Brzeg jeziorka

Wytarła łzy, zakaszlała i spojrzała na Nokturna poważni.
-Cóż wprawny malarz, potrafi wiele. Nawet wkomponować siebie, lecz musimy pamiętać, iż natury się nie poprawia, bynajmniej nie powinno, a mnie tam nie ma. Zresztą nie przepadam za chadzaniem po lesie nago, jak to rusałki mają w zwyczaju. Wolę raczej wersję w odzieniu. - odpowiedziała płynnie, po czym chwilę się zamyśliła i dodała z uśmiechem.
-Ale co do Ciebie nie ma zastrzeżeń, tylko nie wiem jak zniesie ten widok, nasz biedny jeleń.

-Ależ moja droga, jelen sobie poradzi, bardziej sie martwię o Ciebie, czy widząc mnie nago dalej będziesz miała ochotę malować mój akt - uśmeichnął sie do niej delikatnie, aczkolwiek promiennie. I cóż poradzić? Zaszło się tak daleko więc tera trzeba grać dalej.

-Drogi modelu, zapewniam Cię, że nie krępują mnie tego typu sytuację. Jako, że artysta patrzy na wszystko z innej strony.-
Odpowiedziała, delikatnie gestykulując, zupełnie jakby już malowała coś w powietrzu.

-Z innej strony powiadasz? To brzmi całkiem interesująco. Ale chyba po zmroku nie będziesz malować, prawda? - mówiąc to, wskazał na słońce, któe już znikało nad horyzontem. - Z drugiej strony, możemy się nie spotkać wiecej jak teraz sie rozejdziemy...

Coś drgnęło w jej myślach.
-Proponuję rozpalić ognisko i zostać tu. Przy ogniu wychodzą dość nietypowe obrazy, które mają tą nutkę tajemniczości.
Odpowiedziała wstając.
-A teraz może zabierz mnie na brzeg?

-Ależ oczywiście... Pani doktor - mruknął, wytykając jej język, po czym wziął ja na rece i dał dużego kroka, by znaleźć sie na wodzie. I miał cichą nadzieję, że nie będzie się szarpac. Bo inaczej oboje mogą wpaść do wody.

Przestraszyła się trochę gdy ten ją wziął na ręce ale zachowała zimną krew.
-Wiesz, że jak wrzucisz mnie do tej wody to Ci nigdy nie wybaczę. Nie lubię być mokra, szczególnie w tak chłodne wieczory jak dziś.-
Objęła szyję Nokturna rękoma, tak by nie spaść w razie czego. Spokojnie dała się nieść oczekując szybkiego powrotu na twardy grunt.

Gnała przed siebie nie zważając na nic. Bardzo ceniła sobie możliwość zmiany w wilka, nigdy nie rozumiała matki, która mając do dyspozycji tylko ciało człowieka i nędznego królika chyba nie spełniała się w swoim żywiole. Gdy drogę zagrodziło jej jezioro, do którego z szumem spadała woda z wodospadu, Mikuko usiadła zrezygnowana przy brzegu wody. Biegła intensywnie przez długi czas przez co zmęczyła się, więc z wielką ochotą chlapnęła sobie zimnej wody z jeziora. Rozejrzała się, a gdy upewniła się, że nie ma nikogo dookoła, zmieniła się z powrotem w człowieka. Nachyliła się nad wodą by spojrzeć w swoje odbicie. Łza spłynęła po jej policzku. Czuła się koszmarnie zagubiona. Całe życie tułała się w ukryciu, a to przed ludźmi ukrywała swoje zdolności magiczne, a to teraz przed nieznajomymi. Nie potrafiła nikomu zaufać. Czuła, że brakuje jej rodzinnej opieki, matki, ojca, kogokolwiek kto mógłby teraz siedzieć z nią tu i przytulić w pocieszeniu. Na dodatek sytuacja polityczna na tych ziemiach przyprawiała ją o lęk. Umiała się postawić ludziom, odszczekać się towarzystwu które ją dręczyło, ale jak miała sobie poradzić z myślą, że być może będzie musiała walczyć o przetrwanie z całą armią złych stworzeń?
Przez chwile wróciła myślami do kobiety w karczmie, nawet nie spytała jej jak ma na imię... Ale wiedziała kim była... generałem w krainie Piekielnych stworzeń... Być może mogłaby poprosić ją o pomoc w razie zagrożenia? Prychnęła cicho pod nosem. Dlaczego niby miałaby jej pomóc? Przecież widocznie jej nie polubiła.
Westchnęła. Rozejrzała się wokół siebie. Przez swoje zagubienie nie zorientowała się nawet jak tu ładnie. Krajobraz był surowy, niemalże dziki, ale miał w sobie jakiś urok. Otrząsnęła się z zimna. Nawet nie zauważyła, że siedziała tu ze swoimi zmartwieniami prawie cały dzień. Wstała, ściągnęła ciaśniej poły płaszcza i postawiła kołnierz, by chronić kark przed zimnem i powoli udała się w kierunku z którego przybiega. Będzie musiała znaleźć jakieś schronienie, nim zamarznie na kość.
Odeszła stąd.

Przyszła tutaj prowadząc Tannira za rękę, lecz gdy byli jeszcze na tyle daleko, że mężczyzna nie mógł zobaczyć tego pięknego widoku poprosiła, żeby zamknął oczy. Poprowadziła go powoli uważając by nie potknął się o żaden kamień czy inne wystające z ziemi wybryki natury. Gdy dotarła z nim nad sam brzeg jeziora powiedziała:
- Spójrz, pięknie tutaj prawda? - stanęła na przeciwko niego i przytuliła się wkładając mu ręce pod koszulę. Powoli zapadał zmrok i robiło się chłodno, a jego plecy były przyjemnie ciepłe. Oparła głowę o jego tors.

Dał się prowadzić dziewczynie, nie wiedział, gdzie idą, ale było mu to bez różnicy. Po drodze jednak zaczął odczuwać nieuzasadniony niepokój. Nie miało to żadnego związku z nim, musiało chodzić o jego siostrę. Ignorował jednak to wrażenie, moze mu się tylko wydawało, bo rozstali się już dosyć dawno.
-Rzeczywiście...pięknie - rzucił jedno spojrzenie na okolicę. Miejsce naprawdę było bardzo ładne, jednak wymawiając ostatnio słowo nie patrzył na jezioro, patrzył na przytuloną do niego dziewczynę.

Chwilę tuliła się do niego. Jednak nie chciała być jak zakochany kundel. Postanowiła wnieść w tą znajomość nieco spontaniczności. Odsunęła się od niego na długość rąk, uśmiechnęła się, po czym odwróciła się.
- Nie patrz - powiedziała zaglądając przez ramię, po czym ściągnęła płaszcz, zsunęła spodnie i w samej koszulce i bieliźnie wskoczyła do wody. Była zimna. Chłód jednak sprawiał natychmiastowe orzeźwienie. O tak, krótka kąpiel w chłodnej wodzie pozwoli jej przywrócić nieco racjonalne myślenie. Przecież on doprowadzał ją do obłędu.
Wypłynęła nieco dalej.
- Na co czekasz? - spytała i machnęła ręką by zaprosić go do wody.

-a wlasnie zastanawiałem sie jak Cię tam wrzucić - rzucił ze śmiechem, idąc w stronę jeziora, po drodze zdejmując buty i koszulę. Brrrr, zimna, pomyślał wchodząc do wody. Bardzo szybko znalazł sie obok dziewczyny. Nadal miał grunt pod nogami, złapał ja za rękę i przyciągnął do siebie. Spojrzał na nią, złowrogo mruzac oczy. Wziął ją bezproblemu na ręce i zaczął zmierzać w stronę wodospadu.
-Co powiesz na prysznic? - zapytał tonem, jakby kusił ą do złego.

- Wyprzedziłam Cię - odpowiedziała śmiejąc się. Trochę nie było jej do śmiechu, woda na prawdę była chłodna.
Gdy Tannir wziął ją na ręce, mocno objęła go rękoma:
- Chyba żartujesz! Zamarznę na śmierć! - powiedziała lekko spanikowana i mimowolnie mocniej zacisnęła na nim ręce.
- Tam musi być lodowato! - dodała mając niemalże śmierć w oczach.

Zatrzymał się przed wodospadem. Odbijająca się o dno woda ochlapywala ich. Spojrzał na nią zatroskany.
-o nie, pewnie masz rację, ale... - jego wyraz twarzy zmienił sie w jednej sekundzie. - ale sama na początku naszej znajomosci powiedziałaś, ze topie serca z lodu. Rozgrzanie Cię, biorę na swoje barki - mruknął i nie dając jej czasu na reakcje, wszedł pod wodospad. Mówiąc, ze woda była bardzo zimna, sklamaloby sie. Woda była cholernie zimna. Upewniwszy sie jednak, ze głowa dziewczyna wystaje poza wodospad, a wiec sie nie topi w żaden sposób, pocałowal ja namiętnie w usta, by zacząć schodzić po szyi coraz nizej, nie zatrzymując sie, gdy doszedł do mokrej koszulki.

Nie chciała wierzyć w to, co robił. Gdy się zatrzymał nagle przepełniła ją nadzieja, jednak widząc zmianę tonu - ostatnie resztki nadziei wyparowały. Gdy tylko woda zaczęła spadać na nią nie potrafiła się powstrzymać by nie zacząć krzyczeć. Dopiero pocałunek Tannira zamknął jej usta.
Jednak gdy tylko zaczął całować ją po szyi, powróciła do lamentowania.
- Odsuńmy się chociaż - powiedziała szybko i powoli zaczęła kasłać, gdyż woda naleciała jej do buzi.

Początkowo nie chciał sie zgodzić na zmianę miejsca, zbytnio zajęty był jej szyją. Zauważył jednak za wodospadem gładką płytę, gdzie tez po chwili ostrożnie położył dziewczynę. Od pasa w dół znajdowała sie w wodzie, nachylenia na nią, oparł ręce o skale na wysokości jej ramion. Zaczął znowu całować ja po szyi, dmuchnąl delikatnie na jej mokre włosy, zeby je przesunąć. Normalnie tak lekkie dmuchniecie zostałoby przez mokre włosy zignorowane i uparcie by leżały tam, gdzie maja ochotę, ale w tej kwestii 'normalnie' go nie dotyczyło. Jedna rękę położył na jej biodrze i powoli zaczął przesuwać ja pod mokra koszulką, po talii dziewczyny.

Chłodna płyta za wodospadem wcale nie była lepsza niż zimna woda. Gdy Tannir dmuchnął w jej włosy, przeszły ją ciarki po całym ciele. Nie było to zwykłe chuchnięcie, co najmniej dziwne, ale nie chciała zawracać sobie głowy takimi pierdołami.
Gdy mężczyzna przesuwał rękę w górę, złapała go za nadgarstek:
- Nie tak łatwo, proszę pana - powiedziała zadziornie zaglądając mu w oczy. Objęła jego szyję rękoma, a nogi zaplotła mu wkoło pasa tak, aby przyciągnąć go do siebie jeszcze bliżej.
- Co pan sobie wyobraża... - powiedziała teatralnie uśmiechając się lekko.

Uśmiechając sie zawadiacko, odpowiedział Mikuko:
-Obiecałem, że Cię rozgrzeję. Wydaje mi się, że nadal jest pani zimno po wizycie w wodospadzie - odpowiedział, mając swoją twarz tylko kilka centymetrów od jej twarzy. -A moze sie mylę? - uniósł pytająco jedną brew i nie mogąc się powstrzymać, musnął delikatnie jej usta.

Przewróciła oczyma i powiedziała, jakby było to coś oczywistego
- Od samego patrzenia na pana jest mi gorąco - mrugnęła do niego okiem. Cmoknęła go w brodę.
Przesunęła ręce na jego tors i teraz ona jedną ręką gładziła go pod koszulką.
- Mmmm, proszę pana - mruknęła zagryzając wargi prowokacyjnie.

Juz miał cos odpowiedzieć, juz miał powrócić do słodkich pocałunków, gdy wtem jego uwagę przykuło rżenie konia. Zdziwił się, gdy zdał sobie sprawę, ze rozpoznaje rżenie. Jego koń był w stajni pod karczmą, czyżby to była...? W myślach przeklął swoją siostrę, ta to zawsze miała wyczucie. Moze jednak sie myli? Moze to ktoś obcy. Nie ważne, kto, ważne, ze ktoś tam był.
-poczekaj chwilę - uśmiechnął sie do dziewczyny i pocałowal ja w usta - zaraz wrócę. - podniósł się z niechęcią i przeciągając, wyszedl przez wodospad, zeby moc zobaczyć, kogo tez diabli przywiali. Widząc konia bez jeżdżca, zdziwił sie jeszcze bardziej. Przejechał ręka po włosach i ruszył w stronę brzegu z zamiarem złapania zwierzęcia. Znał kobyłę, co wiecej, znał luk przywiązany do siodła. Zaklął cicho acz siarczyście i podszedł do konia, który z ulga stwierdził, ze rozpoznaje tego mokrego czlowieka.

Pełna zdziwienia zachowaniem Tannira uniosła się na łokciach i popatrzyła za nim. Dopiero gdy wyszedł usłyszała konia. Zaniepokoiła się, czyżby to był jeden z tych tajemniczych sekrecików Tannira? Usiadła i podciągnęła pod siebie nogi obejmując kolana. Tak zwinięta niemalże w kłębek mniej traciła ciepłotę ciała. Gdyby nie było tu mężczyzny, zamieniłaby się w wilka, wówczas jej futro ogrzałoby ją znacznie lepiej, niż te przemoczone ubrania. Nie chciała tego robić, ze względów oczywistych. Mogłaby jeszcze ogrzać się magią, ale wolała nie ryzykować. Nie miała za bardzo rozwiniętej tej umiejętności.
Dłuższą chwilę siedziała tak zwinięta czekając na Tannira, jednak gdy nie przychodził, wstała niechętnie i przeszła przez ścianę którą tworzyła spadająca woda.
- Wszystko w porządku? - spytała szczerze zmartwiona. Nadal miała ręce założone na piersi a dłońmi próbowała rozgrzać zmarznięte ręce.

-Właśnie nie jestem pewien - odrzekł w stronę dziewczyny, trzymając juz konia za uzdę i glaszczac uspokajająco zwierzę. Miał trochę poraniony bok, ale wyglądało, ze to robota co najwyżej jakichś krzaków. Rozkładając sie na boki, próbował znaleźć jakieś ślady siostry. Nie wiedział, co mogło sie stać, nie zostawiłaby swojego łuku, konia zresztą tez nie. Tannir zaklął pod nosem i postanowił sprawdzić, co tez zostało w torbach przy siodle. Dla Mikuko jego zachowanie musiało byc dziwne, zaglądający do najprawdopodobniej nie swoich rzeczy. Fakt, ze wciąż był mokry i bez koszulki, trochę umilał scenkę.

Patrzyła niezrozumiale na działania Tannira. To z pewnością nie był jego koń, był strasznie przerażony , ale najwyraźniej znał mężczyznę.
No tak, nigdy nie spytała czy przyjechał do Kayami sam. Nagle twarz jej nieco sposępniała. A co, jeśli przyjechał tutaj z żoną? Wyglądał na zmartwionego, obszukiwał konia, widać było, że coś się stało.
Poczuła się nieco jak idiotka. W gruncie rzeczy sama była sobie winna. Wyszła na brzeg patrząc na Tannira. Nawet jeśli miał żonę, to niech ją szlag trafi - ten mężczyzna miał boskie ciało. Mikuko w tej chwili marzyła by rzucić się na niego i wycałować każdy cal tego umięśnionego ciała. Jednakże górę w tej sytuacji wziął rozum i poczucie dumy. Nagle sobie przypomniała, że coś takiego ma.
Zatrzymała się przy swoich ciuchach i ubrała płaszcz. Na ubranie spodni postanowiła poczekać chwilę, aż chłodny wiatr przewieje ją i wysuszy nogi.
Podeszła do niego i dotknęła delikatnie, jakby pokrzepiająco, jego ramienia.
- Chyba jednak coś się stało. Może nawet nie powinno Cię tu być... - powiedziała cicho, ale starała się nie dawać po sobie poznać, że nieco jest jej przykro - nie z powodu czyjeś krzywdy, a dlatego, że koń przerwał taką miłą chwilę.

Odwrócił sie do dziewczyny i uśmiechnął pogodnie, objął ją w talii i przyciągnął do siebie by pocałować.
-to jest najlepsze miejsce, w którym mógłbym byc - mówił prawdę, gdyby tu nie przyszli, nie natkneliby sie na konia. -Znam tą klacz i właścicielkę, nie mam jednak pojęcia, gdzie ona jest - wyjaśnił dziewczynie - Powinienem jej poszukać, czy gdzieś nie leży ze złamaną nogą - dodał po chwili. Chciał zaproponować dziewczynie wspólny spacer, ale nie był pewien, czy ma na niego ochotę. Zgarnął mokre włosy z twarzy Miku. -zimno Ci?