Imię
Slothan
Nazwisko
-
Wiek
Orientacyjnie dużo, dokładnie nie wie - a wygląda na 25
Rasa
Demon
Proponowana ranga
Kieszonkowiec
Królestwo
Piekielnych
Znaki szczególne
Sam w sobie jest znakiem szczególnym
Charakter
Slothan należy do tych pokojowo nastawionych demonów. Jest wrażliwy i skromny co nie zgadza się z naturą tej rasy. Kocha przyrode i troszczy się o słabszych, nawet jeśli są wrogo nastawieni.
Historia
Slothan od urodzenia uważany był za dziwaka. Nie interesowały go zabawy z rówieśnikami polegające na dokuczaniu innym, ale magia książek która potrafiła zaczarować chłopaka do takiego stanu, że nie robił nic prócz czytania. Nawet wytykanie palcem i brak przyjaciół nie robiły na nim wrażenia. Miał przecież swoje książki! A przyjaciele? A jakich to można mieć przyjaciół wśród demonów? Slothan marzył o znajomych, którzy nie byliby fałszywi i tak zakłamani jak istoty z którymi dane mu było żyć. Zresztą oni też nie chcieli mieć z nim nic wspólnego. Psuł przecież ich zły wizerunek na który pracowali ciężko przez całe stulecia! Był w opinii ogółu bezużyteczny. Starsze demony załamywały ręce i nie dowierzały, że coś takiego mogło zrodzić się z ich własnej krwi. Doszukiwali się nawet zdrad z innymi rasami w drzewach genealogicznych, ale wśród jabłek na jabłoni nie dopatrzyli się gruszek. Nawet jego własna matka uważałaby go za podrzutka, gdyby nie to wizualne podobieństwo do obojga rodziców. Pokojowo nastawiony, uśmiechnięty lekkoduch o szczenięcym spojrzeniu wzbudzał ogólne obrzydzenie. Rada miejscowa postanowiła pozbyć się książek o (w ich opinii) tematyce niestosownej dla dzieci w tym wieku ( zawierające w sobie dobro, błękit nieba, zieleń trawy, kolorowe, obrzydliwie sympatyczne stworzenia), które chłopak chomikował w swoim pokoju. Chcieli tym sposobem zmusić go do przejawów najmniejszej złości by mieć to wątpliwe przekonanie, że nie jest z nim jeszcze tak źle jak myślą. Nic z tego nie wyszło. Usłyszeli tylko z uśmiechniętych ust, że lektury te zna na pamięć i zamierza zobaczyć te piękne kraje i niezwykłe stworzenia na własne oczy, wydając tym samym na siebie wyrok. Został bezpowrotnie wykopany z krainy zła i pychy. Nie przejmując się tym, ruszył przed siebie w nieznany świat, o którym wiedział tylko z książek i który zachwycił go o wiele bardziej niż jego własna wizja na postawie spisanych przez kogoś słów. Zresztą, jak mógłby to porównać do tej szarej doliny w której go więziono i torturowano by się zmienił? Dlaczego miałby za kimkolwiek tęsknić? Od samego początku uważał, że jest kimś innym niż jego rodzina. Kimś lepszym dla świata. Kolorowego świata o czystym powietrzu, błękitnym niebie i wyścieloną u nóg zielenią. Jaką radość wywołał widok czystej źródlanej wody na twarzy naiwnego demona wierzącego w powszechne dobro, przyjaźń i miłość. A jak rozkosznie się ją piło. O tak, smak czystej, chłodnej wody pitej po raz pierwszy w swoim życiu zapamięta do samego końca. I nawet ta sama woda pita po raz drugi nie smakowała jak za pierwszym razem. Było mu mało. Chciał widzieć więcej. Nie bał się niczego bo i czego mógłby bać się demon w tak czystym i niewinnym świecie? Ruszył więc na poszukiwanie tymczasowej przystani swojej wędrówki krajoznawczej po świecie zewnętrznym, by mógł na własnej skórze doświadczyć prawd zawartych w książkach. O ile prawdy te nie były kolejnymi kłamstwami, przypominającymi gorzkiego tosta osmalonego nad wulkanem, które musiał codziennie jeść. A nic nie jest tak oczywiste jak wygląda, prawda?
