Jezioro Opętanej Anny

Słysząc słowa Astesisa na jego twarzy momentalnie pojawił się szeroki uśmiech. Jego marzenia się spełniły. Wreszcie będzie mógł bezkarnie porywać i torturować przeróżne istoty.Ich królowa musi być wspaniałą istotą.
-Stary... Czuje się jak w raju - powiedział rozmarzonym głosem po czym spojrzał w stronę istoty która tu zawitała. Przypatrzył mu się dokładnie po czym westchnął.
- To niestety demon. - mruknął. Miał już tak że potrafił rozpoznawać rasy z daleka. No chyba, że była to rasa której nigdy nie widział na oczy a mało takich było. - A już miałem nadzieje, że kogoś złapie - jego mina posmutniała i obrażony skrzyżował ręce na piersi.

Poczułem na sobie spojrzenia tamtych dwóch. Nie lubiłem być w centrum zainteresowania ani przez chwilę, można by powiedzieć że to skrzywienie zawodowe.
Przez tych kilkanaście sekund zdążyłem podejść na tyle, by jako tako dosłyszeć ich słowa. Teraz wspominali coś o mej skromnej osobie. Może wypadałoby się przyłączyć do rozmowy...- pomyślałem, po czym skierowałem się w kierunku mężczyzn.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam wam zbytnio swoją obecnością?- spytałem dość niedbałym tonem, racząc spojrzeniem to jednego, to drugiego.

("miał plan co do całej trójki"... gejowski trójkącik? haha XD)

Stał dalej ze skrzyżowanymi rękami niby obrażony i przyglądał się demonowi. Trochę popsuł jego plan no ale może być w sumie ciekawiej. Może stworzą jakieś trio i będą pracować razem? Przynajmniej na razie dopóki nie pozna bardziej istot z innych królestw by móc potem samemu "polować". Ale postanowił nie wtrącać się w plany zastępczego króla bo zauważył iż ten już ma zapewne przygotowany plan. Nie to co on. On zawsze działał na spontanie i mu to całkiem dobrze wychodziło. Teraz może dzięki Astesisowi nauczy się czegoś więcej?
- Kaoshi. - mruknął do demona patrząc na niego spod grzywki. Wydawał się mu trochę dziwny no ale skoro król mruga to chyba trzeba być kulturalnym.

No proszę. Nawet mnie oczekiwali. Jakże miło usłyszeć takie słowa. Nieco krzywy uśmiech wtargnął na moje usta.
- To chyba zrozumiałe, Astesisie. Mało nas nie jest, więc ciężko byłoby całą tę hołotę spamiętać. Jestem Raziel Morthin.- powiedziałem, podając nawet nazwisko po znienawidzonym tatusiu. Cóż, pozycja jednego z rozmówców, nawet jeśli tymczasowa, wymagała odrobiny... bo ja wiem... grzeczności?
Po głowie spacerowało mi pytanie, gdzież mogła wybrać się Jej Królewska Mość, jednak powstrzymałem sie od zadania go. No bo co mi po tej informacji? Zamiast tego zadałem inne.
- A jeśli można spytać, to do czego mogłaby się przydać moja skromna osoba?

Zaciekawiły go słowa wypowiedziane przez upadłego. Dwie magiczne osoby... Hmm. To będzie ciekawe.
- Czyli można by ich porwać i torturować? - w jego oczach pojawiły się małe iskierki radości. Już tak miał że jak działo się coś ciekawego lub sprawiającego mu radość to cieszył się jak małe dziecko. Jednak w tym momencie postanowił opanować swoje emocje.
- Trzeba im pokazać jakim to królestwem jesteśmy - zachichotał cicho - Czy mają panowie jakieś propozycje?

Podobnie jak towarzysze, także cieszyła mnie perspektywa zabawy z dwoma wspomnianymi osobnikami. Nawet się uśmiechnąłem. I to tak szeroko i radośnie.
- Brzmi co najmniej interesująco.- stwierdziłem.
Wyciągnąłem nóż i zacząłem nim obracać w dłoni. Już zacząłem wymyślać jakieś w miarę bolesne "zabawy". Zupełnie jak za dawnych czasów.
- Bo ja wiem, może jakieś powolne wyłamywanie stawów, przypalanie skóry...- zaproponowałem, cały czas się szczerząc.
Jakże miło było być demonem z krwi i kości...

Uśmiechnął się kątem ust przypatrując się elfom. Nie przepadał za tą rasą więc było mu to całkiem na rękę. Słysząc słowa Astesis'a wyszczerzył się
- Tak mistrzu - zachichotał i nie czekając na reakcje Raziela ruszył w stronę elfów. Poruszając się bezszelestnie w ekspresowym tempie znalazł się za elfami i rzucił w stronę ciemniejszego paroma sztyletami. Szybko odskoczył ustawiając się przodem do niego.
- Teraz ja jestem twoim przeciwnikiem. - rzucił do niego na potwierdzenie rzucając kolejnymi sztyletami w stronę jego prawej reki i następnymi celując w jego lewa nogę. Miał nadzieje że jakoś go zajmie kiedy Raziel zaatakuje go z drugiej strony. Czuł, że przeciwnik jest silny więc nie był stu procentowo pewny że wygra tę bitwę. Zwłaszcza w pojedynkę. Postanowił jednak na razie o tym nie myśleć i skupić się na walce. I dobrze zrobił bo w tym samym momencie przeciwnik ruszył w jego stronę machając mieczem. Zgrabnie uniknął paru ciosów po czym kolejne zatrzymywał sztyletem. W chwili kiedy przeciwnik się zamachnął w reku demona pojawiły się kolejne sztylety które rzucał starając trafić w jego nogi.

Raziel
Nie odpisał a ja nie mogę zatrzymywać innych graczy. Wydalony z tematu


Kaoshi
//Rozumiem twój zapał jednak nie możesz sam opisywać co robi twój przeciwnik.

Kiedy tylko upadły wzniósł się w górę ty postanowiłeś działać. Przeniosłeś się sprawnie za przeciwników używając wrodzonych umiejętności jako demon. Czułeś chęć walki jak i żądze krwi. Sztylety rzucone w przeciwnika, a konkretniej w jego plecy spotkały się z potężnym mieczem jaki osłaniał jego tyły. Stal odbiła się od siebie dając charakterystyczny dźwięk. Jednak prócz tego nic więcej się nie stało. Dobrze zbudowany elf odwrócił się w twoją stronę zdejmując z pleców miecz. Kolejne sztylety także odbił bo mając tak szeroką zasłonę mógłby jedynie się za nią schować i spokojnie stać i czekać. Oba Elfy stały do siebie plecami mając dwóch przeciwników. Walka była już rozpoczęta i to piekielni ją zaczęli jednak sami chcieli takiego rezultatu. Przeciwnik z dużym mieczem stał spokojnie broniąc tyłów elficy jednak w pewnym momencie jeden ze sztyletów dosięgnął jego prawego uda. Nie raniąc go mocno jednak naskórek został porządnie zdarty. Ten jednak poczuł się pewniej przez zadaną ranę i ruszył w twoim kierunku. Był tak samo szybki jak ty i zaraz znalazł się przed tobą wykonując zamach z nad głowy. Zaskoczony dobyłeś jedynie dwa sztylety i zdołałeś się skrzyżować aby wzmocnić osłonę przed cięciem. Ostrza ponownie się zetknęły a ty teraz mogłeś poczuć całą siłę elfa w pełnej okazałości. Kolana ugięły ci się od nacisku miecza jak i siły cięcia. Stałeś w pół klęczku zasłaniając się sztyletami. Czułeś, że siłą jesteś słabszy bo każda sekunda sprawiała, że ostrze było coraz bliżej. Wydawało się, że zaraz przełamie twoją obronę i przetnie cię na pół. Ele ujrzałeś blask światła. Nie było ono jasne czy też białe. Było słabe i czerwone. Zaraz zobaczyłeś też jak twój przeciwnik odlatuje w bok uderzony jakimś pociskiem. Obracając głowę zobaczyłeś jak Astesis stoi przy tobie a z jego dłoni wręcz uchodzi para jakby trzymał w reku coś niesamowicie gorącego.
-Nie daj się więcej tak zaskoczyć!
Powiedział do ciebie i zaraz wzbił się w powietrze ponownie. Natomiast w miejsce gdzie stał została posłana kula energii ze strony elficy. Miałeś chwile na reakcję aby uciec z tego miejsca. Przeciwnik z mieczem leżał jakieś dwadzieścia metrów od ciebie a jego miecz był niedaleko ciebie. Mogłeś go co prawda zabrać jednak czy będziesz w stanie go chociaż unieść? A co dopiero nim walczyć...

Ogólna sytuacja
Elfica spoglądała na Astesisa kiedy ten widząc poddanego w tarapatach stworzył swoją iluzje z mgły, która po niespełna sekundzie dwóch rozpłynęła się z wiatrem. Dało to jednak upadłemu moment na przemieszczenie się i pomoc dla Kaoshi'ego. Przeciwnicy są porozciągani po całej polanie a najbliższa odległość między nimi to około dziesięciu metrów. Walka była przygotowana. Łapacz miał się zająć sam wielkoludem a upadły czarodziejką, która zaniepokojona sytuacją, że została rozdzielona od kompana przyzwała orła, który był przesadnie wielki. Wskakując na niego przeniosła swoją walkę na powietrze tak jak oczekiwał tego Astesis. Ziemia była waszym polem bity a niebo ich...

Jezioro jak zwykle spokojnie i ciche. Mimo ze karczma byla ostoja spokoju, bo. No powiedzmy sobie prawde, oblegana to ona moze byla parę ser lat temu, teraz podupadał, a wpadały tam dzieciaki by móc sie zabawić niewielkim kosztem. No i nie zapominajmy o rabusiach i złodziejach. Jezioro, przez legendy o nawiedzaniu go przez pewnego ducha, unikali go jak ognia.
Aranel stalą na brzegu wpatrując sie na drugi brzeg. Kto przy zdrowych zmysłach by tu pływał... Pomyślała. Dla niej bylo to miejsce tylko do treningów. Ściągnęła kurtkę i związała włosy. Miala zamiar pobiegać wokół jeziora. W końcu wystające gałęzie były najlepszym torem przeszkód

Powoli spacerując z głową w chmurach, w końcu zauważyła między drzewami jezioro. Zatrzymała się na chwilę by pocieszyć oko mimo wszystko pięknym widokiem, księżyc odbijał się od idealnie na równej tafli wody. Nagle Mikuko usłyszała ciche trzaski gałęzi. Ktoś tu był. Wyostrzyła wzrok, mignęła jej przed oczami czerwonowłosa postać. O nie... Znowu ona?! - pomyślała. Mikuko stała nieruchomo, może zdoła się oddalić niezauważona? Nie miała ochoty na kolejne zgrzyty ideologiczne.

Gdy tak sobie ćwiczyła, wymachiwała nogami i biegała w miejscu. W którymś momencie mignęła jej pomiędzy drzewami jakaś postać. Zareagowała bardzo instynktownie. Pobiegła dalej, jakby nie widząc owej postaci, tym czasem gdy oddaliła się na tyle by móc zniknąć w gęstwinach lasu, wielkim okręgiem wróciła szybko do miejsca w którym owa postać stała.
Uśmiechnęła się widząc znajomą twarz.
-Chyba mnie nie śledzisz?- podbiegła do niej, po czym mówiąc to położyła ręce na bokach i ironicznie się uśmiechając.

Mruknęła coś pod nosem zaraz po tym jak lekko się wzdrygnęła przestraszona.
- Nie sądzę - odburknęła jedynie. Rozejrzała się instynktownie po terenie. W myślach ustalała już drogę powrotu. Była przekonana, że nie pozostanie tu długo.
Zaciągnęła pasmo włosów za ucho.
- Co tu robisz? - spytała całkiem bez głębszego zastanowienia.

Aranel popatrzyła na nią. W tym świetle mogła jej się lepiej przyjrzeć. Kto by pomyślał że spotka tę samą zwierzołaczkę w tak krótkim czasie.
Mimo wszystko, ruszyła po swoje rzeczy. Zabrała kurtkę i przerzuciła ją przez ramię, po czym zapięła pas z mieczem na swoim boku.
-Ćwiczę. Chcesz spróbować? - uśmiechnęła się zachęcająco, zatrzymując się w pół ruchu przy zapinaniu pasa.
To mogło by być ciekawe.

Spojrzała na nią badawczo. Przez chwilę przeszło jej przez myśl wspomnienie niedawnych rozmyślań. A może...? Nie, jednak nie. Nie ufała jej, nie miała pewności, czy... - spojrzała na miecz - czy zabije ją dla zabawy. W końcu była z krainy Piekielnych, kto ją tam wiedział... Wcześniej w oberży był karczmarz i jego córka, teraz nie ma świadków...
- Nie - odpowiedziała krótko na pytanie. Przypomniała sobie, ze przecież nie zna jej imienia. Czy się polubią bardziej czy mniej, chciała wiedzieć, kogo tu już poznała.
- Jak ma na imię, pani generał?

-Widać że masz bardzo krótką pamięć.- odłożyła pas z mieczem na bok. Nie chciala jej przestraszyć, a widziała jak badawczo patrzy to na miecz to na nią. Pewnie z jego powodu zrezygnowała. Ale nie to nie, przecież nie będzie jej zmuszać. Choć byla ciekawa jakim przeciwnikiem jest zwierzołaczka. Zawsze lepiej jest wiedzieć jakie szanse na przeżycie sie ma.
-Jestem Aranel, dla przypomnienia. Mam nadzieje ze juz nie zapomnisz mojego imienia. Chyba nie jest aż tak trudne do zapamiętania. A Twoje imie poznam?- kurtkę również odłożyła na pas. Moze sie jeszcze dziewczyna zdecyduje. Czekajac na odpowiedź, postanowiła się trochę porozciągać.

Prychnęła cicho. Kto tu ma krótką pamięć... Ona chyba zapomniała podać swojego imienia, za to z pewnością powiedziała, że jest GENERAŁEM.
- Mikuko - odpowiedziała bez zbędnych tłumaczeń. Patrzyła cały czas na rozmówczynię, chciała zauważyć jej reakcję... lub jej brak. Ukradkiem rzuciła okiem raz jeszcze na miecz. Uśmiechnęła się lekko, jakby zmiękła.
- Nie używam broni białej - wytłumaczyła. - Jestem zwierzołakiem, ufam swojej naturze. - uśmiechnęła się lekko acz szczerze, chyba pierwszy raz w jej obecności.

-Nie słuchałaś mnie zbyt uważnie. Nim powiedziałam o swoim zawodzie, podałam Ci moje imię. Widać, nie przywiązałaś do niego uwagi.- wzruszyła ramionami jakby było to mało ważne.
Podążyła za spojrzeniem Mikuko, która obserwowała miecz.
-Ja używam jej w ostateczności- wskazała ręką swoja broń. -Ufam bardziej sile i zwinności mojego ciała, miecz zawsze może się złamać, a z ciała możesz wykrzesać o wiele więcej niż tylko 100%- uśmiechnęła sie do niej porozumiewawczo. Wiedziała że ona zdaje sobie o tym świetnie sprawę.
-To może mały sparing?- zaproponowała, stając pewniej na ziemi.

Z lasu wyjechał konno Tannir. Nie jechał jednak tak, jak możnaby się tego spodziewać. Ufał swojemu karoszowi i zostawił mu wybór drogi. Sam bardziej w siodle leżał niż siedział, opierając plecy o koński kark. Jedną nogę zgiął i oparł ją o koński zad, druga zwisała luźno. W lekko przymkniętych ustach trzymał źdźbło pszenicy, co dodawało mu sielankowego wyglądu. Może i ta czynność jest kojarzona z chłopstwem, ale siedzącego w swoim najlepszym stroju do polowań mężczyzny, nie można było pomylić z chłopem. W jego niedbałej pozie widać wciąż można było bez problemu odnaleźć pochodzenie z dobrej rodziny.
Gdzieś po drodze zostawił siostrę. Nie był pewien, w którym momencie, ale nie dbał o to. Podczas podróży nie spotkali zbyt wiele osób, a w ciągu ostatniej godziny, którą spędził jadąc przez las, nie spotkał ani jednej żywej duszy. Nie spodziewał się więc, że spotka kogoś teraz. Oczy miał zamknięte, więc kobiet stojących nad jeziorem nie widział. Wokół siebie, jako że dzień był ciepły i bezwietrzny, wytworzył za pomocą swoich mocy orzeźwiający wiatr, który poruszał delikatnie jego włosy i białą, luźną koszulę (marynarkę jeździecką miał niedbale przerzuconą przez brzuch). Mimo że wiatr nie był mocny, ani nie rzucał się w oczy, to wyciszał wszystkie dźwięki tak, że chłopak prawie nic nie słyszał. Koń słysząc strzępki rozmów dziewczyn zastrzygł tylko uszami, ale je zignorował imskierował się powoli w stronę wody.

Uniosła jedną brew zaintrygowana tym, co powiedziała Aranel:
- Sama nie wiem. Raczej unikam walki... Jakiejkolwiek - mruknęła wymijająco. Mogła z tą kobietą rozmawiać dość agresywnie, ale nie chciała z nią walczyć, nawet po przyjacielsku.
- Nie zrozum mnie źle, Aranel, po prostu nie mam ochoty... - dopowiedziała jeszcze, ale wydawać by się mogło, że po prostu szuka wymówki. Jakaś część jej charakteru był również zwierzęca - była także wilkiem, wilkiem bez stada - nie czuła się zbyt dobrze w tej sytuacji.
Zmysł zwierzęcy, który zachowywała Mikuko nie opuszczał jej nawet, gdy była w postaci człowieczej. Z daleka więc już czuła nadjeżdżającego jeźdźca na koniu. Spojrzała w tą stronę, a gdy tylko lepiej dostrzegła konia i niemalże leżącego nań człowieka przykuła do mężczyzny wzrok. Ani mrugnęła, dopóki zwierze ich nie minęło. Całkiem, jakby ich nie widział... Dziwne, może coś stało się temu facetowi?

Zawiodła się trochę odpowiedzią ziwerzołaczki. Miała chęć na mały sparing nad jeziorem, tym bardziej że z tą dziewczyną nie musiałaby sie zbytnio wysilać.
-Może następnym razem- uśmiechnęła się do niej przyjacielsko. Po chwili jednak uśmiech zszedł z jej twarzy. "Czyżbym chciała sie z nia zaprzyjaźnić?!" pomyślała lekko przestraszona. Pochyliła sie by sięgnać kurtkę i pas z mieczem. Kontem oka zauważyła jakiś ruch. Pomiędzy drzewami poruszał się pewien zwierz. Koń, jak dobrze zauważyła, a na nim jeździec. Możliwe że nieprzytomny. Może jacyś rabusie go napadli, a on teraz nieprzytomny leżał na koniu, prowadzącym go nie wiadomo gdzie?!
Pośpiesznie założyła pas z mieczem i kurtkę. Spojrzała na zwierzołaczkę. Widać ona również zauważyła konia i nieprzytomnego jeźdźca.
-Widzisz? Choć pójdziemy, możliwe że coś mu się stało.- nie czekając na odpowiedź Mikuko, ruszyła w stronę spokojnie idącego konia, trochę na około by móc wyjść mu na przeciw.