Mała Plaża

Czytał akurat książke, gdy zauważył, że dziewczeny nie ma.
"Ech spóźniłem się... Trudno" ~ pomyślał sobie i wyjął z kieszeni lizaka. Tak teraz trzeba to jakoś odreagować. Wsadził sobie lizaka do ust i wrócił do lektury.

Przez chwilę pływała zachwycając się niesamowitym uczuciem odrętwienia w ciele. Nie, nie była masochistką, czy kimś, dla kogo ból jest czymś wspaniałym. Jednak każda komórka jej ciała przesyłała do mózgu tylko impulsy o naglym "otrzeźwieniu". Bólu, czy wielkiego zimna nie odczuwała. Odprężenie natomiast tak.
To dlatego, gdy nagle wyłoniła się pośród fal na jej ustach zaczął się malować uśmiech. Właśnie tego potrzebowała.
Wyszła na brzeg i zaczęła wyciskać wodę z włosów. Zerknęła kątem oka na postać siedzącą na kocyku o różowym kolorze.
- Kim jesteś?- zapytała mocniej wciągając powietrze w pluca.

- Jestem twoim bogiem. - powiedział przyglądając sie jej. Książke schował do kieszeni, by Alex nie zdołała dojrzeć tytułu.

Obojętnym wzrokiem spojrzała na książkę.
- Nie wierzę w bożków- mruknęła dalej się uśmiechając.
Odeszła kawałek dalej by ściągnąć nawierzchnie ubranie. Została w bluzce bez rękawów i bieliźnie. Niestety wcześniej nie przyszło jej do głowy, by przed pływaniem się rozebrać.
Złożyła ciuch z ciemnego materiału i zaczęła wyciskać z kropel słonej wody.

- Ja też... - patrzył jak dziewczyna wyciska mokre ubrania. Zaczął gryżć patyczek po lizaku.
- Może zechcesz usiąść, na moim mięciusim i cieplusim kocyczku?

- Nie dzięki.
Pokręciła głową.
- Postoję. Nie chcę ci go zamoczyć.
Usiadła obok nieznajomego, ale na piasku. Trochę się przyklejał do jej skóry, ale nie przeszkadzało jej to.
- Jak masz na imię?

- Dai. - powiedział patrząc gdzieś w dal.
- A ty jesteś? - zapytał uprzejmie mimo to, że znał odpowiedź.

- Alex.
Przedstawiła się w skrócie, bo, jak sądziła, on również nie podał jej pełnego imienia.
- Co cię sprowadza nad morze?
Rozłożyła się wygodniej podpierając się rękoma i odchylając do tyłu.

- Nuda i ciekawość świata. - odpowiedział dla Alex.
- A ty czemu zachowywałaś się tak sadystycznie względem siebie? Jak patrzyłem jak pływaszto ciarki mnie przechodziły. Woda jest lodowata!

Zamrugała kilkakrotnie oczyma nie za bardzo wiedząc, o co mu chodzi. No tak... woda pewnie miała dość niską temperaturę.
- Przepraszam. Jestem na tyle uodporniona, że takie zimno nie robi mi nic złego. No i działa rozbudzająco- wzruszyła ramionami- musiałam trochę otrzeźwieć, to postanowiłam, że popływam.

- Hym... - zamruczał patrząc na jej jeszcze mokre włosy. Nagle mu zaburczało w brzuchu.
- Przepraszam kochanie, ale musze wybyć i udać się na posiłek obowiązkowy, bywaj! - powiedział szybko, zwinął kocyk, cmoknął dziewczyne w polieczek i pobiegł sobie gdzieś.

Zachichotała pod nosem wyraźnie słysząc burczenie. Właściwie... ona też zaczynała robić się głodna.
Pokręciła głową odganiając od siebie myśli o posiłku i uśmiechnęła się do Dai'a słodko.
- Do następnego!- pomachała mu i podkuliła nogi.
Na szczęście nie było jej zimno, mimo iż siedziała prawie półnaga i do tego mokra. Trochę samotnie się poczuła, gdy białowłosy ją zostawił, ale jednocześnie z jej ust nie znikał usmiech. Uh, dawno nikt jej nie nazwał "kochanie" tak bezinteresownie.
No, bo jedna osoba robiła to dosyć często, ale zawsze wtedy przechodziły ją ciarki. Skrzywiła się i przymknęła oczy.

Plaża przyciągała, oj, tak. A przynajmniej ją. Selene ze zdziwieniem stwierdziła, że zaczyna ją chwytać rutyna, czy coś w tym stylu. Brr, okropieństwo. A jednak eithne nie miała zamiaru, przynajmniej na razie, walczyć ze stopniowo zniewalającym ją zwyczajem opakowywania wszystkiego w schematy. Indywidualizm i perfekcjonizm widocznie wypełzały poza sferę pracy i zyskiwały panowanie nad jej życiem. No, dobra, nie przesadzajmy. Selene po prostu potrzebowała odrobiny spokoju. I towarzystwa, to na pewno.
Eithne spacerowała brzegiem, ot, by po prostu pomyśleć. I pooddychać świeżym powietrzem, co uskuteczniała z wielką radością.

Uśmiechnęła się pod nosem.
- Może i myślałam, ale niekoniecznie dobrze- mruknęła nie sprzeciwiając się temu, że ją do siebie przygarniał.
Chyba po prostu zdążyła się już przyzwyczaić do tego, że będzie tak robił cały czas.
- Widzę, że już się nie gniewasz za ostatnią sytuację.
Odruchowo zamruczała i znowu bardziej zaciągnęła się morskim zapachem.
- Nie odczuwam zimna, ale za to głód na pewno- próbowała się odwrócić przodem do niego.

Spacerek był, owszem, przyjemny, jednak i na niego przyszedł czas. A więc eithne stanęła, by po chwili uklęknąć na piasku o kilka kroków od zalewanego co kilka minut słonymi falami brzegu. Z delikatnym uśmiechem rozpoczęła poszukiwanie muszelek w złotym piasku.

O! Różyczka... - mimowolna myśl przewinęła się przez głowę Selene, która w zdumieniu patrzyła na kwiatek, skadinąd prześliczny. Podniósłszy wzrok na nieznajomego mężczyznę, który zapewne w przypływie znużenia wszystkimi swoimi dotychczasowymi znajomościami, postanowił zacząć zdobywać uwagę nieznajomej, przypadkowo spotkanej na plaży. Cóż, eithne umierała z nudów, więc cóż było robić? Przyjęła różę z uśmiechem. Niestety, nieznajomy musiał zmierzyć się z ochłodzeniem jej wyrazu twarzy, kiedy dziękowała skienieniem głowy.
- Oczywiście, nie ma wątpliwości, iż zuchwałość pańska zostanie przebaczona, jednak pozna pan moje imię dopiero, gdy dowiedzie mi pan sensu w mojej prezentacji. Na początek proszę samemu się przedstawić. - Selene po prostu musiała się dziś nagadać. Nie miała nic przeciwko przedstawieniu się w końcu całkiem przystojnemu mężczyźnie. Przecież tak lubiła towarzystwo takich, jak on.

- Wiem, że nie masz- prychnęła- ale obiecałeś. Obiecałeś, że w jakiś sposób zdobędziesz dla mnie pożywienie, bym nie odczuwała głodu.
Lekko się skrzywiła. Miała dobry humor, ale bądź co bądź głód sprawiał, że zaczynała się niecierpliwić. Wtem zobaczyła w ich pobliżu jakąś osóbkę. Odruchowo, jak to miała już w nawyku, chciała "wywąchać" zapach krwi owej istoty. Jednak nie było jej to dane, ponieważ blondyn odwrócił jej uwagę owym pocałunkiem.
Całkiem odruchowo, z błyskami złośliwości w oczach ugryzła go w język ostrymi, wydłużonymi kłami. Zęby na szczęście miała ostrzejsze niż paznokcie.

Westchnęła z rezygnacją.
- A myślałam, że chociaż sykniesz... chociaż pewnie nie poczułbyś bólu, nawet gdybym ci odgryzła ten język- lekko zmrużyła oczy spoglądając na niego podejżliwie- czym ty jesteś?
Wiedziała, że zignoruje to pytanie i nie udzieli na nie odpowiedzi. W końcu tak niewiele o nim wiedziała... chyba tak miało też pozostać przez jakiś czas.
- Zdradzisz mi chociaż swoje imię?- pochwyciła w dłoń kieliszek.
Nie, raczej nie rozumiała faktu, że do niego należy. Bardziej myslała o blondynie jak o kimś w rodzaju surowego opiekuna niż jak o właścicielu.
Kątem oka zerknęła na mężczyznę rozmawiającego z nieznajomą. Momentalnie jej oczy lekko pociemniały. Szybko przystawiła szkło do ust, by poskromić niepokorny instynkt zaspokajania głodu w bardziej... nieludzki sposób.
- A i jeszcze jedno...
Upiła trochę krwi z naczynia i odłożyła je na bok. Wstała otrzepując się z piachu, założyła nawierzchnią część swojego ubioru i z powrotem usiadła.
- Skoro jestem pod twoimi skrzydłami- uśmiechnęła się lekko, bowiem rzeczywiście mężczyzna przypominał jej anioła- może byłbyś w stanie w jakiś sposób wykorzystać moje umiejętności, bym mogła na siebie zarobić albo doskonalić?

Selenie absolutnie podobała się klasyczna uroda jej rzekomego uwodziciela (choć niewielu takich było w Kayami, dość często widywała takich "pięknych" w ojczystej Terre D'Igny, więc nie była zdumiona), tym bardziej dość egzotyczna gracja ruchów. Pomimo towarzystwa bezprzecznie atrakcyjnego kawalera, eithne nadal nie mogła się wyzbyć chłodu ze spojrzenia, nawet kiedy uśmiechnęła się słabo.
Żadna twoja miła, kochaneczku... - Ta myśl też była mimowolna. Mimo to był najwidoczniej dobrze wychowany, więc eithne także wstała, by delikatnie skinąć mu głową.
- Miła - być może. Twoja - niekoniecznie. Jednakowoż, miło cię poznać, Therionie, oraz tym bardziej miła mi świadomość, że mój widok przychylny twemu spojrzeniu. - Od czasu do czasu także eithne umiała się kulturalnie zachować. Teraz też przyszedł czas na dobre maniery. Jednakowoż uśmiech eithne nadal nie stracił na chłodzie.

No oczywiście! Selene najzwyczajniej w świecie zapomniała spełnić tę najbardziej oczywistą z próśb niezwykłego Theriona. Nie chodziło oczywiście o opory, czy zmysłową tajemniczość, jeśli oczywiście takowa istnieje. Ot, prezentacja po prostu wyleciała z jej zaprzątniętej podejrzeniami głowy. Teraz naturalnie z uśmiechem nieco cieplejszym, wyciągnęła rękę, z ciekawości obracając wierzch dłoni ku górze. Zobaczy przynajmniej, czy naprawdę jest wychowany.
- Proszę mi wybaczyć, Therionie. Ot, rozkojarzenie. Pozwól, nazywam się Selena. - Nie mówiła nic więcej, postanawiając, że to nie ona wystąpi dziś w roli prowokatora konwersacji. Ona będzie tylko odpowiadać.

- Cóż...- za jej ustach pojawił się słodki, całkowicie niewinny uśmiech- w sumie to dobrze... skoro nie odczuwasz bólu, to łatwo można cię zajść z zaskoczenia.
Nie wyjaśniła dokładniej, o co jej chodzi, ale mimowolnie uśmiechnęła się szerzej. Oh tak... w jej głowie pojawiła się taka piękna wizja.
- Bedę mówić po imieniu, żadne kochanie, bo nim nie jesteś- splotła ręce pod biustem i przechyliła głowę w pytającym geście.
Machinalnym ruchem jej dłoń powędrowała do jego ręki, by ją strącić ze swojego biodra.
- Ah tak jak myślałam... przykro mi, ale nie specjalizuję się w zawodzie nałożnicy- powiedziała złośliwie- wątpię, bym do tego była ci potrzebna. Z pewnością ktoś taki jak ty, o anielskiej urodzie, masz każdą kobietę, którą zechcesz. Chodziło mi raczej o coś...- tutaj ściszyła głos, by inni jej nie usłyszeli- związanego ze szpiegostwem, przekrętami itp. To w tym się specjalizuję.
Zamyśliła się.
- Pomyśl tylko, kto by nie zaufał takiej niewiaście jak ja?- lekko wydęła usta i spojrzała na Sabina zalotnie.