Las War'Shewa

Widząc jego niewinną minę roześmiałam się.
- Ojj już Ty dobrze wiesz o co mi chodzi.

Z razji że stałem blisko niej bezproblemowo zabrałem jej talary. Dokładnie 10. W międzyczasie dodałem:
-Nie wiem najzupełniej o jakie talary chodzi. O te?
Tu pokazałem jej talary, które już były moje.

- Tak, właśnie o te... - odpowiedziałam zrezygnowana. - A może być mi je jednak oddał - spojrzałam na niego swoimi oczętami.

Talarki zaczęły się składać, tworząc żabkę, która skoczyła do rąk Isis
-Skoro tak ładnie prosisz.

- Dziękuję panu złodziejaszkowi.

-Ależ proszę.
Ukłoniłem się z przesadną powagą i gracją.
-jeszcze jakieś życzenia?

I znowu się roześmiałam.
- Nie sir, nie mam już żadnych życzeń.

Poczochrałem ja przyjacielsko po głowie.
-Nie wiem czy wiesz, ale niedługo zmienisz miejsce zamieszkani.

- Tak? Nic mi o tym nie wiadomo. Dobrze mi tam gdzie mieszkam. Wiesz? I w ogóle po co mnie rozczochrałeś? - odpowiedziałam starając się doprowadzić włosy do porządku.

-wiem wiem. a po to, żebyś miała robote z fryzurą. No. na mnie czas. Dozobaczenia.
Poczochrałem ja jeszcze raz i odfrunąłem.

Pomachałam mu na pożegnanie i na nowo poprawiłam swoją fryzurę. Wróciłam do drzewa życia.

Ostatnimi czasy nie czuł się zbyt genialnie, chodź idealnie wiedział dlaczego działo się tak, a nie inaczej. Każdy taki czas spędzał wtedy w lesie, tam gdzie jego miejsce. W końcu wtedy był po części dziki i nie panował nad sobą. Wylazł spośród gąszczu roślin w tragicznym stanie, jeżeli chodzi o ubiór. Spodnie zniszczone aż do kolan, potargane przy okazji wyżej. Z koszuli został tylko skrawek postrzępionego materiału, mało przypominającego w ogóle dawny wygląd. Sam upadły nie wyglądał tak źle, jedynie rozczochrane włosy i był nieco upaprany tym spacerem ku światłu. Nie widząc sensu wychodzenia dalej, rozłożył się w ciemnościach pod jednym z drzew, powoli zsuwając się plecami o konar z zadowoloną miną. Najadł się przynajmniej, jakieś zwierzęta się nawinęły. Przynajmniej na to nie mógł narzekać. Zaczął cicho podgwizdywać, patrząc przez rozdmuchiwaną przez wiatr koronę drzewa pod którym aktualnie się znajdował.
*Przynajmniej jestem w jednym kawałku i nikogo nie skrzywdziłem. Heh*
Pomyślał z uśmiechem. To była ta lepsza pełnia, tak mógł ją zaklasyfikować.
Po dłuższym czasie już go nie było.

Być może i las o tej porze dnia nie był tak piękny jak w nocy, ale dało się także zauważyć jego walory. Wampirzyca w chwili wolnego czasu postanowiła wybrać się na mały spacer po okolicach. W końcu dopiero od niedawna przeniosła się do tej krainy, której w gwoli ścisłości w ogóle nie znała.

Pojawiła się w czarnej długiej sukni, która wręcz płynęła po podłożu.
Elys zwinnie przedostała się do powalonego drzewa, obrośniętego z jednej strony zielonym i mięciutkim mchem. Usiadła na drzewie, po czym wzięła głęboki wdech wciągając zapach lasu do swoich płuc. Takim gestem starała się zapomnieć o wszystkim, co ją otacza oraz jednocześnie przygotować organizm do nowych męczarni.

Opóźniał swoje zniknięcie, a że wyczuł Elys w tej okolicy postanowił ją odwiedzić. Dalej w końcu był jej sługą, chociaż w dalszym ciągu również był królem upadłych. Skrzydła same powoli się rozprostowały, a później złożył z cichym szelestem i ocieraniem o ubranie upadłego. Luźna koszula, ciemne spodnie. Było ciepło, więc nie widział innej opcji. Stał na przeciw niej, ale i tak była wyżej niż on.
- Odpoczynek coo?
Zapytał ze spokojem, a kącik ust sam mu się uniósł. Będzie złośliwy czy nie? Czas pokaże.

Uniosła nieznacznie powieki jakby przed chwilą spała czy też nad czymś głęboko rozmyślała. Na jej nieco bladej twarzy zawitał uśmiech.
-W pewnym sensie. A co ty tutaj robisz, no chyba, że także pozwoliłeś sobie na chwilę odpoczynku. –Jej kącik ust uniósł się nieco wyżej. Jedynie spostrzegawczy rozmówca mógł odebrać to jako zapowiedź jej wrednej części charakteru.
Położył dłonie luźno na swoich kolanach. Spoglądała na upadłego z wysoka, nie tylko dla tego, że obecnie był niżej niż ona, ale także z innych, mniej ważnych powodów.

- Odpoczywam już od dłuższego czasu. Rzadko kiedy się pokazuje
Stwierdził ze spokojem, nie chcąc kłamać w żaden sposób. Mówił jak jest i tak było dobrze.
- A ty? Co u Ciebie?
Przekrzywił głowę pytająco i zlustrował ją wzrokiem, czekając na odpowiedź.

Na chwilę jej twarz jakby nabrała kamiennego wyrazu. Wyglądała jak dokładnie wyrzeźbiony posąg. Dopiero, gdy drgnęła, takie uczucie zniknęło.
-U mnie nic, co by zasługiwała na dłuższą uwagę. –Wpatrywała się w niego tak jak kiedyś. Za czasów, gdy była jeszcze boginią.
-Ramzesie czy polepszyło ci się trochę? –Pytała oczywiście o tą chorobę, na którą dawała mu niezbyt smaczne lekarstwa. Gdyby nie to, że pytała o jego zdrowie z taką miną mogłaby swobodnie skazywać kogoś na śmierć.

Przyglądał się Elys z swoją charakterystyczną minę gdy miał ochotę kogoś wpieniać. Uśmieszek nie zlazł z jego twarzy ani na sekundę.
- Rozumiem
Przytaknął jedynie, a na pytanie stwierdził
- Nie, tego się nie da wyleczyć. Już Ci mówiłem, ale ty uparta jesteś... wrr
Wymamrotał cicho i oparł się plecami o jakieś drzewa, widocznie zirytowany upartością tej dziewczyny. Do grobu chyba chciała go wprowadzić za rękę.

Puściła mimo uszu jego słowa jakby wcale ich nie wypowiedział. A raczej byłoby dla niego lepiej gdyby ich nie wypowiedział.
Pojawiła się tuż koło niego, dłonią rozczochrała mu fryzurę jak małemu dziecku.
-Bądź grzeczny Ramzesie-rzekła jakby był jej dzieckiem i odprowadzała go do nowej szkoły. Na początku nie dała po sobie poznać, że ją to bawi. W końcu udawanie śmiertelnie poważnej miała znakomicie opracowane.

Stał tak przed dłuższy czasu, mrużąc delikatnie oczy nieco znużony całym zajściem. Był przyzwyczajony do zachowania Elys, może dla tego było tak mało jego reakcji względem niej. Podniósł jedną brew stanowczo, gdy zrobiła mu z fryzury busz.
- Zawsze jestem grzeczny
Stwierdził spokojnie, nie odczepiając się od drzewa. Dalej się opierał, choć nie rozumiał czemu zrobiła mu taki nieład na głowie. Kara czy też odwrócenie uwagi od tematu.

-Zawsze? –Zaczęła się dość głośno śmiać. Lecz tak szybko jak zaczęła tak i po chwili skończyła. Oczywiście potraktowała jego słowa za bardzo dobry żart lub tylko udawała.
Westchnęła w końcu głośno jakby zdjęła ze swych ramion jakiś niewyobrażalny ciężar.
-Mam dla ciebie bojowe zadanie! –Skoro określiła to właśnie tymi słowami można było się spodziewać jakiejś brudnej roboty. W końcu był to bardzo zachęcający zwrot.
Wyciągnęła dłonie w jego stronę, a wtem nad nimi pojawiło się małe drewniane pudełeczko.
-Przechowasz to dla mnie. Odbiorę to w swoim czasie. Ale pamiętaj, aby nie zaglądać do środka i żeby nikt nie dostał tego w swoje ręce. –Podała mu pudełeczko. Zerknęła gdzieś w bok jakby usłyszała jakiś szelest. Ponownie na niego spojrzała swoimi ciemnymi oczami niczym zimna otchłań.
-A teraz wybacz mi, ale muszę iść, grzeczny Ramzesie. –Jeszcze przed całkowitym zniknięciem uśmiechnęła się wrednie. Ramzes pozostał sam w tej okolicy.

Pożegnał się z nią jeszcze długo sobie stojąc. Zabrał ze sobą pudełeczko i odleciał, wzbijając się dosyć wysoko. Zniknął za linią horyzontu.

Pojawiła się w lesie. Była wyczerpana, ale teleportacja zabierała mniej sił niż długi męczący lot. Nie chciała jednak iść do domu, by nie martwić swoim stanem Sylpha, więc przyleciała tutaj. Mimo spokoju, ożeźwiającego powietrza i chłodzącego wiatru zawroty głowy nie chciały ustać. Wręcz przeciwnie, znacznie się nasiliły. Tylko co jej mogło być?

Sabin pojawił się za Rin. Przez chwilę jego twarz nie przybierała żadnego konkretnego wyrazu, przez co bardziej przypominał gracki posąg aniżeli istotę żywą. W końcu wypuścił powietrze z płuc. Zrobił krok w przód, aby znaleźć się jeszcze bliżej upadłej.
-Co ty ze sobą zrobiła? –Dziwne, że zapomniał o irytujących nazwach, które dla niej zarezerwował. Nie było żadnego „kochanie, śliczna, moja droga” po prostu zwrócił się od niej tak jakby naprawdę się przejął jej stanem.
-Przypuszcza, że nie masz za wiele sił. –Przeczesał dłonią swoje złociste włosy. –Usiądź na trawie, postaram się coś zrobić z tym twoim tragicznym stanem. –Wciąż mówił zadziwiająco poważnym tonem.