Cmentarz "Koniec"

Otulona tylko delikatnym, czarnym płaszczu weszła na teraz cmentarza. Usiadła na brzegu jednego z marmurowych nagrobków i na chwilkę zapomniała o rzeczywistości. Nieznacznie przymrużyła oczy, a dłonie prosto położyła na udach.
Była trochę jak lalka czy pacynka tylko, że z ludzkim ciałem. Nie była jakoś szczęśliwa, nie była smutna. Była nieobecna, albo chciała, żeby tak uważano.
Przechyliła lekko głowę w bok wpatrując się w dal. Bez określonego celu. Tylko, aby spoglądać.

Tymczasem w tej okolicy pewien mężczyzna zrobił sobie popołudniowy spacerek. Co jakiś czas przygryzał niosącego w dłoni kiszonego ogórka.
Zawsze lubił cmentarze, nie chodziło o to, że był choćby minimalnie sentymentalny. Co to to nie. Był raczej typem istoty, która kpiła ze zmarłych, swoją obecnością chciał pokazać im, że to on jest górą.
Gdy spostrzegł Kuroi siedzącą na jednym z nagrobków uśmiechnął się mimowolnie. Wepchnął do ust końcówkę ogórka i ruszył w jej stronę żując warzywo.
Będąc krok od niej połknął resztki i wziął głęboki wdech. No cóż, nawet czarne charaktery potrzebują odpowiedniego przygotowania.
-No popatrzymy, czyżby to była wybranka mojego starszego braciszka? –Rzucił z kpiną w jej stronę i stanął naprzeciwko.

Słysząc czyjąś głos podniosła powoli swą twarz ku mężczyźnie. Na jej twarzy nie malował się gniew rozbawienie, czy przerażenie, była dziwacznie spokojna.
Kiedy delikatnie opuściła głowę, a grzywka zasłoniła jej oczy, natychmiastowo tęczówki niemiły odcień z wampirzej fiolecie w nieludzką czerń.
Znów spojrzała na przybyłą istotę i podniosła się stojąc oko w oko z mężczyzną.
-Wybranka? Czyżbym nie została o czymś powiadomiona, Panie?- Powiedziała z tym samym obrzydliwym spokojem, ale jednak mogło się usłyszeć nutkę drwiny.

Zmrużył oczy w niemym zamyśleniu. Nie chciał przez jedno z nieodpowiednich zdań wypaść na ostatniego głupka. Na szczęście miał już wprawę w wymyślaniu idealnych ripost.
-Najwidoczniej twoje źródła wiadomości są dziurawe. –Jego oczy przybrały nieco ciemniejszą barwię, choć może to tylko dlatego, że opuścił nieco głowę, przez co jego oczy znajdowały się teraz w cieniu.

Chwyciła dłonią jego podbródek i uniosła ku górze, aby na nią spojrzał. Nagły wiatr rozwiał jej delikatnie włosy. Znów pochyliła lekko głowę w bok.
-Nie wiesz jak się odzywa do innych, prawda? Nikt nie uczy szczeniaków takich rzeczy.- Powiedziała spokojnie, ale znaczenie jej słów było przeciwne.
Puściła go i znów usiadła na marmurowym nagrobku.

Kąciki jego ust uniosły się w szelmowskim uśmiechu.
-Szczeniaki? –Oblizał usta jakby zjadł przed chwilą coś bardzo smacznego.
-Skoro uważasz mnie za szczeniaka ileż ty masz lat panienko, a raczej stara panno…lub, potworzyco –obnażył swoje śnieżnobiałe zęby. –Nikt nie musiał mnie uczyć rozmowy z obcymi, wszakże, jeśli będę chciał pozbędę się każdego, kto mi czymkolwiek przeszkodzi.

W końcu skrzywił się nieznacznie jakby właśnie oś usłyszał, jednak żaden nowy dźwięk nie zabrzmiał w okolicy.
-Może porozmawiamy gdzie indziej? –Spytał się i zabrał Kuroi pod ramię. Obje opuścili to miejsce.

Zmaterializował się. Miejsce to od dziecka uważał za jedyne mu przyjazne. Tu znajdował pocieszenie w smutku? Możliwe, urok miejsca takiego jak cmentarz tkwił dla niego w jego ponurości i niezmienności. Zawsze był taki sam, nie licząc tego że czasem przybywało mu kilka nagrobków do tych zniszczonych. Wreszcie doszedł do dobrze znanej mu statuy i wskoczył na jej ramię, siadając wygodnie i plecami opierając się o zimna, rzeźbioną głowę bez większego wyrazy niezadowolenia. Kayami wyludniało, czyżby przez tych dwóch? Skrzywił się i zaklął cicho pod nosem. Przymknął oczy, medytując sobie tak w ciszy.

Tu mnie chyba jeszcze nie było. Zgrabnie wylądowałam przed władcą, a raczej przed rzeźbą na której on siedział. Zadarłam głowę szukając wzrokiem jego oczu, światło zalśniło na naszyjniku. Prychnęłam gniewnie. Krótkim ruchem skrzydeł wzbiłam się w powietrze i zawisłam tuż przed nosem Ramzesa.
-Cóż Cię tak trapi mój panie?-spytałam cicho, dłonią głaszcząc go po policzku. Bo na szczęśliwego to nie wyglądał.

Był sam bardzo długo, godziny tu mijały szybciej. Czas tutaj żył swoim życiem. Jednak ciszę przerwało pojawienie się Tayi, która zaraz była w powietrzu obok. Otworzył oczy i obrócił głowę w jej stronę.
- Bezsilność moja droga
Poklepał dłonią swoje kolana, aby nie przemęczała swoich skrzydeł. W końcu nie będzie tak ciągle się unosić. Ucałował ją w dłoń mimo wszystko i złapał. Jak i za jedną, tak i za drugą, aby miała punkt podparcia, gdy sobie przysiadanie.

-Czego ona dotyczy?-spytałam niepewnie. Trzepot skrzydeł powodował, że raz byłam ciut nad władcą, raz ciut niżej, tylko na chwilę na równi. Z wdzięcznością przyjęłam propozycję zajęcia miejsca na jego kolanach. Z rumieńcem ucałowanie dłoni. Przysiadłam na jego kolanach i schowałam skrzydła by nie zawadzały. Oparłam policzek o tors mężczyzny i cicho westchnęłam.
-Nie dałeś mi wczoraj opowiedzieć.-mruknęłam. Nie był to wyrzut, raczej po prostu wstęp do opowieści.

Zastanowił się chwilę.
- Myślę, że tego co się dzieje wokół nas. Nie mam na to wpływu, a szkoda...
Westchnął ciężko i objął ją ramionami, gładząc po głowie. Słuchał również co ona ma do powiedzenia. Nie zawadzała mu, ale z podzięką mruknał, gdy schowała skrzydła. Zawsze mniej na nogach, a znów jakimś napakowanym osobnikiem to nie był
- Nie chciałem, aby się przemęczała. Ktoś o Ciebie musi dbać Taya
Mruknął cicho, przymykając na powrót oczy, tyle że w jej towarzystwie.

-Zdaje się, że nikt nie ma.-wzruszyłam ramionami. Leciutko ucałowałam go w szyję, chcac by nie martwił się tym. Jednoczesnie chciałam opowiedzieć mu o wczorajszym dniu i spotkaniu z Sabinem. Ech i jak tu to wszystko pogodzić? Westchnęłam cicho.
-Dobrze znasz moje zdanie na ten temat. Daję sobie radę sama i nikt nie musi.-nie byłabym sobą, gdybym tego nie powiedziała.
-Wczoraj spotkałam Sabina. Wymieniliśmy grzeczności, nic znacznego. Pytał o Rin. I obdarował mnie tym naszyjnikiem, którego ni cholery zdjąć się nie da. Jak jakiegoś nie przymierzając psa.-zademonstrowałam próbując dotknąć palcami naszyjnika, zamiast tego opuszki wylądowały na mej szyji. Ech, jeszcze dużo wody przepłynie nim się do tego przyzwyczaję.

Przyznał rację Tayi, kiwając lekko głową w geście takiego właśnie przyznawania racji.
- No jak widać to raczej nikt, zobaczymy co z tym wszystkim będzie dalej
Gładził ją po głowie, tuląc przy tym do siebie. Było mu zimno, a w taki sposób mógł ogrzać i siebie i ją jednocześnie. Dwie korzyści na jednym ogniu, a raczej pieczenie. Obserwował jak ta się zachowuje. Coś ją dręczyło to pewne bez dwóch zdań. Gdy usłyszał historię tylko hmmnął ciszej i ucałował ją w czoło, zabierając jej łapkę z szyj, aby się nie drapała. Pogłaskał ją po niej.
- No, rozumiem. Jednak nie jesteś psem, tylko dumną upadłą.
Uśmiechnął się szczerze, nie chciał aby myślała o sobie tak nisko. Jak już to on się mógł zaliczyć do psa, a ku temu miał dosyć wiele powodów. Zły upadły z niego.

-Pożyjemy, zobaczymy. Będzie co ma być.-wzruszyłam ramionami. Było mi to w danej chwili obojętne. Byleby się to wszystko nie kończyło. Obserwowałam reakcje władcy na opowieść. Nie stawiałam żadnego oporu, gdy zabierał moją dłoń. Złapałam go za rękę i ścisnęłam.
-Nie wszyscy tak myślą.-skomentowałam cicho. Nie mogłam jednak powstrzymać uśmiechu, choć był lekki i ledwo widoczny to był.
-Chodźmy stąd. Proszę.-nie dość, że chłodno to jeszcze ponuro. Nastrojowe miejsce, nie ma co...

Kiwnął kilka razy głową, że też tak uważa no i zniknęli do znanego mu miejsca o. Pewnie tam ktoś będzie.

[zt x2]