Cmentarz "Koniec"

Zjawił się tu.. dokładniej to przyszedł. Dawno Go nie było, a coś kazało psołakowi się tutaj zjawić. Prawdopodobnie zew jakiś... Usiadł na ziemi opierając łokieć o kolano. W tejże postawie myślącej zawiesił się, gdzieś daleko myślami.
- ....

Przyszedł, najpierw szukał kogoś, mimo że nie znalazł owej osoby, ujrzał kogoś innego... osobę której dawno już nie spotkał. Zaszedł od tyłu Nataela i rzucił mu się na szyję.
-Dzień dobry...
Mruknął do niego zadowolony z siebie.

Wzdrygnął się zniesmaczony. Ten koci odór... jeszcze jego. Tak mu działa zawsze na nerwy tymi jego ... spontanicznościami.
- Dobry wieczór...
odpowiedział dając mu do zrozumienia, że mógłby być w czymś dokładniejszy... Jak zwykle flegmatycznie, leniwymi ruchami "odpiął" kotołaka od siebie .

Machał radośnie ogonkiem... Wyglądał jak by się czegoś niecierpliwił, jak dziecko...
-Gdzie byłeś?
Zapytał robiąc ciekawską minę. Ręce splótł na plecach. I tak się przyglądał z nadzieją na odpowiedź.

Zaszczycił Go spojrzeniem ;D
- tu i tam...
po chwili odpowiedział po czym przejechał palcem po spodniach zastanawiając się czemu ten mały zawsze taki szczęśliwy.

Westchnął tylko, dobrze wiedzieć. No i przylgnął do jego ręki.
-Milo cię widzieć.
Na twarzy widniał tylko lekki uśmiech, ale z pewnością szczery.

- czego chcesz?
Mocno i bezprecedensowo. Nie odtrącił Go jak to kiedyś by zrobił bo się przyzwyczaił. Przypatrzył mu się uważnie.

-Nic... Tak po prostu pogadać.
Odkleił się od niego i wbił swój wzrok odcieniu fiołków w jego twarz.

Przewrócił oczami
- pogadac.. no to gadaj, a jak nie to spadaj...
wiedział, że Dulce jak by mógł to zmiótł by Nataela z powierzchni ziemi, ale się tym nie przejmował.
- Oki?
Ponaglił Go i ułożył się na ziemi zakładając ręce pod głowę.

Siadł obok niego na ziemi, taki lekko zmarnowany.
-Ostatnio widziałem Cię nie pamiętam kiedy... Pytam się gdzie byłeś, pomyśl dlaczego?
Miauknął cicho i wbil wzrok w ziemię.

- ....
mruknął coś niewyraźnie pod nosem. Westchnął patrząc na niego leniwie
- nie muszę nad tym myśleć, gdyż domyślam się...
Uśmiechnął się kpiąco
- masz mnóstwo przyjaciół itp... zajmij się nimi lepiej.

Uśmiechnął się lekko.
-Milo by było, ale raczej ktoś taki jak ja nie będzie miał dużo przyjaciół. Za dużo kombinowałem w życiu...
Poprawił na ramionach płaszcz.

- ehe...
mruknął kpiąco i usiadł
- ...dalej jesteś małym dzieciakiem...
powiedział dość naiwnie, ale sens tego zdania zachował dla siebie. Poczochrał Go tylko po włosach.
- ..idź się pobaw w piaskownicy.
Stracił nim zainteresowanie

Trzasnął go w policzek z liścia prychając.
-Może i jestem... Ale za to nie jestem bezuczuciowym ści...
Wolał już się ugryźć w język niż skończyć. Emocje zaczęły się w nim mieszać.

Uśmiechnął się... po chwili roześmiał
- śmiało. Miałeś na myśli bezuczuciowym ścierwem?
Wstał. Otrzepał tyłek i ukłonił się kpiąco acz wytwornie. Wyprostował się poważniejąc i przejechał dłonią po poliku na którym rysowała się czerwień...
- Życie nie jest usłane różami. Przyzwyczajasz się lub nie ot to wszystko...

Speszył się i zacisnął powieki gdy ten naprostował jego słowa. Tak, chciał to powiedzieć... Mimo wszystko, bardziej go zdziwiło, że tym razem nie zatrzymał jego reki, był już do tego przyzwyczajony.
-Kto jak kto, ale ja o tym wiem... Więc dlaczego nie można róż posypać sobie pod nogi?
Podniósł wzrok na niego. Cierpienie fizyczne i psychiczne to niedawno była codzienność dla dzieciaka, jednak jakimś cudem się skończyła.

- bo łatwo się przyzwyczaić do wygody.
Odparł sucho. Ściągnął włosy, które mu wleciały z oczu i przytrzymał je ręką. Chciał byc dla niego milczy, ale jego charakterek już taki jest. Nie dbał o nic ani o nikogo. Jednocześnie pałał sympatią do futrzaka.
- zresztą... rób co chcesz. W końcu jestem na Twoje usługi.

Milczał. Zarzucił mu na szyję łańcuch. Pociągnął do siebie zmuszając go do uklęknięcie. Następnie objął go za szyję, łańcuch sam się zwinął. Miauknął cicho.

Nic nie zrobił. Słów się nie cofnie. Troszkę to dziwnie wyglądało... ręce mu drgnęły bo miał gwałtowną ochotę przytulić Go.. jednak się powstrzymał.
- ... dobra... jestem na Twoje usługi, ale co Ty kombinujesz?
Tak. Mówił mu na TY i się tym nie przejmował.

Liznął go w dolną wargę. Nic nie odpowiadając. Wpatrywał się w jego oczy... Jak by sprawdzając reakcję, i czy może sobie na to pozwolić. Miauknął cicho.

Pojawiłem się nieco dalej od Nataela i Du, zwracając ku nim zielone oczy.
-Nie chcę przeszkadzać...po prostu chciałem powiedzieć, że dziękuję Ci Du za gościnę i chyba czas, żebym nie zawracał Ci już głowy-uśmiechnąłem się do niego lekko, jednak oczy wyrażały coś zupełnie innego. Odwróciłem się na pięcie i po kilku krokach zniknąłem. Cóż z tego jeżeli mnie zlekceważy...
Powiedziałem to co zamierzałem i byłem pewny, że usłyszał.

*co ten szczyl wyprawia...?*
Ani jeden mięsień mu nie drgnął na jego czyn. Niczym bezwolna kukiełka klęczał posłusznie... na razie, ale jak się zdenerwuje to zrobi futrzakowi krzywdę... Aż go w piętach korciło... ale nie... dzieci nie bije... ( XDDD ) do tego jakiś dzieciak sie zjawił. Westchnął zażenowany.

Spojrzał na Dannego, a właściwie w miejsce gdzie się znajdywał przed momentem. Siadł sobie na łydkach. Zasłonił twarz dłońmi.
-Za dużo się dzieje!
Mruknął po czym pisnął zdenerwowany.
-Za dużo się miesza...
Powiedział już spokojniej. Trudno było określić emocje po samych słowach. A twarzy nie pokazywal.

- ...ej.. Dulce...
coś Go w sercu ukłuło... jego?! eh... świat schodzi na psy można by powiedzieć. Przejechał dłonią po jego włosach i uszach... Po chwili jednak mocno i zdecydowanie.. wręcz z pewną brutalnością przyciągnął do siebie trzymając mocno w ramionach.
- może wszystko Ci się miesza i nie układa... ale to tylko chwilowe... wszystkie zdarzenia mijają i nastaje spokojny czas... Jestem słabszy od Ciebie... pod każdym względem jednak chciał bym Ci pomóc w każdy możliwy sposób... proszę nie smuć się przy mnie... nie dręcz sam siebie.
Dziwne... uszy mu oklapły.

Ee?! Tym bardziej nie pokazał twarzy gdyż cały oblał się rumieńcami. Chociaż... Jest sposób. Oparł głowę o jego szyję. A no... Jako ze był mocno tulony nie miał nawet co z łapkami zrobić, więc przesunął je na klatkę piersiową znajomego. Nie wiedział za bardzo czy coś mówić czy nie... Jednak końcu wydusił slowo, które stwierdzil że będzie najodpowiednieszje do owej chwili.
-Dziękuję.
Miauknął cicho tuląc się do niego.