Serce Dúrtawaru

Brnąc ścieżką coraz dalej i dalej w głąb lasu, można łatwo stracić orientację w terenie. Mimo, że wszystkie drogi wprowadzające do lasu łączą się tutaj, przy olbrzymim starym dębie, mało kto tutaj trafia.
Wsród licznych drzew, paproci w mchów zakrywających trasę, wielu ludzi porzuciło nadzieję, by dotrzeć do najstarszego drzewa w Dúrtawarze. Niewielu śmiałków może się pochwalić czynem, iż znalazło owy magiczny zakątek. Matka natura nie każdemu pozwala się tutaj dostać, ponieważ tylko garstka istot zasługuje, by poznać tajemnice olbrzymiego lasu.
Oczywiście to tylko miejscowa legenda. Mimo tego tutejsi mieszkańcy wierzą, że żołędzie zerwane ze starego olbrzymiego drzewa są w stanie uleczyć każdą chorobę.

W postaci nietoperza przelatywała nad wszystkimi pobliskimi zakątkami. Jej głowę wciąż zaprzątały myśli o tym, co niefortunnie musiało się jej przytrafić. Dziwny facet, symbol na ręce, wściekła Kuroi... uh, a wcześniej narzekała, że jest tutaj tak nudno...
Zniżyła poziom lotu, by w końcu wylądować na jednej z gałęzi drzew. Od razu jej sylwetka zmieniła kształty na bardziej ludzkie. Zafrasowana przyglądała się dokładniej znakowi na dłoni.

Siedział sobie na gałęzi, jedną nogą opartą w złóż jej a drugą zwisając i bujając. Patrzył się na otaczająca go przyrodę, oddychał świeżym powietrzem. Na ziemi spostrzegł ruch, nie przejmował się nim. Teraz liczył się tylko cisza i spokój.

Założyła nogę na nogę wygodniej sadowiąc się na jednej z wyższych, cieńszych gałęzi. Skrzywiła się lekko. Że też symbol nie mógł być wyżej... tak, by mogła go sasłonić skórzaną rękawicą. Cóż, to teraz było nie istotne.
Spojrzała w niebo zaciskając usta. Jak mogła być taka głupia?! Sama się upokorzyła ukazując swoją słabość nieznajomemu. Uh.. przekupiona kubkiem krwi...
- Cholera!- warnęła zrywając kilka żołędzi i rzucając nimi gdzieś tam.

Otworzył oczy, zobaczył dziewczynę wspinająca się po gałęziach po...żołędzie. Zrobił skrzywiona minę.
- Co ci ludzie robią za głupoty. - Westchnął głośno.

Zauważyła Valla, ale dopiero po fakcie, gdy oberwał jednym żołędziem w głowę. Nie poznała go, to też była usatysfakcjonowana, że w jakiś sposób mogła odreagować swoją złośc i bezradność.
- Przepraszam!- zawołała do niego z niewinnym uśmiechem.

Dostał żołędziem w głowę. Warknął cicho.
- Taa przepraszasz... rozumiem że niechcący rzuciłaś mnie żołędziem ? - Powiedział z dużą dozą ironii.
- Tak poza tym witam cię Alex...

- Oczywiście, że niechcący Vall.
Dopiero po chwili uświadomiła z jakim to człowiekiem ma do czynienia. Odruchowo na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech. Ciekawa była co też tym razem wymyśli.
Zeskoczyła za swojej cienkiej gałęzi i po krótkiej chwili już siedziała obok męzczyzny z nogą założoną na nogę.

Przyjrzał się jej uważnie.
- Jesteś pewna że gałąź się nie zerwie ? - Spojrzał na gałąź.
Zeskoczył na ziemie, samemu nie będąc pewnym swojego pytania.

Prychnęła odwracając głowę w bok.
- Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć ile ważę- mruknęła nawiązując do ich niedawnych "igraszek" w domu maga.
Skoro Vall zszedł z gałęzi to sama ułożyła się na niej wygodnie w leżącej pozycji.

- Może i powinienem ale... dawno sienie widzieliśmy - Pokazał jej język. - I poza tym opychasz się żołędziami jak widzę to może przytyłaś. - Zachichotał.

Przewróciła oczyma.
- Przecież ich nie jadłam...
Westchnęła i przymknęła oczy.
- Raaany, ale to życie się komplikuje- lekko się skrzywiła.

- A z skąd mam wiedzieć czy wcześniej już ich nie jadłaś ? Może akurat chciałaś kolejne i się po nie wspinałaś. - Zachichotał.
- Co się komplikuje ? - Spytał zdziwiony.

- Dlatego nimi rzucałam? Gratuluje dedukcji.
Wytknęła mu język i zrobiła rękami w powietrzu jakieś "esy floresy".
- Wszystko się komplikuje... Kuroi się na mnie wściekła. Zabroniła mi pokazywania się w barze.

- Oj niektóre instynkty kobiet biorą górę nawet nad apetytem.
- Oj nie martw się zawsze ja mogę cie przygarnąć. - Chytry uśmieszek.

- Ktoś inny mnie "przygarnął".
Zapewnie chłopak nie mógł nie zauważyć grymasu na jej twarzy przy wypowiadaniu ostatniego słowa. Uh... no ale nie miała tutaj jakiegoś dobrego przyjaciela, więc raczej nie miała też komu się wygadać oprócz niego.

Odruchowo znowu się skrzywiła, gdy usłyszała ten znajomy dźwięczny głos. Nawet nie musiała się odwracać, by się domyślić, kto się za nią znajduje na gałęzi. Po jej ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz, kiedy poczuła jego oddech na szyi. Westchnęła cicho, a jej spojrzenie uległo lekkiej zmianie. Wzrok stał się bardziej obojętny niż kilka chwil temu.
- Nie, akurat on mi nie przeszkadza- wymamrotała z nutką sarkazmu, dając mu do zrozumienia, że to on jest osobą, od której by najchętniej odpoczęła.
Grymas na jej ustach wykrzywił się bardziej, gdy wspomniał o incydencie z Kuroi.
- Wszystko w porządku. Wiem dlaczego właścicielka tak zareagowała i szanuję to.

- Aha...nie rozumiem ale się postaram... - Spojrzał przenikliwie na osobę za Alex.
- Vallorth de Villione, uczeń szkoły magii - Przedstawił się jako zwykły chłopak, mag. W jego głosie nie można było usłyszeć niczego prócz słów wypowiadanych bez zbędnych wydźwięków.
- A może teraz ty zdradzisz mi kim jesteś ? - Twarz jego stała się nieruchoma, nie zdradzająca żadnych emocji, zmatowiała, nie wyrażała żadnych grymasów. Nie wiedział kim jest ten gość ale wolał zachować dystans widząc dreszcze które przeniknęły przez dziewczynę. Ciało stało się jakby bezwładne, ręce zwisały niczym u martwego lub wycieńczonego. Vallorth doskonale wiedział co robi.

Zerknęła na Valla. Uh, chłopak go zignorował, ale jakoś nie zdziwiło jej to. Osobiście lubiła być w centrum uwagi, ale nie w takiej sytuacji...
Pytanie maga zaczęło krążyć po jej głowie. No tak, blondyn jej też się jeszcze nie przedstawił. Wiedziała o nim tyle, jak wyglądał, jaki miał głos, plus w jakim towarzystwie się obracał.
- Jak masz na imię?- spytała z mętnym wzrokiem patrząc przed siebie. Sama również ignorowała jego słowa, póki nie zobaczyła srebrnego naszyjnika.
W jej oczach pojawiła się panika. Nie taka, jak u jakiejś małej przestraszonej dziewczynki, Alexiel bała się tak, jakby zaraz miała stracić życie. Nie był to bezpodstawny strach, bowiem srebro należało do rzeczy, których wolała nie dotykać.
Chciała syknąć cicho, ale z jej ust wydobyło się tylko drapieżne warknięcie. Jakby tego było mało, to jej spojrzenie stało się rozbiegane, jakby szukała czegoś, co mogłoby powstrzymać blondyna od założenia jej tego czegoś.
- Zdejmij go!- zaczęła wierzgać nogami i strasznie się wiercić jakby lada moment miała spaść. Poczuła olbrzymią falę bółu i dłońmi, zabezpieczonymi w skórzane rękawiczki, próbowała rozpiąc owe "cudo" na szyi. Nie potrafiła, bo całe ręce strasznie jej drżały, a na szyi, w miejscu świecidełka pojawiały się bolesne obrażenia w postaci dotkliych oparzeń.

Postanowił nie zawracać sobie głowy nieznajomym który nie dość że nie miał na tyle honory by się przywitać to jeszcze sprawiał wrażenie pępka świata. Jego uwagę zwróciła dziewczyna. Widząc jej cierpienia przykucnął i zaczął przebierać ziemię rękoma. Znów wstał tym razem wyposażony w trzy dosyć duże kamienie, odsunął się kawałek od wcześniejszej pozycji, upewniając się że nie trafi dziewczyny wymierzył i celując w głowę rzucił jak najcelniej kamieniami. Jego twarz spoważniała, ścięgna w wcześniej bezwładnych mięśniach się spięły.
- Możesz mnie traktować jak śmiecia ale nie pozwolę by komuś przy mnie bez mego przyzwolenia stała się krzywda. - Rzucił ostro, ciągle patrząc na chłopaka uważnie obserwując jego ruchy by w razie ataku nie dać się zaskoczyć.

I tak warknęła na niego wściekła. Co to za pomysł, by wampirzycy "uczulonej" na srebro dawać właśnie z niego naszyjnik?! Była po prostu wściekła. Nie... wściekła to mało powiedziane.
- Prędzej zrobię krzywdę tobie- jej oczy momentalnie zrobiły się krwistoczerwone.
Kiedy ją puścił, odruchowo się wierzgnęła, odsuwając na gałęzi do tyłu i chwyciła dłońmi naszyjnik uparcie próbując go ściągnąć.

Spojrzał gniewnie na blondyna. Nie wiedział początkowo co zrobić mimo że zachowywał środki ostrożności on go siła zwalczył. Nie mógł jednak tak tego zostawić.
- Myślisz że to wszystko ? - Zaśmiał się złowieszczo.
Jego kości zaczęły pękać i przebijać się przez skórę. Czaszka wydłużać i odkształcać, z skóry pleców krwawo przebiły się dwie długie kości które zaczęły pokrywać się błoną. Włosy się wydłużyły. Ten widok mógł kogoś przyprawić o wymioty, nie był zbyt przyjemny. Kości zaczęły się znów łączyć, a następnie pokryły je mięśnie, z czaszki wystawała mu para rogów. Skóra pokrywająca ciało była bardzo napięta. Ryknął głośno niczym lew i wstał próbując przebić się przez magiczną barierę.