Imię:Rocinullur [jakby ktoś mógł zmienić ;3]
Nazwisko:Noriyuki
Rasa: mieszaniec demona z kotołakiem
Proponowana ranga:naprawiaczka [jak również twórca] różnych elektrycznych [i nie tylko] zabaweczek, ale chciałam zrobić specjalizację w zabijaniu [pozostałości z przeszłości ;p]
Rodzina: ojciec, w miarę wysoko postawiony szlachcic wywodzący się z dolnych częsci piekła, obecnie razem z nową partnerką zamieszkuje wielką posiadłość w swoich rodzinnych stronach, matka kotołaczka zmarła przy porodzie była służącą ojca Ro i o dziwo jedyną kobietą, którą naprawde pokochał.
Broń: jeśli można chciałam zamienić tasak na piłę łańcuchową, dmuchawki na wiertarkę, sztylet na gwoździarkę, igły do dmuchawek na kilka śrubokrętów i kluczy francuskich, oraz dokupić wiertła i gwoździe [tak jak było kiedyś-byłyby poukrywane w różnych miejscach] (a jak nie, to trudno, wszystko od nowa kupię...)
Historia: Pierwsze lata życia Ro podam w telegraficznym niemalże skrócie.
Poczęta ze związku demona z kotołaczką dziewczyna wychowywała sie w piekle, w rezydencji ojca. Wychowywana przez wykrztałconych [i wcale nie tanich mistrzów] uczyła się od najmłodszych lat zarówno, tego co inne dzieci z dobrych domów [biologia, chemia, sztuka, historia etc] jaki i zabijania, znęcania się pnad ofiarami psychicznie itp. Najbardziej jednak lubiła torturować swoje 'zabawki', jak pieszczotliwie nazywała ofiary dostarczane przez Mistrza. Była jedyną córką owego szlachcica, tak więc cały żarliwy płomień miłości do jej matki przeniosł ona na swą córkę. Ja można łatwo się domyślić stała się ona niezwykle rozpieszczonym 'bachorem', na tyle niewdzięcznym, że pewnego dnia po prostu uciekła z domu. Daleko nie zaszła na swoich delikatnych, arystokratycznych nóżkach. Zatrzymała się w pewnym małym domku ślusarza[z zawodu] i mechanika[amatora]. Domek był niewielki, jednak mieszkała w nim cała chmara małych rozwrzeszczanych dzieci oraz żona mężczyzny, które doprowadzały Ro do 'szewskiej' pasji.Zabiwszy je rozwarzyła również śmierć ślusarza, jednak jedną z jej drobnych wad było kolekcjonowanie użytecznych ludzi [szczególnie tych, którzy mogli ją czegoś nauczyć]. Zwładnęł więc tylko jego umysłem, uciekając sie do prostych magicznych sztuczek podłapanych gdzieś w domu ojca. Dokładnie 16 miesięcy potrzebowła, żeby przyswoić sobie całą jego wiedzę. Muszę jednak dodać, że nie był to zwykły ślusarz. Więkrzość istot ludzkich nazwała by go zapewne geniuszem, zarówno, jeśli chodzi o jego wiedzę, jak i o umiejętności, a szczególnie prawie, że mechaniczną precyzję i sprawność manualną. W nagrodę za uzyskaną wiedzę Ro potraktowała go niezwykle łagodnie, i pozwoliła mu zginąć szybko i niemalże bezboleśnie. Ślusarstwo jednak prawie wcale jej nie interesowało. Zupełnie inaczej było z mechaniką, dlatego też dopiero, gdy uszczupliła warsztat swego byłego mistrza o piłę łańcuchową, gwoździarkę, wiertarkę itd. mogła spokojnie wyruszyć. Wałęsała się po świecie, gromadząc doświadczenia bardziej i mniej przydatne w życiu, jednak najczęściej odwiedzała mechanikółw, elektryków i wynalazców wszelkiego rodzaju elektrycznych przedmiotów. Od normy odbiegła trochę, przyłączajac się do wędrownej grupy aktorów, którzy nauczyli ją m.in. gry na lirze. W niektórych wsiach zaczęła już krążyć legenda o 'dziecku śmierci' jak nazywali ją nieliczni śmiałkowie. Żeczywiście, choć cała wędrówka trwała kilkadziesiąt lat jej stan fizyczny nie zmienił się ani trochę. Wszystko co dobre ma jednak swój koniec. W najmniej przewidywanym do tego miejscu Ro natknęłqa się na zaprzyjaźnionego zabójcę opłacanego przez ojca, od którego też dowiedziała się o ponownym ożenku szlachcica. Z całym swoją energią kotołaczka wpadła do willi, całkowicie zmienionej przez te lata. Plotki okazały się jak najbardziej prawdziwe, jednak macocha całkowicie odbiegała od norm opisywanych w powieściach. Nieziemsko piękna, czystej krwi demonka inteligencją przewyższała nawet Rocinullur, która kolejne kilka lat [ziemskich] spędziła właśnie tam. W tym czasie Ro zaczęła powoli przemieniqać się w całkiem ładną młodą kobietę. Działo się tak tylko dlatego, że przebywając w piekle jej geny kotołaczki dawały o sobie znać i część jej komórek zaczeła się mimowolnie zmieniać kształt i ułożenie. Nie znaczy to, że rosła jakoś'nierównomiernie, bo demonia część nie pozostawała w tyle i szybko niwelowała różnice powstałe w tym procesie. Wtedy też demonka zdała sobie sprawę, ze swego genetycznego 'prezentu' od matk[nie stało by się tak gdyby nie uszy i ogon, które stopniowo zaczęły się pojawiać we właściwych dla siebie miejscach]. Wtedy też dowiedziała, o katastrofie, jaka przydarzyła się ziemianom. Z nudów tylko wybała się, by odwiedzić znajome jej miejsca. Odrobinę tylko zdziwiła się, gdy okazało się, że żadnego z nich już nie ma, zmartwił ją fakt, ze będzie mało ludzi do zqabijania... Bardziej poruszył ją mimo wszystko fakt, że przejście którym do tej pory podróżowała ze świata ludzi do rodzinnego piekła zostało podobnie jak wszystkie inne zdewastowane na tyle, że nie dało się już go użytwać. Została wiec uwieziona na wieczność w obcym już teraz świecie. Coż, może iweczność to jednak nie tak długo, jak podają przepowiednie...
\Coś od siebie: śmietana z truskawkami [bleachhh]
[za wszystkie błędy przepraszam, ale ostatnio net muli mi tak bardzo, że prawie nie da się tego przeczytać]
