Drzewo Życia

- Wręcz przeciwnie. Harakiri to najlepsze widowisko, jakie możesz odstawić. - Na jego twarz wpełznął złośliwy uśmiech, a sam on wyrzucił brudną od krwi wykałaczkę w stronę Ancre.

Machnął leniwie ręką i odbił wykałaczkę.
- Patrzył? Mogę też robić coś innego - wyszczerzył się.

- Na przykład? - mruknęła a na jej twarz mimowolnie wpełzł lekki uśmiech

- Takie tam różne rzeczy - powiedział rozbawiony.

- Takie tam różne? I nic konkretnego nie jesteś w stanie mi zaproponować? - zaśmiała się - Ech, faceci.

- A co takiego byś chciała? Może ty coś konkretnego zaproponuj - rzucił do upadłej.

Skrzywił się słysząc o czym gadają i automatycznie wstał.
- Miłej zabawy. - Rzucił pod nosem uśmiechając się kwaśno i zniknął.

Machnął za demonem.
- Pa, dear.

- Chyba przegoniliśmy tą rozmową twojego kolegę - zaśmiała się - Ty powiedziałeś, że nie tylko byś patrzył, więc nie ja powinnam podać konkrety lecz ty. A jeśli nie wiesz to nici nawet z patrzenia - powiedziała rozbawiona

- On tak zawsze - machnął dłonią i ziewnął. Po chwili przeturlał się i pochylił nad upadłą, kładąc ręce po obu stronach jej głowy. - Nie lubię takiego droczenia się na dłuższą metę - zmrużył oczy i uśmiechnął się nieznacznie.

Obróciła się na plecy i spojrzała na niego.
- Skoro nie lubisz to skończ - uśmiechnęła się

- To nie ja się droczę - uśmiechnął się nieco szerzej.

- Ach, więc ja mam skończyć? Ciekawe jakiego zakończenia się spodziewasz - mruknęła i oblizała wargi

Uśmiechnął się kątem ust.
- Takiego, jakie mi zaserwujesz.

- Och, to może takie? - cmoknęła go w policzek - C'ya - zaśmiała się i znikła.

Uśmiechnął się pod nosem, ubrał się i również znikł.

Tętent kopyt rozdarł pradawną ciszę tego miejsca.

Koń zjawił się wybiegając zgrabnym kłusem zza drzew. Na polanie zatrzymał się i uniósł łeb wysoko. Rozszerzył chrapy i nastawił uszy próbując dosłyszeć najmniejszy szelest. Oczy z uwagą obserwowały otoczenie szukając potencjalnego wroga.
Powoli, bezszelestnie zbliżałam się do drzewa. Oczy błysnęły odbijając światło słoneczne. Kucnęłam koło pnia Drzewa Życia i zastygłam w bezruchu.
Ogier tupnął kopytem. Spod nogi uciekły grudki piasku a ziemia zatrzęsła się od siły jego mięśni. Schylił łeb i przesuwając chrapami po trawie oblanej poranną rosą zaczął stępować. Przesunęłam się a wiatr rozwiał mi włosy gdy ukryłam się za pniem wstając. Nagle wyskoczyłam w bok i uniosłam rękę.
Koń odbił się tylnymi kopytami i z przerażającą siłą skoczył w bok wierzgając. Przetarł ciszę strzelając z ogona i przytulił uszy do siebie schylając łeb. Wyskoczył na przód ruszając wdzięcznym cwałem ku lasu. Linia drzew nagle poruszyła się by zlać w jedną całość siłą mojej magii. Pegaz rozłożył skrzydła i wspiął się hamując gwałtownie. Wymachując nogami w powietrzu obrócił się w moją stronę patrząc nienawistnie. Opadł z hukiem i zatańczył w miejscu wybijając nierytmiczną melodię kopytami.
Zrobiłam kilka śmiałych kroków na przód i uniosłam dłonie pokazując, że nic nie mam. Z innymi końmi wystarczyło nawiązać przyjaźń, pegazy to co innego. Zatoczyłam krąg dłonią a jego skrzydła złożyły się i przycisnęły do zgrabnego, umięśnionego ciała. Patrząc mu w oczy podeszłam bliżej, tym razem powoli, ale pewnie.
Ogier cofnął się bijąc kopytami i machnął ogonem niezdecydowany. Zastrzygł uszami ciskając błyskawicę mądrymi oczami.
Dotknęłam lekko jego szyji i przekazałam mu iż jestem tylko przyjacielem. Spytałam się - nie śmiałam mu rozkazywać - czy zechce pójść ze mną i spędzić swoje życie nie dybając na kolejnych drapieżników czy istoty chętne jego śmierci.
Pegaz zastanowił się, a ja cierpliwie czekałam bezruchu. W końcu zgodził się i zniknęliśmy w lesie. *nmn*

Pojawiłam się w otoczeniu mgły. Zamrugałam a ta rozpłynęła się w powietrzu
-Teleportacja...
Mruknęłam jak przekleństwo

Przeleciał dla odmiany na pegazie, który był widocznie zadowolony z tego faktu. Wylądował niedaleko elfiej królowej
- Uh, jak dobrze być szpiegiem - uśmiechnął się pod nosem i zeskoczył lekko z grzbietu pegaza, która zaczął skubać trawę

Obróciłam się i obejrzałam go od stóp do głów. Zatrzymałam wzrok patrząc mu w oczy
-Ty mnie śledzisz?
Spytałam. Rozbrzmiewała tu nuta ciekawości, a jednocześnie... zadowolenia? Nie, to przeczyło by racjonalnemu myśleniu...

- Możliwe, tą odpowiedź powinnaś znaleźć sobie bez mojej pomocy - popatrzył na nią spokojnie, myśląc czy przypadkowo nie ma zamiaru go wsadzić do lochów.

Widząc jego minę stłumiłam śmiech. Uśmiechnęłam się tylko łobuzersko. Zaczęłam iść w jego stronę.

Pegaz stanął między demonem, a elfką. Łypała na nią, jakby się bał o swojego pana
- Spokojnie... - pogłaskał go po łbie

Pokręciłam głową uśmiechając się i minęłam pegaza by stanąć za demonem. Położyłam mu dłonie na plecach i popchnęłam próbując zaprowadzić do wystającego z ziemi korzenia.
-Chciałeś się coś o mnie dowiedzieć. To usiądź grzecznie xP