powietrze, chcesz by przeszył cię dreszcz zimnego wiatru. Niestety dzień jest zbyt słoneczny. Jedynie delikatne podmuchy targają twoim ubraniem. Nieco zawiedzona zaczynasz wpatrywać się w horyzont. Słońce właśnie wychodzi zza chmur oblewając ciebie rażącym blaskiem. Mrużysz delikatnie oczy chcąc widzieć więcej niż to możliwe. Wtem gdzieś znad morza nadlatuje ptak. Skrzecząc głośno kołuje nad twoją głową, po czym delikatnie spływa na ziemię. Siada dumnie na swoich patykowatych ptasich nóżkach i przygląda ci się ciemnymi inteligentnymi oczami. Przekręca łebek na bok jakby nad czymś się zastanawiał. W końcu ponownie zaczyna skrzeczeć, lecz tym razem ten dźwięk do złudzenia przypomina ci wredny śmiech. Śmiech tak znajomy, że prawie rzeczywisty. Mrugasz niepewna a zwierze rozpościera skrzydła i znika gdzieś na nieboskłonie. Zostajesz sama. Możesz iść dalej, bo już nic cię tutaj nie trzyma.
(Życzę miłej gry Liselle)

Przyszłam na małą plażę. Usiadłam na jednym z kamieni przy wodzie. Wpatruję się w taflę wody i fale obijające się o ściany klifu.

Nikogo nie ma, odchodzę...

Nad plażę przybył człek starszy, który powolnym to krokiem wędrował wzdłuż brzegu, zamyślając się nad celem swojej wiecznej pielgrzymki. Ręce splecione z tyłu, plecy wygięte w lekki garb a broda powoli poruszająca się pod wpływem wiatru dały mu ten pełny zamyślenia stan, a jego stare oczy lekko zerkające na horyzont, zdawały się szukać kolejnego punktu w którym to mógłby pokazać innym prawdę o Architekcie.

Szła brzegiem brodząc stopami w piasku i nurzając je w chłodnej wodzie. Buty trzymała w jednej ręce, by ich nie zamoczyć, a drugą bawiła się srebrnym pieniążkiem.
Wyglądała dosyć przeciętnie- nie licząc stroju bardziej szlacheckiego i owej uwagi skupianej na srebrniku. Osoby postronne oczywiście nie mogły wiedzieć, dlaczego wyciągnęła dłoń jak najdalej od siebie.

Starzec, obrócił swoją twarz za siebie i ujrzał Alexiel, krótko podniósł dłoń w geście przywitania do niej. Był otwarty na każdego kto zechce wysłuchać jego przekonań, a każda okazja nadaje się do tego. Lekko uśmiechnął się pociesznie chwilę potem i lekko przystopował kroku, zbierając nieco więcej piasku do jego starych sandałów. Stare już i niezbyt czyste włosy, oraz niechlujna szata pielgrzyma mogła sprawiać wrażenie iż był nędznym żebrakiem, chociaż po części czasem żebrać musiał.

Oczywiście zauważyła nieznajomego od razu, gdy tylko była ta sposobność.
Sprawnym ruchem złapała podrzucony pieniążek i wcisnęła na sam dół kieszeni w spódnicy. Potem podniosła głowę i przyjżała się temu oto mężczyźnie w bardziej podeszłym wieku. Sprawiał wrażenie miłego człowieka... Takie było jego pierwsze wrażenie w oczach młodej wampirzycy. Jednak doświadczenie nauczyło ją, by nie oceniać innych po samym wyglądzie i sposobie bycia.
Ukłoniła się lekko utrzymując dobre maniery. Po tym geście łatwo było zauważyć, że pochodziła z dobrej rodziny.

Cóż, starca mało co obchodziło wychowanie i ubiór osób których chciał przekonać, chyba że byli to zatwardziali kapłani i wierzący fałszywych kultów. Ale tutaj nie zauważał nic nadzwyczajnego. Powoli zaczął iść w kierunku wampirzycy, powoli szykując się do krótkiej dysputy na temat wiary. Ta jego dziwna otwartość mogła wzbudzać niepokój postronnych, lecz jedyny Architekt wie co się dalej może stać.

Jej jednak nic nie było w stanie zadziwić. Alex widziała już tyle rzeczy, że ten świat coraz bardziej zaczynał ją nudzić. Mimo to miała swój cel i zamierzała dążyć do niego, chociażby niebo miało się walić, a ziemia zapadać.
Zatrzymała się widząc, jak otwarcie staruszek wyraża chęci by zamienić z nią kilka słów.
Uśmiechnęła się pod nosem złośliwie. Może to spotkanie rozwieje nudę chociaż na chwilę.

Niespodziewanie na plaży pojawiła się czarnowłosa dziewczyna z rozpiętą kurtką i delikatnie przymkniętymi oczyma. Ręce miała skrzyżowane na biuście, a wzrok wbity w będące tu istoty. Przyglądała się im nie ukrywając potencjalnego głodu. Nie niemiała, po co go ukrywać, nie przeszkadzało jej to, że możliwe uciekną, będzie miała plaże dla siebie. Rozczesała włosy palcami prawej dłoni, a lewą położyła na biodrze przechylając lekko głowę. Otworzyła szerzej oczy, aż niebieskie tęczówki błysnęły przyjaźnie, ale nie do końca. Na jej bladej twarzyczce pojawił się lekki uśmieszek, możliwe, że sztuczny.

"Witam, witam młodą damę."
Rzekł starzec, a głos jego czysty, choć widać iż ma w sobie tą nutę starości. Ton jego wyraźnie zachęcający do rozmowy, a jego słowa dalsze to:
"Czy zastanawiała się młoda dama nad istotą wiary?"
Zaczął od razu prosto z mostu jak to się mówi, by z lekkim uśmiechem zachęcić szlachciankę do odpowiedzi. Przy czym lekko pogładził swoją brodę, jakby lekko się zastanawiając. Zdawało się że nie zauważył nowoprzybyłej, lecz był bardziej pochłonięty dopiero co rozpoczętą rozmową.

A więc był wierzącym. W jej oczach pojawił się błys, oznaczający zaintrygowanie. Jednak nie dokońca wiązało się ono ze staruszkiem, ale z czarnowłosą dziewczyną, która niespodziewanie się tutaj pojawiła. Odruchowo głebiej wciągnęła powietrze pragnąć wywęszyć zapach jej krwi.
Jednocześnie, by nie dać nic po sobie poznać odpowiedziała mężczyźnie:
- Nie jestem typem myślicielki, ale popieram to, w co wierzę- po tych słowach wyciągnęła spod bluzki drewniany krzyżyk zawiązany na szyi rzemykiem.

"Ah, zatem ta dysputa już spoczęła w grobie, bo zakładam iż młoda dama nie zechcę spróbować odnaleźć innej, możliwe iż tej najbardziej prawdziwej, drogi do prawdy?"
Odparł starzec, z dozą rezygnacji, lecz mimo to nadal wydawał się być dziwnie zadowolony i miły dla niej. Starzec mimo to nadal gładził swoją brodę, a drugą trzymał za plecami, dla wygody.

Kuroi wyciągnęła gwałtownie ręce przed siebie zmuszając mięśnie do rozciągnięcia się. Wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze w płuc – zastanawiała się powinna coś przekąsić, taką małą kolacyjkę, podwieczorek. Przesunęła dłonią po czole, poprawiając grzywkę. Średnim tempem kroków podeszła do pary istot i przyjrzała im się z bliska. Starzec i dziewczyna. Co będzie smaczniejsze? Potarła piąstką skroń i przywitała ich delikatnym uśmiechem, nie chciało jej się kłaniać czy skinąć głową.

Starzec spojrzał na dziwnie bladą dziewoję.
"O, witam młodą damę, może ty zechcesz poszerzyć swoją wiedzę odnośnie wiary?"
Uśmiechnął się do niej, w ten sam miły i ciepły sposób co do drugiej dziewoji. Starzec zdawał się nie marnotrawić czasu na swojej pielgrzymce ku oświeceniu tego ciemnego świata z jego błędnych przekonań.

Zmarszczyła nos, czym oznajmiała, że się nad czymś bardziej zastanawia. Poczuła nagle, jakby stąpała po niebezpiecznym gruncie. Ten przebłysk w jej umyśle był spowodowany tym, że nie wyczuwała jej krwi. Jedyne, co docierało do jej nozdrzy, to zapach starszej, już mniej smacznej cieczy, którą tak lubiła się żywić.
Pokręciła głową. Być może po to, by odgonić natłok myśli, albo w celu zaprzeczenia słów mężczyzny.
- Przykro mi, ale moja wiara jest nieugięta, a ja sama nie lubię, gdy wmawia mi się inne prawy. Tak więc zostanę przy tym.
Schowała krzyżyk i lekko go poklepała.

-Nie wierzę.- Odparła prosto. Wiara ją nie ciekawiła, zawsze coś nie pasowało, więc się tym nie interesowała. Znów dłonią przeczesała włosy, teraz wpatrując się w dekolt dziewczyny, gdyż kładąc palce w tym miejscu wyciąga energię z ciała swej ofiary. Zamyśliła się głęboko i ukradkiem przejechała językiem po suchych wargach. Coś przebiegło przez jej myśli, ale odgoniła to i znów spoglądała na twarz wampirzycy.

"A może zechcę młoda dama zechce uwierzyć w Architekta, bowiem on zdaje się być jedyną odpowiedzią na wiele z naszych pytań, na które ni Magowie, ni Uczeni nie potrafią odpowiedzieć?"
Odparł starzec, chowając teraz drugą rękę za plecami i tam je trzymał, bowiem w ten sposób lepiej mu się myślało i dyksutowało.

-Nie, dziękuje.- Powiedziała zapinając kurtkę pod samą szyję. Nie zrobiło jej się zimniej, ale jakoś teraz tak jej było wygodniej. Obróciła się niesamowicie szybko i machnięciem dłoni pożegnała się ze wszystkimi. Odeszła bardzo wolnym krokiem.

Starzec spojrzał za dziewoją. Było coś w niej mimo wszystko niepokojącego. On sam zaś spojrzał na Wampirzycę i tylko powiedział krótko, nadal sympatycznym i ciepłym głosem.
"Cóż, to ja może w takim razie przestanę przeszkadzać. Bywaj młoda damo."
Po czym powoli znów zaczął iść brzegiem plaży.

Dostrzegła spojrzenie dziewczyny i sama również na nią spojrzała. Prosto w oczy.
Chwilowo mędrzec przestał ją interesować. W końcu to nie on nie posiadał krwi. Alex miała na to tylko jedno wytłumaczenie: nie przyglądała się człowiekowi.
Bez skrępowania spojrzała jej w oczy, jakby próbowała odczytać z niej prawdę, którą tamta chwilowo skrywała.
Po chwili jednak wzrok istoty, która ją zaintrygowała, zniknął. Tak jak wampirzyca chwilę później zostawiając starca samego.

Po czym i starzec zniknął gdzieś za plażą. Szedł dalej szukać ludzi wystarczająco inteligentnych by poprzeć jego racje.

Nagle i on się tu pojawił. Sprowadziła go tu dziwna ciekawość, bowiem na plaży tej nie był od wielu lat. Wokół nikogo nie było, a morze było dziś wyjątkowo spokojne.
Usiadł gdzieś na piasku, wpatrując się w hipnotyzujący wręcz bezkres..

Kilka godzin temu Selene zamknęła aptekę, by swobodnie zażyć chwili odpoczynku na morskim brzegu. Bez klientów, Vilaina, ani innego denerwującego towarzystwa. W ciszy stąpała po piasku, jej bose stopy zapadały się w jego miękkości po kostki. Dotarła aż do brzegu, co kilka minut obmywanego falami słonej, chłodnej wody. Tam przysiadła, by po chwili rzucić spojrzenie poszarpanej tarczy księżyca odbijanej w w miarę spokojnej tafli morza.