Wyprawa Blair

- No proszę jakie urocze warunki do pracy - mruknęła z ironią i zaczęła iść przed siebie po domniemanej ścieżce z taką ostrożnością, na jaką tylko mogła się zdobyć. Równocześnie zastanawiała się jak może sobie pomóc, ale chyba nie miała nic co przydaje się w takich warunkach. No nie licząc 'kobiecej intuicji', która u Blair nigdy nie działała zbyt dobrze. Szła więc w najlepsze przed siebie, starając się 'patrzeć gdzie idzie' mimo ograniczonej widoczności...

Nie dość, że ledwo idzie, to jeszcze jakieś różowe gluty ją atakują. Oczywiście najpierw musiała strzepnąć to 'coś' z twarzy, a dopiero potem mogła zająć się resztą. Już samo uczucie gdy się tego dotykało było okropne, ale Blair dzielnie walczyła ze wstrętem i obrzydzeniem i powoli zgarniała duże em.. 'porcje' (?) tej substancji i odrzucała je gdzieś dalej...

O matko, zrządzeniem losu nie dość że była cała brudna i przypominała raczej potwora z bagien niż dobrze wychowaną panienkę, to jeszcze wylądowała w jakiejś dziurze i widziała tunel prowadzący do światła! Trochę się z początku przestraszyła, bo w pierwszej chwili pomyślała, że umarła i zaraz trafi do nieba, ale jak się potem okazało nadal czuła i... nadal była oblepiona tym zielonym paskudztwem! Wstała otrzepując się po raz wtóry i ruszyła drogą do... do światła, gdzie jak podejrzewała było jakieś sensowne wyjście z tej nory i choć teraz już nie szła tak pewnie i nie tak dumnie jak na początku, ale wciąż z uwagą i ostrożnością, a w duchu modliła się, żeby jak najszybciej móc zmyć z siebie tę dziwną maź...

Nie myśląc długo podeszła do kobiety. Miała nadzieję, że nie wygląda wcale tak tragicznie i że kobieta się jej nie przestraszy. Szła więc sobie powoli słuchając jak mały berbeć się wydziera i zastanawiając się co powinna powiedzieć. Ostatecznie przeprosiła grzecznie i spytała o drogę do domu którejś z rodzin które miała odnaleźć, wyjaśniając, że jest lekarzem wysłanym tu przez królestwo (?).
Zastanawiała się, czy tutejsi mieszkańcy znają jakieś sposobu na tę obrzydliwą maź. Na pewno tak, więc może kobieta pomogła by jej także rozwiązać ten zielony problem...

Jak jest jakieś lekarstwo to ona je znajdzie... Ale może lepiej nie teraz. Najpierw zajmie się swoją pracą, bo skoro tu panuje 'zaraza' to trzeba się jej pozbyć, a w końcu kto jak nie ona mógłby się tym zająć? No cóż, zostawiła kobietę samą, uśmiechając się jedynie na pożegnanie do niej i jej maleństwa. Po czym ruszyła na poszukiwanie źródeł światła i cienia. Najpierw podeszła do ściany, potem odwróciła się przodem do miejsca, skąd miało padać światło. Po czym pełna obrzydzenia dla tego miejsca i tej mazi, poszła do przodu, by odnaleźć wyjście...

Bardzo ciekawe miejsce: jak nie bagna, to jaskie, potem wodospady, a żadnej z rodzin jeszcze nie spotkała. No cóż ma robić? Wzięła kilka kroków rozpędu i bzium wyskoczyła poza ścianę wody, ale nie po to by radośnie spadać, ale by zamienić się w kruka. Nie lubiła pływać w sukienkach, nie lubiła też zimnej wody. Więc wybór był prosty. Teraz z góry rozejrzała się, może teraz coś dojrzy...

Blair nie była nauczona nie korzystać z okazji jakie sprawia los, tak więc usiadła w ptasiej postaci na gałęzi nad siedzącą pod drzewem kobietą i chwilę wpatrywała się w nią czarnymi jak smoła oczkami. Przez te wszystkie kwiatki i rozmarzony wzrok wyglądała na kogoś można by rzec zadowolonego z życia, chociaż może po prostu lubiła zachody słońca. Na dłuższe oględziny nie było jednak czasu, bo jak tak dalej pójdzie, to trzeba będzie gdzieś przenocować, a pewnie na tych bagnach w nocy jest już zupełnie ciemno...
Sfrunęła, więc ostrożnie na ziemię kawałek dalej i podeszła do kobiety uśmiechając się miło. Jak zwykle wykazując się grzecznością i resztka jakichkolwiek manier, przeprosiła grzecznie i zaczęła jej wyjaśniać o co chodzi
- Nie wie pani może gdzie mogłabym znaleźć [załóżmy, że w tym momencie wymienia nazwiska 'poszukiwanych' rodzin] , słyszałam że potrzebna jest im pomoc medyka - niema to jak nie mieć żadnej mapy, gdy idzie się ludziom pomagać, no ale cóż mogła teraz począć... uśmiechała się dalej

Blair przyklęknęła przy młodym chłopcu, nie miała zamiaru go budzić na razie, w końcu kto chciałby wysłuchiwać jęków...
- Skoro leży tu już kilka dni to krwotok chyba odpada. Nawet wewnętrzny. Przecież już dawno by się wykrwawił - myślała sobie na głos - może krwiak, albo jakieś uszkodzenie organów - dodała po chwili. W końcu przy upadku z konia mógł sobie coś naruszyć.
Przykre było to, że przez jednego dzieciaka cała rodzina cierpi. Ojciec jak widać nie może spać, a chłopak też pewnie bardzo się męczy...
Nie było sensu dalej się zastanawiać, w końcu z samych domysłów to nic nie wyjdzie. Po obudzeniu pacjenta można było go zbadać, więc Blair powiedziała, żeby ten ją poinformował jak już będzie bardzo bolało ^^. Teraz swoją delikatną rączką odsunęła kocyk i zaczęła uciskać jego podbrzusze w różnych punktach. Albo sama wyczuje jakieś zmiany, albo pacjent zacznie krzyczeć. Innego wyjścia nie było...

- Uh, tak to ja się z tobą nie dogadam - mruknęła wielce niezadowolona krzykiem pacjenta. To przecież miał być prosty zabieg, a nie tortura dla jej uszu. Machnęła ręką a dzieciakowi odebrało głos. Mógł się wydzierać, ale żadnego dźwięku przy tym nie wyda. Jednocześnie jedynie Blair wiedziała czy ten dalej krzyczy, czy może coś mówi.
Spojrzała na 'ojca' i zmarszczyła brwi jeszcze bardziej się denerwując
- Jeśli uważa Pan, że nie wiem co robię, proszę poprosić o pomoc innego medyka, a gwarantuję Panu, że nie znajdzie Pan w całej tej krainie drugiej osoby z takim doświadczeniem, która zgodzi się tu przyjść - powiedziała niezwykle miłym, ale jednocześnie dającym do myślenia głosem.
Westchnęła, musiała ochłonąć, by zaraz znów zająć się pacjentem, jedną dłoń przyłożyła mu do głowy, by delikatną magią leczniczą zmniejszyć nieco ból, który zapewne musiał być przerażająco silny, a drugą uniosła nad jego brzuszkiem, ale tym razem nie dotknęła go, a jedynie użyła mocy swojego amuletu, by falą ultradźwiękową o różnej częstotliwości stworzyć sobie w podświadomości 'mapkę' jego wewnętrznych obrażeń. W końcu misi wiedzieć z czym 'walczy'.

- Krwiak - powiedziała i spojrzała na ojca. To była informacja dla niego, Blair nie musiała wcale tego wypowiadać
- Wie Pan co mogło spowodować tak duży krwiak i nie wywołać żadnych zmian skórnych?- spytała wskazując na brzuch chłopaka, na którym nie było, żadnych widocznych siniaków. W razie gdyby ojciec nie wiedział to samo pytanie skieruje do dzieciaka, któremu wciąż Blair próbowała załagodzić ból.
- Od kiedy to upadki z konia kończą się tak fatalnie? - powiedziała ciszej. Chłopak musiał mieć niezwykłego pecha, skoro tak to się dla niego skończyło
Lekarka rozejrzała się, by dojrzeć jedno z niewielkich okien na ścianie. Już chwilę później wleciał przez nie biały kruk z lekarską torbą. W myślach już powtarzała sobie pół encyklopedii medycznej. Krwiak wchłania się sam, bo to tylko nagromadzenie krwi, więc łatwo się rozpada... Powoli już obmyślała cały sposób pozbycia się tego krwiaka.

- No brawo, jakby każdy tak unikał siniaków, ludzie do tej pory nie mieliby pojęcia o medycynie - uśmiechnęła się lekko, ale widząc że chłopak znów zwija się z bólu, postanowiła działać.
- Będzie bolało - powiedziała, jakby to miało go uspokoić. Cóż, w średniowieczu były tylko dwa skuteczne środki przeciwbólowe: alkohol, którego mu nie poda i magia, z której Blair nie mogła przecież korzystać od tak.
W końcu wyciągnęła z torby lód, widać, że niedawno spakowany i dobrze przechowywany, bo się nie rozpuścił. Przyłożyła mu go do brzucha. Lód nie tylko lekko złagodzi ból, ale też pomoże we wchłonięciu się krwiaka.
Ale fakt, krwiak był przecież za duży. A jednocześnie, nie opłacało się robić operacji, zanim nie spróbuję się 'zwalczyć go na sucho'. Pomysł był więc prosty: Blair znów użyła swojego ukochanego amuletu by stworzyć falę dźwiękową, jednak ta była inna, miała za zadanie rozbić krwiak na kilka mniejszych które łatwiej się wchłoną, a i miejsca nie będą tyle zajmować, a co za tym idzie nie będą już tak niebezpieczne dla życia chłopca.
Blair skupiła się na swej pracy i tylko myśl o tym, że ojciec chłopca może zaraz zacząć się wtrącać ją niepokoiła.

Reakcja ojca przyprawiła ją o dreszcze, nie dość , że ratuje chłopakowi życie to jeszcze o swoje musi się bać, dlatego tez była niezwykle uszczęśliwiona, gdy jakoś udało jej się pomyślnie przeprowadzić zabieg i w dodatku nie doznać żadnego uszczerbku na własnym zdrowiu.
- Niech pan nie mówi do mnie per 'pani' to wystarczy, bo ja na prawdę nie jestem taka stara -powiedziała z lekkim uśmiechem, choć już była wyraźnie zmęczona. Te kilka godzin na klęczkach robiło swoje i Blair była cała obolała. Z tym, że jej to na pewno nie przeszkodzi w normalnym funkcjonowaniu... Wstała i przeciągnęła się, przy czym kilka kostek strzeliło, szczęśliwi uwalniając się z uścisku bolących stawów. A cóż to była za ulga...
- Ej, a ty jak się czujesz? -spytała chłopaka. W końcu to dla niego klęczała przez te wszystkie godziny. To on tu był najważniejszy. Choć Blair zdawała sobie sprawę, że może go jeszcze boleć, ale poprawę to on powinien wyraźnie odczuć. Najpierw to chciała mu jeszcze jakieś witaminki podać, ale on przecież nie był chory, nawet siniaka nie miał, dziwny przypadek...